رسانه ملی را بنگاه بخت آزمایی کرده ایم

گروه فرهنگ و هنر: عبدالله اسفندیاری، تهیه‌کننده سینما و تلویزیون با بیان اینکه‌ رسانه ملی رسالت حقیقی خود را فراموش کرده است، اظهار کرد: اینکه رسانه ملی قادر است اهرمی برای اعتلای فرهنگ عمومی جامعه باشد، امری واضح و مبرهن است که درباره آن اظهارنظرهای فراوانی صورت گرفته است. ساده‌ترین مثال هم در این رابطه موضوعاتی است که درباره محیط زیست در رسانه ملی مطرح می‌شود، اما متأسفانه صدا و سیما جدا از این‌که نتوانسته در اعتلای فرهنگ ملی گام بردارد، بیشتر به یک بنگاه بخت‌آزمایی تبدیل شده است.

به گزارش بولتن نیوز به نقل از خبرگزاری حوزه، وی افزود: اگر بگوییم تلویزیون به یک قمارخانه تبدیل شده، سخنی به گزافه نگفته‌ایم. این روزها صدا و سیما قصد دارد با توسل به جایزه‌های گوناگون مخاطب را همراه خود کند. این شیوه به دلیل عدم آموزش، نه تنها صحیح نیست بلکه در بسیاری از مواقع مخرب هم هست.

رسانه ملی، جانبدارانه رفتار می‌کند

مدیر سابق گروه فیلم و سریال و تئاتر شبکه اول سیما با تأکید بر این‌که یک سویه‌نگری آفتی رایج در صدا و سیماست، گفت: متأسفانه آسیبی دیگری که باعث شده مردم بیش از پیش از این رسانه دور شوند یک جانبه‌نگری است به ویژه در حوزه موضوعات سیاسی چنین نقصی به شدت مشاهده می‌شود، در حالی که رسانه حتی نسبت به دشمنان هم باید اصل بی‌طرفی را رعایت کند، اما تلویزیون انصاف را درباره جناح‌های داخلی هم رعایت نمی‌کند.

مسئول سابق حوزه «معناگرا» در بنیاد سینمایی فارابی ادامه داد: روشن‌ترین مثال در این زمینه FATF است؛ تلویزیون از مدت‌ها پیش دائماً در حال تهیه برنامه بر ضد این طرح است. مصاحبه‌هایی که در این باره پخش می‌شود اظهارنظر از سوی مخالفان این طرح است، در صورتی‌که مطمئناً این طرح موافقانی هم دارد که باید صدای آن‌ها نیز شنیده شود، اما متأسفانه این فرصت در اختیار آنان قرار نمی‌گیرد، با روشی که تلویزیون در پیش گرفته، باعث شده جامعه راه خود را بپیماید و تلویزیون هم به سمت ناکجا آباد خود حرکت کند.

وی با اذعان به این مطلب که رویکرد تلویزیون مردم را از رسانه دور خواهد کرد، گفت: اگر منظور بی‌تماشاگر شدن تلویزیون است، باید بگویم که تلویزیون به دلیل قرعه‌کشی‌هایی که انجام می‌دهد تماشاگر خواهد داشت، ولی این شیوه جذب مخاطب بی‌ثمر است و جریان‌ساز نخواهد بود. این قبیل آسیب‌ها تنها دامن گیر رسانه ملی نیست، بلکه در دیگر بخش‌ها هم این جناح‌بندی مشاهده می‌شود.

اسفندیاری اضافه کرد: چند روز پیش سخنرانی یک روحانی جوان درباره مرگ را می‌شنیدم، نکاتی که مطرح می‌کرد آنقدر عمیق و آگاهانه بود و بی شک تاثیرگذار بر مخاطابان خود؛ حال این دست سخنرانی‌های مؤثر را با برنامه‌های تلویزیونی مقایسه کنید که کاملاً جناحی است و عموماً منبرهایشان کم مخاطب است.

تأمین بودجه به هر قیمتی

مدیر سابق گروه فیلم و سریال تلویزیون متذکر شد: تبدیل تلویزیون به بنگاه بخت‌آزمایی با تمام ضعف‌هایی که دارد، درآمدزایی فراوانی را برای سیما به وجود آورده است، اما این مسئله توجیه خوبی برای این رویکرد نیست، نکته جالب اینجاست که مدیران سیما تأمین سرمایه و پرداخت حقوق پرسنل را دلیل این قبیل اقدامات می‌دانند و توسل به این شیوه عذر بدتر از گناه است.

وی از مسئولان سیما سؤال کرد: آیا می‌توان کشوری را مثال زد که رسانه‌های آن تا این حد پرسنل داشته باشند؟ آیا درآمد‌های رسانه ملی را به جای تولید و تأمین برنامه باید صرف پرداخت حقوق کرد؟ این معضل در شرایطی است که برخی از شبکه‌های ماهواره‌ای با داشتن ۳۰ یا ۴۰ نفر در جذب مخاطب با تلویزیون در حال رقابتند!

معاون سابق طرح و برنامه تلویزیون تأکید کرد: آسیب دیگر صداوسیما روی آوردن به چهره‌هاست، رسانه ملی از چهره‌ها به عنوان مجری استفاده می‌کند، در شرایطی که اجرا در سیما یکی از حساس‌ترین جایگاه‌هاست، زیرا مجری به عنوان ویترین تلویزیون باید واجد شرایط متنوع و مختلفی باشد. برخی از مجریان برخلاف آموزه‌هایی که در تلویزیون مطرح می‌کنند در جامعه رفتار می‌کنند. این دوگانگی باعث شده تا تماشاگر واکنش مطلوبی به برنامه‌های سیما نداشته باشد.

وی یادآور شد: بحث دیگر مربوط به نوع ادبیاتی است که این روزها از طرف برخی مجریان تلویزیون مطرح می‌شود و هیچ‌گونه اخلاقیاتی در آن رعایت نمی‌شود، رسانه ملی مؤظف است با نظارتی که اعمال می‌کند روی پرسنل خود اعمال نفوذ داشته باشد، البته ظاهر خوب مطمئناً برای یک مجری لازم است، زیرا چهره اولین گام برقراری ارتباط است، اما بحث مهم‌تر شیوه بیان و کلام است که متأسفانه در رسانه ملی به فراموشی سپرده شده است.

اسفندیاری در پایان سخنان خود تأکید کرد: ریاکاری یکی دیگر از آسیب‌های اجراست که در اکثر برنامه‌های تلویزیونی مشاهده می‌شود و در برخی برنامه‌ها به حدی عیان است که دیگر خوش‌بین‌ترین مخاطب تلویزیون هم فریفته این تزویرها نمی‌شود و تنها دستاورد این شیوه رفتاری دوری هرچه بیشتر مخاطب از رسانه است.