صورتبندی کرونایی فلسفه سیاسی

گروه سیاسی- سهند ایرانمهر: نگاه به کرونا تاکنون نگاه به مثابه « بیماری» بوده است اما بتدریج کرونا در حال تکوین فلسفه سیاسی خاص خویش است.

به گزارش بولتن نیوز، یک سر این فلسفه، چینِ تمدن کنفسیوسی است و سر دیگر آن ایتالیا، مهد تمدن روم که خودش خاستگاه تمدن غربی است.

جهان در تاریخ خود صف‌آرایی الگوهایی در برابر هم، از نقطه نظر رفاه عمومی یا آزادی‌های فردی را تجربه کرده بود اما بروز پاندمیک( فراگیری جهانی) یک بیماری و‌نحوه‌ مواجهه الگوها با آن امر جدیدی است.

یک سر این الگو چین است. کشوری با کارنامه نه‌چندان درخشان حقوق‌بشری و فقدان آزادی‌های فردی و عمومی که در عین‌حال سطح قابل قبولی از رفاه عمومی و سطح چشمگیری از رشد اقتصادی را ایجاد کرده است و در مواجهه با کرونا آن نظم کنفسیوسی، اطاعت پذیری جمعی و قوانین سختگیرانه و آمرانه به کمکش می‌آید.

طرف مقابل نیز غرب است که علیرغم تاکید بر آزادی‌های فردی و‌عمومی در مواجهه با ویروسی که تقیدی به ماهیت نظام‌های سیاسی ندارد، با تردید، تعلل و کندی عمل می‌کند و از این‌ نظر قابل مقایسه با چین‌ نیست.

اگر چه چینی‌ها دیری است در عرصه اقتصاد و‌عمل، مصداق یک جامعه کمونیست نیستند و‌در عین‌حال مختصات جامعه غربی را هم‌ندارند اما انگار موفقیت چین در مواجهه با « کووید ۱۹» آنها را به شدت وسوسه کرده است که مبنای جدیدی را برای قضاوت الگوهای پیش پای بشر روی میز بگذارند که نه دموکراسی در آن‌مبناست و‌ نه اقتصاد بلکه تنها یک‌ چیز :« قدرت نجات بشر از بحران مرگبار و‌پاندمیک».

تمام آنچه تحت عنوان جنگ لفظی نرم میان آمریکا و‌ چین از اطلاق عنوان «ویروس چینی» توسط ترامپ‌گرفته تا تلاش چینی‌ها برای بیولوژیک‌و‌آمریکایی معرفی کردن ویروس در واقع پرده‌برداری از عمق این نزاع رقابت‌انگیز است که خوب یا بد، چین، ‌فعلا پهلوان بی‌حریف آن‌است.

چین‌در این رقابت ‌با زیرکی مساله قدیمی اما کلیدی « تقلیل آزادی فردی برای نفع اجتماع»‌ را در زمانی خرج و‌پیش‌پای قضاوت می‌گذارد که ماهیت بحران کرونا، از نظر عموم، هر چیزی را که سبب قطع آن‌شود، پذیرفتنی و‌مناسب می‌شمرد.

از این‌نظر باید‌گفت‌ حالا از دید بسیاری، قدرت‌ تمرکزگرای قاطع و‌مستبد که دست‌گشاده‌ای برای سرعت عمل در محدود کردن آزادی‌ها در مواقع بحران دارد در اذهان پذیرفته‌تر از هر زمان دیگری است و‌این به‌نوبه خود زنگ خطری برای وضعیت دموکراسی در جهان آفت‌خیر فرداست.

روزهای پس از بحران کرونا برای فلسفه سیاسی روزهای سرنوشت‌سازتری است زیرا در آن روزها هرکدام از دو جبهه با اسم‌مبارزه با کرونا، به بازتاب تاثیر آموزه‌های فلسفه سیاسی و اقتصادی خود بر مدیریت بحران کرونا می‌پردازند و استدلال‌ها و‌ مغالطه‌ها هم فزونی می‌گیرد تا در نهایت یکی خود را تثبیت کند ، هرچند چینی‌ها از هم‌اکنون با لحنی تحقیرآمیز توصیه‌های خود را به غرب بحران‌زده با یادآوری ملامت‌های پیشین آنان آغاز کرده‌اند اما قدر متیقن این برای اولین بار است که یک بیماری پندمیک در عین احساس همدلانه و اخلاقی که در جهان ایجاد می‌کند، فلسفه سیاسی و جهان پولاریزه را نیز صورتبندی می‌کند.

انتهای پیام/