14 سال پس از زلزله بم؛ تراژدی بازسازی شهر بم و ضعف مدیریت

گروه اجتماعی: شاهین صمدپور مستند ساز در گزارش خود نشان می دهد که 14 سال بعد از زلزله هولناک شهر تاریخی بم هنوز بعضی از مردم این شهر در کانکس زندگی می کنند و صاحب خانه و زندگی نشده اند.

به گزارش بولتن نیوز به نقل از نبض بازار، در مقابل مسئولان امر می گویند خسارت سیل زده ها به زودی پرداخت می‌شود، اما این به زودی سالهای سال طول کشیده و نه تنها خبری از پرداخت خسارت به سیل زده ها نشده بلکه تعداد زیادی از مردم زلزله زده بم، با گذشت بیش از 14 سال از آن شب شوم، در کانکس زندگی می کنند.

ساعت پنج و ۲۶ دقیقه‌ی صبح؛ پنجم دی‌ماه ۱۳۸۲ را مردم این شهر به خوبی به یاد دارند، ساعتی که زلزله آمد و سکوت این شهر را شکست و هزاران نفر کشته شده و هزاران نفر نیز بی خانمان شدند.

چهارده سال از آن روزها گذشته، شهر دوباره ایستاده؛ اما هنوز این شهر در غبار محو است؛ در غبار غلیظ خاموشی و فراموشی و بی مهری مسئولانی که تنها وعده می دهند، 14 سال است وعده می دهند اما مردم هنوز در کانکس زندگی می کنند.

ایده های زیادی از سوی نخبگان برای بازسازی خانه های آسیب دیدگان مطرح شد که قابل تامل بود، اما در کشور ما مشکل ایده وجود ندارد و ایده پردازان زیادی داریم مشکل ما ضعف مدیریت و سوء مدیریت مسئولان است.

به دلیل همین ضعف مدیریتی، افرادی که از این حادثه جان سالم به در برده‌اند، بسیار تحت فشار زندگی می کنند.

بارها و بارها نام ستاد بحران را شنیده‌ایم، جلسات متعدد ستاد بحران در بم، خروجی مناسبی به دنبال نداشته و امروز شاهدیم که افرادی که عزیزان و اموال خود را در این حادثه از دست داده‌اند از نبود امکانات رنج می‌برند و حقوق شهروندی‌شان در معرض نقض قرار گرفته است، ستاد بحرانی که قرار بود زمان بلایای طبیعی به کمک افراد بشتابد، انگار زمان بلایای طبیعی، خود دچار بحران می‌شود و این خود همان ضعف مدیریتی است که از آن سخت گفتیم.

در شهر زلزله زده بم، مردمی که با شنیدن خبر حضور مسئولان تصور کرده‌بودند از نزدیک می‌توانند با آنها درد دل کنند و مشکلات و دردهای خود را برایش بازگو کنند، اکنون با گذشت 14 سال از آن روزها نه خانه دارند و نه زندگی معمولی و باز هم کانکس نشین هستند.

کمبود امکانات و ضعف مدیریت مشکل اصلی زلزله زدگان است که در مستند شاهین صمدپور به خوبی دیده می شود و قابل لمس است.

ضعف شدید مدیریتی متاسفانه همچنان وجود دارد و همین امر باعث شده امکاناتی که برای این منطقه ارسال شده، به‌درستی تقسیم نشود، ما درگیر یک مدیریت احساسی هستیم، اما آنچه در ابتدا اتفاق افتاد، این بود که عده‌ای چادرها را بین مردمی تقسیم کردند که هرچند آسیب‌ دیده ‌بودند اما آسیب در مورد آنها جدی نبود و منطقه بحران‌زده جاهای دیگر بود، باید کمپ‌هایی درست می‌شد و مردم آسیب‌دیده در کمپ ها، اسکان داده می‌شدند و بر اساس نوع ویرانی خانه ها، با مدیریت درست مردم از این کانکس نشینی در می آمدند که اگر این اتفاق می‌افتاد، امروز دیگر در بم کانکس نشین نداشتیم.