در جست و جوی حقیقت؛ بهترین فیلم‌های روزنامه‌نگاری (۱)

گروه فرهنگ و هنر: فیلم «پست» ساخته‌ی استیون اسپیلبرگ آخرین فیلم مهمی بود که اوایل سال گذشته در مورد روزنامه‌نگاری اکران شد و البته در فصل جوایز در کمال تعجب ناکام ماند. فیلم در لیست ده فیلم برتر سال ۲۰۱۸ بیشتر منتقدان حضور داشت. یکی از آن فیلم‌های روزنامه‌نگاری که بازیگران تراز اولی مانند تام هنکس و مریل استریپ در آن نقش‌های اصلی را ایفا می‌کردند.

به گزارش بولتن نیوز به نقل از دیجی کالا مگ، جهان سینما اصولا نسبت به روزنامه‌نگاران مهربان است. برای سینماگران روزنامه‌نگاری شغلی مهیج است که حقیقت را دنبال می‌کند. علاوه بر این که گاهی روزنامه‌نگاران در تاریخ ردپایی از خودشان به جا گذاشته‌اند که تاثیراتش هنوز هم مشهود است. اصولا فیلمسازان برای ساخت فیلم‌های روزنامه‌نگاری سراغ وقایع حقیقی می‌روند. البته داشتیم فیلمسازانی مثل هاوارد هاکس که «منشی همه کاره او» را ساخت که یک داستان خیالی درباره‌ی یک زوج روزنامه‌نگار بود و کمدی درجه یکی هم از کار درآمد.

فهرستی که در ادامه می‌آید برای طرفداران فیلم‌های روزنامه‌نگاری است. آن دسته از فیلم‌هایی که قدرت مطبوعات را به رخ می‌کشند. طبعا جایی برای کمدی‌های هاکس و وایلدر نمی‌ماند اما از فیلم‌هایی می‌گوییم که داستان‌هایشان چه برمبنای واقعیت باشد و چه یک داستان خیالی درباره‌ی تاثیر مطبوعات روی مردم و جامعه داستان‌سرایی کرده‌اند.

 

پست

عنوان اصلی: The Post
محصول ۲۰۱۸
کارگردان: استیون اسپیلبرگ
بازیگران: تام هنکس، مریل استریپ
امتیاز متاکریتیک: ۸۳ از ۱۰۰

روزنامه واشنگتن‌پست در دهه‌ی شصت و هفتاد نقش تاثیرگذاری در سیاست آمریکا بازی می‌کند. فیلم «پست» که اشاره به اسم این روزنامه دارد داستان افشای اسناد پنتاگون است. پنتاگون اسناد مخفی داشته که نشان می‌داده در جنگ ویتنام شکست خورده بودند و ادامه‌ی جنگ به ضرر منابع مالی و مالیات‌دهندگان آمریکایی تمام می‌شده اما آن‌ها جنگ را ادامه می‌دهند.

 

یک منبع داخلی چند سال بعد این مدارک را در اختیار بن بردلی سردبیر روزنامه‌ی واشنگتن پست می‌گذارد. شوهر کاترین گراهام که مدیرمسئول و سرمایه‌گذار روزنامه بوده تازه مرده و حالا کاترین همه کاره‌ی روزنامه است. او می‌خواهد وضعیت مالی روزنامه را به ثبات برساند و پیشنهاد بن بردلی برای چاپ این اسناد کارش را پیچیده خواهد کرد.

فیلم نامزد اسکار بهترین فیلم شد و برای بازی مثل همیشه درخشان مریل استریپ هم یک نامزدی اسکار دیگر به همراه داشت.

یکی از سریع‌ترین فیلم‌های اسپیلبرگ بود. کل فیلم در چیزی حدود شش ماه فیلمبرداری و تدوین شد. حتی یک سکانس تلف شده هم در فیلم «پست» وجود ندارد. این جا شاهد فیلمساز استاد و کارکشته هستیم که او را در شهودی‌ترین حالت خودش می‌بینیم.

فیلم به گفته‌ی منتقدان اخلاق‌گرایی کاپرایی در خودش دارد. اسپیلبرگ داستان صمیمانه‌اش را به روشی غریب روایت می‌کند و به تماشاگر اجازه می‌دهد تا با یک درام تاریخی رابطه‌ای نزدیک پیدا کند.

همه‌ی مردان رییس‌جمهور

عنوان اصلی: All The President’s Men
محصول ۱۹۷۶
کارگردان: آلن جی پاکولا
بازیگران: داستین هافمن، رابرت ردفورد، جیسون روباردز
امتیاز متاکریتیک: ۸۰ از ۱۰۰

سال ۱۹۷۲ یک افسر نگهبان در مجموعه‌ی واترگیت متوجه یک در باز می‌شود. به پلیس زنگ می‌زند و آن‌ها پنج سارق را در مرکز کمیته‌ی حزب دموکرات در مجتمع واترگیت پیدا می‌کنند. روز بعد باب وودوارد که تازه به عنوان گزارشگر به روزنامه‌ی واشنگتن پیوسته برای پوشش خبری دادگاه آن‌ها مامور می‌شود.

 

وودوارد متوجه می‌شود که این پنج مرد همراه خودشان ادوات الکترونیک داشته‌اند و به نظرش می‌رسد که کل این موقعیت پیچیده‌تر از این حرف‌هاست.

کارل برنستاین که یکی دیگر از گزارشگران باسابقه‌ی روزنامه‌ی واشنگتن پست است مامور می‌شود به همراه وودوارد کل ماجرای واترگیت را پوشش بدهد که کم‌کم پای ماموران سازمان اطلاعات و امنیت آمریکا یعنی سیا هم به ماجرا باز می‌شود و کار این دو روزنامه‌نگار را سخت می‌کند و حتی جان‌شان مورد تهدید قرار می‌گیرد.

فیلم برنده‌ی چند جایزه‌ی اسکار از جمله بهترین فیلمنامه و بهترین اسکار بازیگر نقش مکمل مرد برای جیسون روباردز در نقش بن بردلی شد.

منتقدان می‌گویند که در سینمای مدرن آمریکا هوشمندانه‌ترین و برانگیزاننده‌ترین فیلم درباره‌ی شکست‌های سیاسی ملت آمریکا و تصویری نسبتا بی‌نقص از روزنامه‌نگاری در خالص‌ترین نوع خودش است. در یک کلام می‌شود این فیلم را درخشان قلمداد کرد. علیرغم همه‌ی پیچش‌های داستانی و جزییات پیچیده‌ی رسوایی واترگیت، فیلم طوری ساخته شده که برای همه قابل فهم و تماشایی باشد.

اسپات لایت

عنوان اصلی: Spotlight
محصول ۲۰۱۵
کارگردان: تام مک‌کارتی
بازیگران: مارک روفالو، مایکل کیتون، ریچل مک‌آدامز
امتیاز متاکریتیک: ۹۳ از ۱۰۰

فیلم داستان جسورانه‌ی تعدادی از روزنامه‌نگاران روزنامه‌ی بوستون گلوب است و ماموریت‌شان که می‌خواهند نور حقیقت را روی بدرفتاری تعدادی از کشیشان کلیسای کاتولیک با کودکان بتابانند.

 

ماجرای فیلم از سال ۱۹۷۶ شروع می‌شود. وقتی دو افسر پلیس در مرکز پلیس بوستون درباره‌ی دستگیری یک کشیش کاتولیک صحبت می‌کنند که محکوم به تعرض به بچه‌هاست و یکی از افسرهای عالیرتبه با مادر بچه‌ها حرف می‌زند.

چند سال بعد در سال ۲۰۰۱ بوستون گلوب یک سردبیر جدید به نام مارتی بارون استخدام می‌کند. بارون با تیم اسپات لایت روزنامه آشنا می‌شود. گروه کوچکی از روزنامه‌نگاران که مقاله‌های تحقیقی می‌نویسند. آن‌ها ماه‌ها روی یک موضوع تحقیق می‌کنند تا آن را منتشر کنند. بارون ستونی از یک وکیل می‌خواند که می‌داند یک کاردینال از بچه‌ها سوءاستفاده‌ی جنسی می‌کند. بارون تصمیم می‌گیرد که تیم اسپات لایت روی این موضوع متمرکز شوند.

فیلم برنده‌ی دو اسکار بهترین فیلمنامه و بهترین فیلم سال شد. در حالی که در تمام رشته‌های مهم دیگر هم نامزد دریافت جایزه شده بود. آن هم در سالی که رقبای قدری مثل «پست» اسپیلبرگ و «از گور برگشته» الخاندرو گونزالس ایناریتو داشت.

منتقدان حتی کمی بیش از حد فیلم را تحویل گرفتند. آن‌ها نوشتند که مثل هر تلاش خلاقانه‌ی دیگری فیلم مجموعه‌ای از چند بخش است. از فیلمنامه بگیرید تا بازیگرانی که قرار است آن فیلمنامه را به تصویر بکشند. فیلم «اسپات لایت» تیم مک کارتی نمونه‌ای از اثری است که همه‌ی قطعاتش درست کنار یکدیگر قرار گرفته‌اند.

همشهری کین

عنوان اصلی: Citizen Kane
محصول ۱۹۴۱
کارگردان: اورسن ولز
بازیگران: اورسن ولز، جوزف کاتن
امتیاز متاکریتیک: ‌۱۰۰ از ۱۰۰

بسیاری از منتقدان معتقدند که این بهترین فیلم تاریخ سینماست. فیلم داستان ظهور و البته سقوط یکی از مشهورترین غول‌های مطبوعات را به تصویر می‌کشد. ولز به عنوان بازیگر اصلی و کارگردان و فیلمنامه‌نویس تقریبا همه کاره‌ی فیلم است. این فیلمی است که درام مدرن را شکل داد.

 

داستان فیلم وقتی شروع می‌شود که چارلز فاستر کین که حالا سنی از او گذشته در بستر مرگ است. او یک گوی بلورین برفی در دست دارد و زیر لب یک کلمه را زمزمه می‌کند: رزباد.

وقتی از دنیا می‌رود گوی بلورین روی زمین می‌افتد و خرد می‌شود. جری تامپسون گزارشگری است که مسئولیت تحقیق درباره‌ی جزییات زندگی کین را که یکی از ثروتمندترین ناشران روزنامه در کشور بوده، برعهده می‌گیرد. او به دنبال معنای کلمه‌ی رزباد است.

فیلم به دوران کودکی و جوانی فاستر کین و شیوه‌ی مدیریتی او فلاش بک می‌زند. «همشهری کین» از آن فیلم‌هایی است که در جزییات شکل می‌گیرد و در نتیجه گفتن خلاصه داستانش در حد همین دو خط کفایت می‌کند.

در حقیقت همه‌ی فیلم در فضای روزنامه‌نگاری می‌گذرد. تحسین‌شده‌ترین فیلم تاریخ سینما فقط برنده‌ی یک اسکار برای فیلمنامه‌اش شد.

فیلم به گفته‌ی منتقدان یک لایه‌ی سطحی دارد که همه از آن لذت خواهند برد و یک لایه‌ی زیرین که از درک همگانی فراتر می‌رود. می‌شود آن را نما به نما تحلیل کرد. شبیه یک مانیفست تصویری است که باید رمزگشایی شود.

اخبار تلویزیون

عنوان اصلی: Broadcast News
محصول ۱۹۸۷
کارگردان: جیمز ال.بروکس
بازیگران: ویلیام هرت، آلبرت بروکس، هالی هانتر
امتیاز متاکریتیک: ۸۴ از ۱۰۰

فیلم حول و حوش سه کاراکتر می‌گردد که در بخش اخبار تلویزیون کار می‌کنند. جین کریگ یک تهیه‌کننده‌ی بااستعداد و عصبی است که کل زندگی‌اش حول و حوش شغلش می‌گردد. آرون بهترین دوست و همکار جین است. او نویسنده‌ای بااستعداد است که به روی خودش نمی‌آورد اما عاشق جین است و البته بسیار جاه‌طلب. تام هم یک گوینده‌ی اخبار محلی است که قبل‌تر گزارشگر ورزشی بوده. او دوست‌داشتنی و بااستعداد اما فاقد تجربه‌ی کافی است. او هم عاشق جین می‌شود.

 

جین به تام تمایل پیدا می‌کند اما نداشتن تجربه‌ی کافی او در امر خبر برایش دافعه دارد. فیلم شرح رابطه‌ی این سه نفر است و البته اهمیتی که خبر برای جین و آرون دارد.

فیلم بروکس نامزد هفت جایزه‌ی اسکار شد و منتقدان معتقد بودند که فیلم حرف‌های جالبی دارد که درباره‌ی تلویزیون بزند. علاوه بر آن فیلم موفق می‌شود درباره‌ی یک سری شخصیت‌های خاص و یک سری روابط خاص هم نکات جالبی بگوید.

فیلمی که در خاطره‌ی شما رشد می‌کند و یادآور دورانی است که فیلم‌ها برای به تصویر کشیدن شخصیت‌هایی با ابعاد مختلف ساخته می‌شدند. شخصیت‌هایی که برای مخاطب اهمیت داشتند.