رویاهای دست یافتنی حدادی

گروه ورزشی: احسان حدادی در ۳۴ همچنان رویاهای بزرگی در سر دارد. البته خودش می‌گوید چیزی برای او رویا نیست و همه آرزوهایش دست یافتنی هستند. این پرتابگر ایرانی توانسته یک تنه در سال‌های اخیر دوومیدانی را به عنوان یک رشته مدال آور جا بیاندازد و نگاهها را به خود جلب کند.

به گزارش بولتن نیوز به نقل از ورزش 3، با اینکه همه انتظار یک نتیجه درخشان در المپیک ریو را مثل لندن از احسان حدادی داشتند، او در آن مقطع در دوران افت به سر می برد و چند سالی نتوانست نتایج دلخواهش را بگیرد تا برخی تصور کنند کار او در ورزش حرفه ای به اتمام رسیده است، این اتفاقات شروعی دوباره برای احسان بود.

حدادی از سال قبل بار دیگر به دوران اوج بازگشته و تداوم پرتاب‌های امیدوار کننده او ورزش ایران را به کسب یک مدال المپیکی دیگر امیدوار کرده است. اخیرا هم این پرتابگر دیسک ایران در حضور ۲ هفته ای خود در دوحه قطر یک طلا از مسابقات قهرمانی آسیا صید کرد و سپس در دایموند لیگ علاوه بر کسب مدال برنز سهمیه المپیک را به دست آورد.

بعد از بازگشت احسان حدادی به تهران با او دقایقی همکلام شدیم تا از مسیری که برای خودش تا المپیک ۲۰۲۰ در نظر گرفته، باخبر شویم.

با ۸۰ درصد آمادگی طلای آسیا و سهمیه المپیک گرفتم

خدا را شکر نتایجی که در هفته های اخیر گرفتم خوب بوده، اما باید بگویم روی ۸۰ درصد آمادگی هستم. هنوز به آمادگی کامل نرسیدم و دلیلی هم ندارد وقتی مسابقات قهرمانی جهان مهرماه برگزار می شود، من از حالا روی فرم ایده آل باشم. فعلا نیازی به پرتاب های ۶۹، ۷۰ متری ندارم. با مربی آمریکایی هم قرارداد داریم؛ اگرچه این قرارداد شفاهی بوده، اما به هر حال او به ما تعهد دارد. در این هفته باید جلسه ای بگذاریم و برنامه هایم را تا مسابقات جهانی تنظیم کنیم. من ۲۲ روز دیگر هم باید در دومین مرحله لیگ الملس در استکهلم شرکت کنم.

با برنامه آسیایی نمی‌توانم به المپیک بروم

خدا را شکر فعلا مشکل خاصی با فدراسیون نداریم. با این حال باید بگویم برنامه ریزی که برای من صورت گرفته بود، با نظر خود فدراسیون برای مسابقات آسیایی بود. ما تا الان در حد رقابت‌های آسیایی هزینه کردیم و برای موفقیت در مسابقات جهانی برنامه ریزی دقیق تری کنیم. یک غلفت به قیمت نتیجه نگرفتن در مسابقات جهانی تمام می شود. بعد از آن هم که باید سراغ المپیک برویم و واقعا برنامه ای در حد المپیک تنظیم کنیم. قطعا با برنامه ریزی آسیایی نمی توان در المپیک موفق شد.


مربی آمریکایی مردانگی کرد

قبلا هم گفتم که آقای مک ویلکینز به خاطر تعللی که ما داشتیم، با چینی ها قرارداد بسته و وقتی من در آمریکا بودم، چند ورزشکار چینی هم کنارم حاضر بودند. قطعا زمانی که یک نفر باشی، تمام تمرکز مربی روی شماست. الان ویلکینز نمی تواند تمام وقت در اختیار من باشد. البته ۳ جلسه در هفته تنها تمرین می کنیم، اما ۲ جلسه تمرین من همزمان با چینی‌هاست. مقصر این قضیه هم نه مربی آمریکایی است و نه من. مقصر کسانی هستند که باعث دیر بسته شدن این قرارداد شدند. شما خودتان را جای این مربی بگذارید. وقتی یک فدراسیون با شما قرارداد نمی بندد و پاسخ درستی هم نمی دهد، شما سراغ گزینه بعدی می روید. ویلکینز تا الان هم خیلی مردانگی کرده و به چینی ها گفته من به حدادی تعهد دارم. ۳ برابر پول ما را چینی ها به او می دهند. دلیلی نداشت که این مربی برای من وقت بگذارد و برنامه بنویسد. خودش به من می گفت کار تو به اندازه ۲۰ ورزشکار است. چینی هایی که همراه او هستند، آماتور بودند و کارش با آنها راحت تر است. البته چینی ها که قطعا استقبال می کنند کنار من باشند، اما این اتفاق حاصل یک توافق چندطرفه بود.



با پرتاب ۶۹ متری قهرمان المپیک می‌شوم

دنیل استال در دایموند لیگ بالای ۷۰ متر پرتاب کرد. او ۲ سال قبل هم ۷۱.۵۰ متر انداخته بود و در قهرمانی جهان لندن هم رکورد ۶۹ متر را داشت. با این حال من سال قبل در آمریکا با او مسابقه داشتم و شکستش دادم. وقتی یک ورزشکار بالای ۷۰ متر پرتاب می‌کند، نمی‌توان گفت همه مسابقات این رکورد را ثبت می کند. سیستم اکثر پرتابگران همینطور است که یک سال یک رکورد خوب می زنند و شاید تا چند سال و حتی هیچ وقت دیگر نمی توانند آن را تکرار کنند. من هم قبلا ۶۹ متر پرتاب کرده بودم و شاید حدود ۱۰ سال طول کشید تا دوباره سال قبل نزدیک این رکورد شدم. سطح رقابت در پرتاب دیسک در جهان بسیار بالاست. با این حال من معتقدم هر کسی در المپیک و جهانی ۶۸ متر پرتاب کند، قطعا روی سکو است. رکورد تاریخ المپیک ۶۹ متر بوده و اعتقاد دارم با پرتاب ۶۸ تا ۶۹ متری می توانم طلای المپیک را هم کسب کنم.

۷۰ متر برایم رویا نیست

قطعا رسیدن به رکورد ۷۰ متر برایم رویا نیست. هیچ وقت هدف هایی که دارم را به عنوان یک رویا در ذهنم جای نمی دهم. آرزوهای زیادی دارم که امیدوارم به همه آنها برسم. پیش خودم می گویم می توانم تمام چیزهایی که می خواهم را به دست بیاورم. از جوانی تمام زندگی ام را در ورزش گذاشتم و الان ۳۴ ساله هستم. هیچ کار دیگری هم غیر از ورزش ندارم. پس هیچ چیزی نمی تواند مرا ناامید کند.

مثل یک تیم فوتبال نیاز به پشتیبانی دارم


حسین توکلی با هزینه فدراسیون به مسابقات قهرمانی آسیا در قطر اعزام شد و کنار من بود. با این حال از فدراسیون می خواهم تکلیف را مشخص کند چون توکلی قراردادی ندارد. اگر بخواهیم احسان حدادی در المپیک نتیجه بگیرد، با یک مربی و یک ماساژور نمی شود. ما باید یک تیم پرتاب دیسک داشته باشیم؛ دقیقا مثل یک تیم فوتبال یا وزنه برداری که ۲ ماساژور دارد، ۲ پزشک دارد، چند مربی دارد و خیلی خوب پشتیبانی می شود. برخی می گویند تیم ملی دوومیدانی اما قطعا من نمی توانم بروم با دونده ۱۰۰ متر تمرین کنم. این حرف من معنی اش این نیست که می خواهم همیشه ۱۰ نفر پیش من باشند، اما می گویم در این یک سال و ۲ ماهی که تا المپیک مانده حمایت شوم تا بهترین نتیجه را کسب کنم.

 
اعتماد بین ورزشکار و مسئول نباید از بین برود

من و ورزشکاران دیگر وضعیت کشور را درک می کنیم و می دانیم که مشکلات اقتصادی زیاد است، اما آیا می دانید مدال هایی که ورزشکاران ایرانی ۱۰ ماه قبل در بازی‌های آسیایی گرفتند، چقدر ارزش دارد؟ ارزش شادی مردم از مدال هایی که در جاکارتا کسب شد، خیلی بیشتر از پاداشی است که می خواهند بدهند. نکته اینجاست که مسئولان باید اعتماد و اطمینان ورزشکاران جلب کند. اگر می گویند پول و سکه می دهیم، باید به وعده شان عمل کنند. بدترین اتفاق این است که ورزشکار بگوید فلان مسئول به ما دروغ گفت و اعتماد بین ورزشکار و مسئول از بین برود.

از خارجی‌ها سفارش لباس گرفتم!

در هر مسابقه با یک لباس جدید حاضر می شوم. متاسفانه سال هاست هیچ اسپانسری ندارم و گویا در داخل ایران کسی دوست ندارد مرا حمایت کند. شاید به خاطر این است که خیلی صریح صحبت می کنم. برای هر مسابقه یک طراحی جدید با کمک دوستانم دارم و با این کار می توانم حداقل کشورم را به سایر مردم جهان بهتر معرفی کنم. خیلی از ورزشکاران به طرح لباس من در دایموند لیگ واکنش نشان دادند و آن را دوست داشتند. حتی سفارش هم دادند که اگر بتوانم برای آنها از این لباس ها تهیه کنم.

 

قرار باشد خودم همه کار کنم، رییس فدراسیون می‌شوم

شاید توقع من بی جا باشد که انتظار دارم شرکت های خصوصی اسپانسر من شوند. قطعا شناختن رشته دوومیدانی برای مردم ایران سخت است. خیلی‌ها نمی‌دانند که دوومیدانی رشته اول المپیک است و چقدر تماشاگر در جهان دارد. به نظرم کسانی که در فدراسیون هستند، باید بیشتر این موضوع را پیگیری کنند. اگر قرار باشد احسان حدادی به عنوان یک ورزشکار خودش مربی پیدا کند، اردو هماهنگ کند، فیزیوتراپ بیاورد و اسپانسر هم بگیرد، پس وظیفه بقیه چیست؟ اگر من بخواهم این کارها را خودم انجام دهم که در راس فدراسیون قرار می گیرم و برای بقیه ورزشکاران هم از این کارها می کنم.

شوخی نکردم؛ می‌خواهم رییس فدراسیون شوم!