دولت این مجلس را هم نادیده خواهد گرفت

گروه سیاسی: چگونگی تعامل میان مجلس با دولت از جمله سوژه های داغ رسانه ای در این روزها است. از همان روزهای اول تشکیل مجلس یازدهم زمزمه های اصطکاک این مجلس با دولت به گوش می رسید. تعداد بالای تذکرات به وزرای دولت و مطالبات مجلس از آنها جهت گزارش از وزراتخانه های متبوع وزراء و طرح سوال از رییس جمهور، مدخلی برای رویارویی میان آنها به شمار می رفت. این اختلاف نگاه ها و تفاوت در گرایشات تا جایی پیش رفت که عده ای از نمایندگان به فکر استیضاح رییس جمهور افتادند؛ اما با این حال در این میان بخش عمده‌ای از خانه ملت نشینان بر این باور بودند که در استفاده از هر ابزار نظارتی باید شرایط کشور را در نظر گرفت که در بیانات مقام معظم رهبری نیز در جریان دیدار ویدئو کنفرانس با نمایندگان مجلس یازدهم مورد تأکید و توجه قرار گرفت.

به گزارش بولتن نیوز، در واقع عقب نششینی نمایندگان مجلس نه تنها از موضوع استیضاح بلکه از طرح سوال از رییس جمهور علیرغم تب بالای اولیه نکته مهم و قابل توجهی است؛ از این رو مجلس برای ماندن در ریل انتقاد از دولت، موضوع پاسخگو بودن را به عنوان یک مرحله جدید از این فرآیند اختلاف سلیقه های سیاسی در مدیریت میان مجلس – دولت را کلید زد. اما نکته این جاست که آیا دولت دوازدهم با رویه ای که در چند سال گذشته پیش گرفته است به شکل واقعی پاسخگو هست یا خیر؟ آیا دولت از اصلاً با توجه به خصیصه برتر انگارانه ای که دارد مجلس را در شأن خود برای پاسخگویی می داند یا خیر؟

واقعیت این است که شخصیت خود برتر بین دولت اصلاً خود را ملزم به این نمی داند که پاسخگوی مردم یا نمایندگان مردم در مجلس باشد. از سوی دیگر مجلس دهم به واسطه انفعالی که در برابر دولت در این سال ها داشت، بسترهای تنزل جایگاه مجلس را به سطح پایین تر از دولت شکل داد و عملاً مجلس را به کارگزار دولت تبدیل کرد.

شرایط مواجهه گرایانه مجلس فعلی با دولت نیز به نظر می رسد به سبب عقب نشینی های معنی دار از مواضع قبلی که اصرار ویژه بر آن داشتند مجلس را در برابر دولت آسیب پذیر خواهد کرد. بطوریکه می توان در یک سال مانده به پایان دولت، مجلسی به مانند مجلس دهم مشاهده کرد که توقع خاصی از آن نداشت. شاید در شدت و حدت، تفاوت هایی باشد اما در ماهیت برخورد با دولت و نادیده گرفتن آن توسط دولت همان خواهد بود که در این سال ها درباره مجلس بدان عادت کرده ایم. چرا که عنوان کردن موضوعاتی چون مصلحت نیست، استیضاح در شرایط کنونی به حل مشکلات کمکی نمی‌کند، پیش کشیدن مؤلفه های دیگر بجای سوال و استضیاح مانند طرح اقتصادی، گزارش دوره ای و قانون گذاری هدفمند در قالب شعارگرایی و ... نشان از این داد که بوروکراسی گرایی و سوق دادن اولویت های اضطراری در فرآیند زمان بر روحیه انقلابی گری که این مجلس ناهمگن از طیف های مختلف سنگ آن را به سینه می زنند ارجحیت پیدا کرده است. و این بدان معنا است که معلول مصلحت گرایی در نزد نمایندگان بر علت تبیین گرا و حقیقت گرا چربش پیدا کرده است.

از این رو الزام کردن دولت در مدت زمان محدود یکساله به پاسخگویی به میزان زیادی دور از واقعیت است و تنها یک روند توجیه گرایانه از سوی خانه ملت برای توجیه تب و تاب های اولیه در نحوه برخورد با دولت است. بنابراین داشتن هر گونه انتظار از این مجلس به عنوان نماینده ملت برای پاسخگو کردن دولت در بهترین حالت آن به تذکر ختم خواهد شد که کارکردی سیاسی برای ثبت آمار در تاریخ مجلس دارد و لاغیر.