بوی باران جلوتر از فیلم های ضد انقلاب در سیاه نمایی!

گروه فرهنگی: پیش از این درباره شاهکار این شب های شبکه یک سیما یعنی مجموعه بوی باران صحبت کرده بودیم. اما اطلاع از یک مساله مهم در رابطه با هزینه تولید این سریال باعث شد که از مدیران صدا و سیما و شبکه یک بپرسیم مشغول آوردن چه بلایی بر سر صدا و سیما و بیت المال هستند؟!

 

به گزارش بولتن نیوز، در خبرها آمده است که عده ای هزینه تولید سریال بوی باران را 15 میلیارد تومان تخمین زده اند که برای سریالی در کیفیت نازل این مجموعه هزینه هنگفتی به شمار می آید. این هزینه نه با توجیه منطقی ساخت یک اثر تاریخی بلکه در یک داستان معاصر و در لوکیشن های امروز کشورمان انجام شده است و پذیرش آن هزینه به سختی ممکن خواهد بود.

 

نتیجه هزینه هنگفت حضرات را هم هر شب مشاهده می کنیم. خدا و پیغمبر و دین و ایمان در این سریال جایگاهی ندارند و شاهد سیاهی مطلق در بین تمام افراد و سطوح مختلف جامعه هستیم. کشوری که در این مجموعه برای ما ترسیم شده، یک کشور بی قانون و بدون حضور ماموران قانون است.

از ابتدای سریال تا نیمه های آن شاهد کارآگاه بازی یک دختر جوان بودیم که در نقش یک جاسوس و پلیس مخفی حرفه ای فعالیت می کرد. این شب ها هم در حال مشاهده یک زن فرهنگی هستیم که او هم در حال جستجوی مدارک است و حتی در اقدامی جالب، آن مدارک را که مشخص نیست چگونه به دست آورده، بدون مشکل و سوال و جواب خاصی به ماموران قانون تحویل می دهد و آن ها هم از آن مدرک استفاده می کنند.

 به واقع اگر فیلم های ایرانی ضد انقلاب را با این مجموعه مقایسه کنیم، احتمالا در سیاه نمایی و غلظت تیرگی، بوی باران گوی سبقت را از آن آثار خواهد ربود. و باعث مصیبت است که چنین اثری با بودجه صدا و سیمای جمهوری اسلامی و علیه جمهوری اسلامی ساخته شده است و از مهم ترین رسانه نظام به صورت شبانه و در 75 قسمت در حال پخش است.  

 

البته سازندگان سریال مدعی هستند که چنین هزینه ای برای ساخت آن صرف نشده است. اما اگر ما بگوییم تنها 100 میلیون تومان صرف ساخت بوی باران شده باشد، آیا توجیهی برای اینکه صدا و سیمای جمهوری اسلامی از بیت المال هزینه تولید یک اثر ضد انقلاب را پرداخت و آن را پخش کند، وجود خواهد داشت؟!

این بار اول نیست که صدا و سیما اینگونه باعث هدر رفتن بیت المال می شود و نتیجه ای این چنینی گرفته است اما متاسفانه گویا آن لایه هایی از سازمان که می بایستی در این زمینه ها تصمیم گیری کنند، به دست نا اهلانی افتاده است که کاملا هدفمند و از طریق هزینه تحمیل کردن به نظام و ساخت آثاری این چنینی، به دنبال ضربه زدن به نظام و فرهنگ کشور هستند. نفوذ به صدا و سیما با مشاهده این اتفاقات به نظر قطعی می رسد و بهتر است که نهادهای نظارتی برای پالایش مهم ترین نهاد فرهنگی کشور دست به کار شوند.

امروز اگر از همین یک فقره سریال شروع به کنکاش جدی برای رسیدن به چرایی ساخت آن به این صورتی که شاهد هستیم، انجام شود، بی شک به نتایج جالبی خواهیم رسید که ریشه بسیاری از برنامه ها و اتفاقات  رخ داده در این سازمان را به ما نشان خواهد داد. بی شک فرهنگ کشور و مهم ترین نهاد فرهنگی نظام، ارزش توجه جدی نهادهای اطلاعاتی و پیگیری جریان نفوذ در این سازمان را دارد.