پیام تهدید یا تسلیم؟!

گروه سیاسی: سید حسین شهرستانی در شبکه اجتماعیش درباره برجام اینگونه می نویسد که: این حد از انحطاط رقت‌بار است. پس از شکست کامل برجام، آقایان حتی حاضر نیستند مسئولیت وضع را به عهده بگیرند و به تجدید گفتار نسبت به وضع جدید بدون برجام تن دهند.

به گزارش بولتن نیوز، روحانی و دیپلماتهایی که به خبرگی‌شان مباهات می‌کردند دیگر به شطح‌گویی افتاده‌اند. غرب را تهدید کردند به اینکه اگر به تعهدات عمل نکنید ما مهاجران افغانی را بیرون می‌کنیم! این سخن فقط غیرانسانی نیست، بلکه غیرعقلانی و مضحک است. لابد الان چهارستون غربیها می‌لرزد از این تهدید. این چنین تهدیدی جز این پیامی ندارد که ما در برابر بدعهدی شما هیچ ابزار مقابله‌ای نداریم و بیشتر به یک پیام تسلیم شبیه است.

از نقطه آغاز راه را کج رفتند. می‌شد مذاکره و توافق کرد بی‌آنکه گفتار مقاومت را در داخل تضعیف کرد.

می‌شد یک توافق ملی را به طعمه معادلات جناحی و ابزاری برای پروپاگاندای حزبی بدل نکرد.

می‌شد با جهان وارد تعامل شد، بی‌آنکه نسبت به "مرز" بی‌مبالات بود.

می‌شد توافق کرد اما سرنوشت ملتی کهن و مردمی بزرگوار را به امضاء کری و وعده اروپا گره نزد.

می‌شد اقتصاد داخلی را بسیار از این مقتدرانه‌تر و مدبرانه‌تر و سالم‌تر اداره کرد.

می‌شد منتقدان دلواپس و دلسوز را در سرمستی مصاحبت با بیگانه ناسزا نگفت.

می‌شد ایده اقتدار منطقه‌ای ایران را مستقیم و غیرمستقیم تضعیف نکرد.

می‌شد در راه تضعیف دولت ملی پس از عبرت برجام تجدیدنظر کرد و هنوز زخم برجام ترمیم نشده، پیمانهای استعماری جدید را پیش نکشید.

می‌شد بر دوش جریانهای اجتماعی غرب‌گرا و خودباخته موج‌سواری نکرد و از گرایشهای ضدملی، به عنوان اهرم فشار به حاکمیت بهره نجست.

می‌شد بازدارندگی موشکی را دست‌کم به سخره نگرفت.

من درباره درجه تعهد ملی و انقلابی آقایان قضاوت اخلاقی نمی‌کنم اما به صراحت می‌گویم آقایان بهره نازلی از خرد سیاسی برده‌اند و یا فرتوت و خرفت شده‌اند.

اکنون البته زمان مچ‌گیری و گروکشی نیست. اما زمان عبرت و بازاندیشی هست. باید میدان گفتگویی ملی برای هر که در قبال سرنوشت ایران نگران است فراهم شود. گفتگویی مسئولانه برای برون‌رفت از بحران و نه برای اثبات خود و نفی رقیب.