شیطان نابغه!

گروه فرهنگ و هنر: امروز یعنی 25 آوریل یکی از بزرگ ترین و به اعتقاد برخی بزرگ ترین بازیگران تاریخ سینمای جهان متولد شده است: آل پاچینو. بازیگری که تماشای آثار قدرتمندش ما را عاشق سینما می کند و با چشمان هنرمندش مخاطبینش را شگفت زده.

به گزارش بولتن نیوز, آل‌پاچینو متولد شهر نیویورک و شرق هارلم است. پدرش سالواتوره، کارمند شرکت بیمه از نسل ایتالیایی-آمریکایی بود و مادرش رز نام داشت. پدر بزرگ و مادر بزرگ او در اصل اهل سیسیل بودند. پدر بزرگ و مادر بزرگ آل‌پاچینو از طرف مادری و هم از طرف پدری اهل سیسیل، ایتالیا هستند.

وی در نوجوانی شروع به بازیگری در نمایش‌های زیرزمینی کرد، ولی با پذیرش وی در اکتورز استودیو مخالفت شد. لی استراسبرگ اولین استاد پاچینو بود. او پس از مرگ مادر تمام وقت خود را صرف نمایش کرد. آل برای تجدید روحیه اش دو نمایش شاد برای کودکان اجرا کرد که در جک و لوبیای سحرآمیز و ماجراهای خیز بلند سرانجام موفق شد پول لازم برای ثبت نام در مدرسه بازیگری هربرت برگهوف را به دست بیاورد. آن جا زیر نظر چارلز لاتن آموزش خود را به عنوان یک بازیگر آماتور آغاز کرد.

ورود او به عرصهٔ بازیگری را باید سال ۱۹۶۹ دانست. جایزه تونی معتبرترین جایزه تئاتر بود، او در همین ابتدا برنده جایزه تونی بهترین بازیگر نقش مکمل شد. پاچینو در این سال در فیلم ناتالی و من بازی کرد و دو سال پس از آن نیز ایفای نقشی در وحشت در نیدل پارک را پذیرفت و در نقش یک معتاد به هروئین ظاهر شد. تا اینکه فرانسیس فورد کاپولا تصمیم به ساخت یکی از شاهکارهای تاریخ سینما یعنی فیلم پدرخوانده گرفت و نقش مایکل کورلئونه به او واگذار شد. پاچینو برای این فیلم نامزد دریافت جایزه اسکار بهترین بازیگر نقش مکمل مرد شد که به آن نرسید. پاچینو در سال ۱۹۷۳ درفیلم‌های مترسک و سرپیکو بازی کرد . اما بی شک مهم‌ترین دستاورد پاچینو در این سال حضور در فیلم سرپیکو در نقش فرانک سرپیکو ساخته سیدنی لومت بود که وی توانست در این فیلم جایزه گلدن گلوب بهترین بازیگر نقش اول مرد و نامزدی جایزه اسکار را از آن خود کند تا جایگاه خود را به خوبی در سینما تثبیت کند.

از دیگر بازی‌های چشمگیر پاچینو در این دهه می‌توان به حضور درخشانش در فیلم‌های پدرخوانده 2 (1974) ساخته فرانسیس فورد کاپولا، بعد از ظهر سگی (۱۹۷۵) به کارگردانی سیدنی لومت و و عدالت برای همه ساخته نورمن جویسون (1975)  اشاره کرد. او برای این سه بازی خود جایزه بفتای بهترین بازیگر نقش اول مرد را کسب کرد. بازی آل پاچینو در پدرخوانده ۲ چنان تحسین‌برانگیز بود که مجله نیوزویک شخصیت مایکل کورلئونه را به عنوان بزرگترین نقش آفرینی یک بازیگر در نقش یک شخصیت سنگدل در تاریخ سینما عنوان کرد و بنیاد فیلم آمریکا نیز در سال ۲۰۰۳، این نقش را به عنوان یازدهمین شخصیت ویلیان تاریخ سینما انتخاب کرد. پاچینو در همان سال بار دیگر نامزد دریافت اسکار شد اما باز هم این جایزه نصیبش نشد اما در جشنواه‌ها و رسانه‌های دیگر مورد تحسین قرار گرفت. اما منتقدان، جایزهٔ گلدن گلوب بهترین بازیگر نقش اول مرد را به سبب بازی در سرپیکو به وی اهدا کردند. فیلم‌های بعد از ظهر سگی (۱۹۷۵)، بابی دیرفیلد (۱۹۷۷) و عدالت برای همه (۱۹۷۹) از کارهای مورد تحسین و توجه او در این دهه بودند. پاچینو برای بازی در همه این فیلم‌ها نامزد اسکار شد ولی بدان دست نیافت.

دههٔ ۸۰ برای پاچینو چندان خوشایند نبود و وی در کارهای متوسطی چون انقلاب (۱۹۸۵) ساخته هیو هادسون و نویسنده، نویسنده (۱۹۸۲) ایفای نقش کرد. ولی بی شک مهم‌ترین فیلم وی در این دهه حضور در نقش تونی مونتانا در فیلم صورت زخمی (۱۹۸۳) ساخته برایان دی پالما می‌باشد که نقش یک کوبایی‌تبار که به قاچاق کوکایین مشغول است را با بازی خیره‌کننده‌ای ارائه کرد و خشونت غریب مستتر در این شخصیت را به بهترین شکل ممکن به تصویر کشید. این فیلم به یک فیلم بسیار محبوب در سینمای جهان بدل شد و نقش مونتانا نیز ماندگار گشت. پاچینو برای ایفای این نقش نامزدجایزه گلدن گلوب بهترین بازیگر مرد فیلم درام شد. دریای عشق (۱۹۸۹) آخرین فیلم وی در این دهه بود که در این فیلم بازگشتی خوبی داشت.

دههٔ ۱۹۹۰ را باید دههٔ نوینی برای پاچینو دانست، زیرا او پس از بازی در فیلم انقلاب (۱۹۸۵) مبتلا به ذات الریه شده و مدت چهار سال نیز از عالم سینما دور مانده بود. از فیلم‌های معروف او در این دهه می‌توان به دیک تریسی، پدرخوانده ۳ (۱۹۹۰)، فرانکی و جانی (۱۹۹۱)، گلن‌گری گلن راس (۱۹۹۲)، راه کارلیتو (۱۹۹۳)، مخمصه (۱۹۹۵)، تالار شهر(۱۹۹۶)، وکیل مدافع شیطان، دنی براسکو (۱۹۹۷) و نفوذی (۱۹۹۸) اشاره کرد. اما برترین فیلم او در این دهه، گلن‌گری گلن راس و بوی خوش زن در سال ۱۹۹۲ است که برای هر دو آن‌ها نامزد جایزه اسکار بهترین بازیگر نقش اول مرد شد و برای ایفای نقش سرهنگ اسلید در بوی خوش زن برای اولین بار جایزه اسکار بهترین بازیگر نقش اول مرد را به دست آورد.  علاوه بر جایزه اسکار، جایزه گلدن گلاب بهترین بازیگر نقش اول مرد و جایزه ویژه هیئت داوران جشنواره فیلم روتردام نیز برای این فیلم از سوی داوران به او اعطا شد. راجر ایبرت منتقد برجسته سینما این نقش آفرینی پاچینو را یکی از بهترین و پر مخاطره‌ترین کارهای زندگی وی توصیف می‌کند. در سال ۱۹۹۶ از سوی انجمن گوتام جایزه ویژه یک عمر فعالیت هنری نصیبش شد و پیش از آن نیز از سوی جشنواره فیلم سن‌سباستین، جایزه مشابهی به او اهدا شد. بازی او در راه کارلیتو، دیک ترسی و وکیل مدافع شیطان نیز یکی از بهترین اثرهای مثبت کارنامه او بود که مورد توجه همگان قرار گرفت و برای دو فیلم نامزد جایزه گلدن گلوب بهترین بازیگر مرد فیلم درام شد و در گیشه نیز به پیروزی رسید و برای دیک ترسی بار دیگر نامزد جایزه اسکار بهترین بازیگر نقش مکمل مرد شد. شیکاگو سان-تایمز در مورد نقش وی در وکیل مدافع شیطان نوشت: «شخصیت وی شیطانی است گرچه پاچینو با سرور و نشاط این نقش را بازی کرده‌است». مخمصه ساخته مایکل مان بدون شک یکی از بهترین فیلم‌های پاچینو پس از پدرخوانده است که به مرور زمان به یک فیلم مرجع در گونه گنگستری تبدیل شد.

در دهه ۲۰۰۰ روند کاری پاچینو در عالم سینما به صورت سینوسی طی شد و آثار او بیشتر به سمت و سوی تجاری رفت و فیلم‌های او آمار فروش قابل توجی داشت. تازه‌کار (۲۰۰۳) اولین اثر قابل توجه او در این دهه بود. پاچینو در سال ۲۰۰۱ جایزه سیسیل ب دومیل جوایز گلدن گلوب یک عمر دستاورد را دریافت کرد. او در سال (۲۰۰۲) در فیلم بی خوابی ساخته کریستوفر نولان نقش یک کاراگاه را بازی کرد که در تعقیب یک قاتل حرفه‌ای است. بی خوابی در این دهه یک نقطه اوج برای او بود و این فیلم فروش قابل توجی را نیز تجربه کرد. پاچینو در سال (۲۰۰۳) با حضور درخشان خود در دو اپیزود سریال فرشتگان در آمریکا ساخته مایک نیکولز توانست اکثر جوایز معتبر تلویزیونی از جمله جایزه امی و جایزه گلدن گلوب بهترین بازیگر نقش اول مرد را بدست آورد. تاجر ونیزی (۲۰۰۴) را باید یکی از بهترین فیلم‌های او از سال ۲۰۰۰ به بعد دانست. در ۲۰ اکتبر ۲۰۰۷ نیز جایزه یک عمر دستاورد بنیاد فیلم آمریکا به پاچینو اهدا شد. پاچینو بار دیگر در سال (۲۰۰۸) با رابرت دنیرو در قتل عادلانه ساخته جان اونت همراه شد. ۸۸ دقیقه (۲۰۰۸) آخرین اثر مطرح پاچینو در این دهه بود.

از سال ۲۰۱۰ به  بعد پاچینو نیز با توجه به کارنامه خود روند نزولی پیدا کرد. حضور در فیلم تلویزیونی تو جک را نمی‌شناسی (۲۰۱۰) ساخته بری لوینسون در نقش جک کورکیان بهترین دستاورد مهم پاچینو در در این دهه بود که وی توانست همه جوایز تلویزیونی از جمله ایمی و گلدن گلاب بهترین بازیگر نقش اول مرد سریال یا فیلم تلویزیونی را بدست آورد. او در مقام کارگردانی سومین فیلم خود را در ژانر مستند و نمایشی در سال (۲۰۱۱) با نام سالومه ساخت که برگزارکنندگان جشنواره فیلم ونیز با اعطای جایزه افتخار فیلمساز ژیگر لوکولتر از آل پاچینو تقدیر کردند. این فیلم مستند/داستانی بر اساس نمایشنامه سالومه اسکار وایلد ساخته شده که روایتی از کتاب مقدس دربارهٔ سالومه و هرود، حاکم یهودیه است. پاچینو در همین سال مدال ملی هنر را از دستان باراک اوباما دریافت کرد. آل پاچینو در سال‌های (۲۰۱۴) و (۲۰۱۵) در فیلم‌های دنی کالینز و منگلهورن در نقش دو شخصیت ظاهر شد.

پاچینو در بازیگری دارای سبک ویژه‌ای است و به واقع سرشار از استعداد است و به خوبی می‌تواند ایفاگر هر نقشی باشد. صدای گرم و دلنشین او در بازی به پاچینو کمک فراوانی می‌کند، گویی اعضای بدنش همه هنگام بازی واقعاً بازیگر هستند. کمتر بازیگری در سینمای جهان می‌توان سراغ گرفت که نظیر پاچینو قدرت بازی با چشم را داشته باشد. چشمان پاچینو قدرت صحبت کردن با مخاطب را دارد و می‌توان برق خاصی را در دیدگان وی احساس کرد. این یکی از امتیازات منحصر به فرد او است و فیلم پدرخوانده ۲ اوج بازی وی با چشمهایش به‌شمار می‌رود. قدرت و تأثیر نگاه او صحنه‌های جاودانه‌ای را در تاریخ سینمای جهان خلق کرده‌است. به‌عنوان مثال بازی استثنایی او در سکانس مرگ سولاتسو و پلیس خیانت کار در فیلم پدرخوانده ۱، استعداد بی نظیرش را به نمایش می‌گذارد. در فیلم بوی خوش زن شاهد یک شاهکار در عرصه بازیگری هستیم. نقشی که از آن به عنوان یکی از بیاد ماندنی‌ترین نقش‌های تاریخ سینما یاد می‌شود. آل پاچینو همواره مورد ستایش منتقدین و مخاطبین قرار دارد و اکثر نقش‌هایش از زیباترین و ماندگارترین‌های تاریخ سینما به‌شمار می‌رود. امروزه پاچینو، در کنار رابرت دنیرو، جک نیکلسون و داستین هافمن به عنوان بزرگان بازیگری در سینمای مدرن شناخته می‌شوند.