کمای فرهنگی

عهدنامه

تا به حال بیشتر از سه چهار بار صدای گریه خودم را نشنیده ام.آخرین بارش یکی دو شب پیش بود و قبل از آن صحنه شهادت مختار و حرکتش به سوی محراب.آن قدر گریه ام بلند بود که خودم هم تعجب کرده بودم و هیچ کس حتی خودم نمی توانست آن را قطع کند.اما وقتی برای مختار گریه می کردم همه می فهمیدند چرا.برعکس دو سه شب پیش.هر کس گریه ام را می دید و می پرسید چرا و توضیحم را می شنید می خندید.خودم هم باورم نمی شد چرا دارم این طور گریه می کنم.روز بسیار پر مشغله ای داشتم که از اول تا آخرش به مباحثات فرهنگی گذشته بود.درباره وضعیت فرهنگی کشور،عفاف و حجاب،خطری که جمهوری اسلامی را تهدید می کند و ...و گریه من برای فرهنگمان بود.فکر می کردم دارد می میرد،جان می دهد.نمی دانستم چه کار کنم.فقط اشک می ریختم.شاید هم می خواستم بروم و یک کتاب دعا بیاورم و بالای سر فرهنگ نیمه جان در کما فرو رفته مان بنشینم و برایش سوره یاسین و دعای جوشن کبیر بخوانم تا شاید دوباره جانش برگردد.

سرم از حجم اطلاعات مختلف در حال انفجار بود.در طول  هرهفته حداقل سه پیشنهاد کاری مشابه در حوزه فرهنگ دارم از سوی سه ارگان و نهاد مختلف.هر روز یک چیز مد می شود.یک روز تحقیق در باب علائم فراماسونری،یک روز سبک زندگی یک روز حجاب و عفاف.همه جا می گویند نگران بودجه نباشید ما مشکل اعتباری نداریم فقط فکر می خواهیم و در نهایت هم همه فکر ها ختم می شود به چاپ چند بروشور و یک کتاب و برگزاری یک نمایشگاه و احیانا ساختن یک مستند زوار در رفته که آن هم این روزها خیلی مد شده است.

داشتم فکر می کردم اگر همه این نهادها و سازمان ها از سوی جاهایی که مسوولیت سازماندهی و هماهنگی آن ها را دارند هدایت می شدند،دیگر این فرهنگ بیچاره ما به کما نمی رفت.فرهنگی که شیشه عمر جمهوری اسلامی را در درون خود حمل می کند.شاید هم اصلا لازم نیست هوای فرهنگ را ارگان ها و نهاد ها داشته باشند.شاید بهتر است به خود مردم و سازمان های مردمی و به نوعی به جهادگران فرهنگی بسپارند و این قدر سازمان های پر طمطراق فرهنگی درست نکنند.

زندگی فرهنگ ما هم یک زندگی کارمندی شده که به قول حاج آقا پناهیان در آن از حماسه خبری نیست.و این وضعیت با اشک ریختن من و شما و فوت کردن ملیونها حمد و قل هو الله تغییری نمی کند.آن چه لازم است باز گشتن حماسه به فرهنگ است و ورود جهادگران به عرصه آن و دیگر هیچ.