دلایلی که نشان می‌دهد مقاومت غزه «معامله قرن» را خنثی می‌کند

به گزارش بولتن نیوز، «عبدالباری عطوان» تحلیلگر مطرح جهان عرب در سرمقاله روزنامه فرامنطقه‌ای «رای الیوم» نوشت: نوار غزه کمتر از 2 درصد از مساحت تاریخی فلسطین را شامل می‌شود ولی این باریکه و جمعیت آن، به تنهایی و با دفاع مردانه و شجاعانه‌‌شان، چنگال تکبر آمریکایی و اسرائیلی بر سر 400 میلیون عرب و یک میلیارد و 500 میلیون مسلمان و مقدسات و سرزمین‌شان (سایه انداخته است) را می‌شکنند در حالی‌که انتظار تشکر و یا تعریف از سوی کسی را ندارند.

این موشک‌های مبارک، که از باریکه محاصره‌شده شلیک می‌شوند و حامل کلاهک‌های منفجره هستند، و خودروهای زرهی اسرائیل و سرنشینان نظامی آنها را منهدم می‌کنند، پاسخی دوگانه است نخست به طرح «معامله قرن»، که درصدد ایجاد اسرائیل بزرگ از فرات تا نیل است، و دوم به عرب‌های سازشکار، که نتانیاهو( نخست‌وزیر رژیم صهیونیستی) را رهبر و حامی خودشان قرار داده‌اند.

طی سه روز گذشته و از زمان آغاز تجاوز به نوار غزه، ما در تماس دائم با دوستان‌مان در نوار غزه هستیم. جمله‌ای که تمامی کسانی‌که با آنها تماس می‌گیریم، تکرار می‌کنند این است که «نگران ما نباشید، ما دلم‌مان به شما می‌سوزد... نگران خودتان باشید... ما یک خانواده هستیم... کسی نه می‌ترسد و نه بیمناک است. به شما اطمینان می‌دهیم که ما در مقاومت و پایداری‌مان تا آخرین لحظه مصمم هستیم، دشمن خواهان آتش‌بس می‌شود ولی ما نه، ما می‌خواهیم ایستاده در سرزمین‌مان به شهادت برسیم... زندگی مکثی‌ست باعزت.»

دوست‌مان «فریح ابو مدین» وزیر سابق دادگستری فلسطین به ما گفت: «زندگی به شکل طبیعی در نوار غزه در جریان است؛ کودکان در خیابان‌ها سرگرم بازی‌شان و رصد هواپیماهای متجاوز، مشخص کردن هویت موشک‌های مقاومت و شمارش تلفات اسرائیلی‌ها و سامانه‌های گنبد آهنین شکست‌خورده آنها هستند.» وی افزود: «مشکل ساکنان غزه، با اسرائیل نیست بلکه با تشکیلات خودگردان در رام‌الله است که مانند خواجه‌ها سخن می‌گوید و خواستار حمایت بین‌المللی است و همچنین در گرسنه نگه‌داشتن غزه با رژیم اشغالگر و با عرب‌هایی مسابقه می‌دهد که برای آتش‌بس میانجیگری می‌کنند نه به دلیل فلسطینیان و خونخواهی آنها بلکه به خاطر اسرائیلی‌ها و امنیت شهرک‌نشینیان‌شان.»

اهمیتی ندارد که چه کسی فتیله این جنگ را شعله‌ور کرد ولی امر جدید در این‌باره این است که گروه‌های مقاومت این موضوع را به رخ می‌کشند که همانا به اقدامات تحریک‌آمیز اسرائیل و کشته شدن تظاهرات‌کنندگان مسالمت‌آمیز در امتداد مرزهای غزه توسط تک‌تیراندازان اسرائیلی و نیز عدم پایبندی‎ اسرائیل به توافق‌های آتش‌بس و تشدید محاصره برای گرسنه نگه‌داشتن دو میلیون عرب و مسلمان، واکنشی قوی نشان دادند و به سوی دو سرباز اسرائیلی تیراندازی کرده‌اند.

رهبران مقاومت در نوار غزه مانند اکثریت قریب به اتفاق فلسطینیان ساکن، اعتقاد راسخ دارند که اسرائیل فقط زبان زور را می‌فهمد و آنها استاد یاد دادن این زبان و واژگان و مفهوم آنها هستند و اولین کلمه در قاموس آنها «جهاد»، دومین کلمه «رستگاری»، سومی «شهادت» و چهارمی «کرامت» است و فهرست عزت و غرورشان طولانی است.

دستاوردهای بسیاری طی 3 روز اخیر از این جنگ حاصل شده است و قطعا، این دستاوردها در صورت تداوم جنگ، که احتمال آن می‌رود، بیشتر خواهد شد. می‌توان این دستاوردها را به شکل اولیه در موارد ذیل خلاصه کرد:

نخست: قدرت بازدارندگی اسرائیل در حال تحلیل رفتن است- هر چند عملا تحلیل نرفته است- و این، مقاومت است که برنامه‌ها و شروط خود را تحمیل و قواعد درگیری را مشخص می‌کند.

دوم: صدها هزار اسرائیلی به منظور حفظ جان‌شان، از محل اقامت‌شان در جنوب فلسطین به شمال فرار کرده‌اند و حالتی از وحشت آنها را فرا گرفته است و انتظار می‌رود که این وضعیت، در سایه رسیدن موشک‌ها به تل‌آویو و فراتر از آن، تشدید شود.

اسرائیل در آستانه دو جشن قرار دارد، نخست مسابقه «یوروویژن»، که در تل‌آویو برگزار می‌شود و میلیاردها تماشاگر دارد، و دومی، سالگرد تاسیس رژیم اسرائیل. در حالی‌که تداوم جنگ به مدت دو هفته به معنای لغو هر دوی این جشن‌ها و نشان دادن وجهه رژیم اشغالگر در جهان به عنوان رژیمی ناامن، فاشیست است که مرتکب جنایاتی جنگی می‌شود و تنش و بی‌ثباتی را در منطقه و جهان تشدید می‌کند.

چهارم: کشورهای حوزه خلیج‌فارس و دیگر کشورهای عربی، که با رژیم اشغالگر سازش کرده‌اند و سازش می‌کنند در مضیقه بزرگی در مواجهه با شهروندان‌شان مواجه خواهند شد و این معضل زمانی تشدید خواهد شد که ضعف اسرائیل در رویارویی با مقاومت گروه‌های مقاومت و استقامت‌شان برملا گردد، همان‌گونه که ضعف آمریکا در مواجهه با ایران، در سایه استمرار روانه شدن نفت این کشور و نیز شکست ممنوعیت «به صفر رساندن صادرات نفت» که ترامپ آن را تحمیل کرده، آشکار گشته است.

نمی‌دانیم احساس رئیس اتحادیه جهان اسلام و حکومت متبوعش، یعنی عربستان سعودی، چگونه خواهد بود زمانی‌که می‌بیند دو روز بعد از دعوتش از هیئت یهودی اسرائیلی برای مشارکت در کنفرانسی، که این اتحادیه آن را اوایل سال آینده میلادی در مکه برگزار خواهد کرد، 600 موشک به شهرها و شهرک‌های اسرائیلی شلیک می‌شود و کودکان شیرخواره و یا جنین‌ها در رحم مادران‌شان، در جریان حملات جنگنده‌های اسرائیلی شهید می‌شوند. به‌ویژه این‌که رئیس این اتحادیه و بسیاری از مسئولان سعودی همواره تأکید می‌کنند که کشورشان آخرین سازشکار( با اسرائیل) خواهد بود.

ملت فلسطین با خون و شهدا و با موشک‌هایی پاسخ می‌دهند که گنبدهای آهنین را مقهور می‌کنند و اهداف نظامی اسرائیل را هدف قرار می‌دهند که آخرین اقدام از این دست، هدف قرار دادن خودروی نظامی با موشک «کورنت» است. در حالی‌که شمار کشته شده‌های نظامیان اسرائیلی رو به افزایش است «متمدنان» اسرائیلی زنان باردار و کودکان را به قتل می‌رسانند.

خدا را شکر می‌کنیم که رهبران عرب، که شیفته نتانیاهو هستند، به او تلگراف‌های تسلیت بابت کشته شدن سربازان اسرائیلی را ارسال نکرده‌اند. همان‌گونه که خدا را شکر می‌کنیم که «محمود عباس» رئیس تشکیلات خودگردان فلسطین- همان‌گونه که در گذشته بارها انجام داده است- به همین منظور و همچنین به منظور اطمینان‌دهی درباره امنیت جانی شهرک‌نشینان، با نتانیاهو تماس تلفنی برقرار نکرده است.

به دو دلیل، دردآور است زمانی‌که می‌بینیم مصر در این جنگ میانجیگری می‌کند: نخست این‌که مصر نباید این نقش را ایفا کند؛ چرا که آن مسئول امنیتی نوار غزه است که اشغال آن زمانی صورت گرفت که به لحاظ اقتصادی تحت مدیریت مصر بود، دوم این‌که زمانی‌که اسرائیل به شروط توافق‌‌های پیشین آتش‌بس پایبند نماند و شدت محاصره را تشدید کرد و همچنین محاصره اقتصادی آن را خفه‌کننده کرد و ده‌ها معترض و فلسطینی بی‌دفاع را در راهپیمایی‌های بازگشت به قتل رساند، مصر مورد اهانت و تحقیر واقع شد.