چرا ایده اینترنت ملی این قدر موحش به نظر می آید؟

گروه IT - هاتف خالدی:  اینستاگرام صفحه سرداران سپاه کشور را می بندد. گوگل به گوشی های کاربران ما دستبرد می زند و اپلیکشن ها را به بهانه خطرناک بودن و بدافزار بودن یک شبه پاک می کند، یوتیوب برای محتوای به اشتراک گذاری شده ما تصمیم می گیرد،‌ توییتر می تواند حساب های کاربری ما را کنترل کند و همه اینها در پیش چشمان ما بدون هیچ واکنشی رخ می دهد.

به گزارش بولتن نیوز، بهانه ها هم یکی است. آن یکی بدافزار است، آن دیگری محتوای مجرمانه دارد، دیگری از تروریست ها حمایت کرده و این هم جاسوسی می کند. و همه این ها در حالی است که گوگل بزرگترین ابزار جاسوسی و سرقت اطلاعات دنیاست، فیس بوک دستش مستقیم در دست شبکه های اطلاعاتی ایالات متحده است، آمریکا خودش در حمایت از تروریسم ید طولایی دارد و رژیم جهانی اش یک رژیم جاسوسی اطلاعاتی امنیتی محض است.

چین با فضای مجازی اش چه کرده؟ گوگل را بسته، یوتیوب و اینستاگرام و فیس بوک برای کاربران چینی از دسترس خارج شده و به جای همه اینها نمونه های داخلی اش را ساخته اند. می گویند بهانه دولت تمامیت خواه چین سیاسی و برای کنترل مردم این کشور است. که اگر هم این باشد اشکال کار کجاست؟ مگر نه این است که ما در دنیایی کاملا سیاسی زندگی می کنیم و جهان همیشه در دو انتهای قطب های سیاسی متضاد هم دسته بندی شده است؟

مگر نه این است که در یک سوی دنیا، استعمار نوین هنوز به دنبال کنترل کشورها، سلب مالکیت، بهره گیری از بازارهای داخلی،‌ حذف استقلال سیاسی و به نظم کشیدن جهان ذیل قطب سیاسی خودش است؟ مگر نه این ست که هنوز استعمارگر و مستعمره به شکلی دیگر،‌ هرچند نه چندان متفاوت تر وجود دارند؟

باید یک جایی از این تاریخ، اصلا در همین جایی که ایستاده ایم تکلیف خود را با مفاهیمی مانند استقلال و تمامیت ارضی و حاکمیت ملی روشن کنیم. می خواهیم مستعمره باشیم و حاکمیت ملی مان اینگونه به قدرت چند شرکت به ظاهر فراملیتی - بخوانید آمریکایی - به مضحکه کشیده شود یا می خواهیم لااقل در فضای مجازی راه چین را برویم و بازار عظیم اطلاعات و منبع سرشار ثروت را در کشورمان حفظ کنیم؟

می گویند فیلترینگ بد است. بله فیلترینگ به خودی خود بد است اما فیلترینگ با وجود ابزارهای ملی عین پروتکشنیسم است. فیلترینگ «سیاست محافظتی» از صنایع داخلی در برابر نمونه های خارجی در فضای مجازی است. سیاست محافظتی اگر بد است چرا اروپا و آمریکا با همین سیاست ها در خلال انقلاب صنعتی برای بیش از دو قرن از آن بهره گرفتند و با مدد همان سیاست ها سرمایه داری صنعتی را علم کردند و امروز به این نقطه از سیادت و ریاست رسیدند؟

ما اینجا البته باید از حاکمیت ملی سوال کنیم که در این ۴۰ سال چه کرده اند که آن روح های ضد استعماری، آن روح های استقلال طلب امروز اینگونه وا داده اند که حتی در هیات روسا و وزرای نظام،‌ ایده اینترنت ملی این چنین موحش و ترسناک به نظر می آید؟ این ماحصل فضای امنیتی-قضایی، نداشتن سعه صدر در برخورد با مخالفین و ایجاد فضای تنگ خفقان گونه است. چاره کار ساده است:

لب ها را ندوزیم،‌ قلم ها را نشکنیم و فضای مجازی مان را ملی کنیم..