سیاست‌های تحریمی آمریکا علیه ایران بازی با آتش است

به گزارش بولتن نیوز، دولت آمریکا اخیراً به سیاست‌های ضدایرانی خود سرعت بیشتری بخشیده و بعد از اقدام اخیرش در قراردادن نام سپاه پاسداران انقلاب اسلامی در لیست گروه تروریستی خود تحریم‌های نفتی علیه ایران را هم گسترش داده است.

کاخ سفید روز دوشنبه با انتشار بیانیه‌ای اعلام کرد معافیت موقت خریداران نفت ایران از اجرای تحریم‌ها تنها 10 روز دیگر به پایان می‌رسد و تمدید نخواهد شد. از این تاریخ به بعد هشت کشوری که تا به حال اجازه داشتند از ایران نفت خریداری کنند هم باید به صف تحریم‌کنندگان ایران بپیوندند وگرنه مجازات‌های واشنگتن در این باره شامل حال آن‌ها هم می‌شود.

روزنامه آلمانی "اوزنابروکر سایتونگ" در مطلبی به تأثیرات اقدامات ضدایرانی ترامپ پرداخته نوشت: سیاست تحریمی آمریکا علیه ایران می‌تواند به اقتصاد جهانی آسیب برساند.

نویسنده در ادامه این مطلب نوشت: سیاست تحریم آمریکا علیه ایران بازی با آتش است که می‌تواند منجر به آشفتگی‌های اقتصاد جهانی شود.

به‌نوشته این روزنامه آلمانی اگر ایران (در واکنش به اقدامات ترامپ) تنگه هرمز را که در واقع مهم‌ترین مسیر تجارت نفتی دنیا که از طریق آن تقریباً حمل‌ونقل یک‌سوم صادرات نفت جهانی انجام می‌شود ببندد، در این صورت یک درگیری نظامی در خلیج فارس محتمل است و با افزایش روزافزون خطر جنگ، قیمت نفت هم افزایش می‌یابد و این چیزی است که اقتصاد ضعیف جهانی در حال حاضر به آن نیاز ندارد.

نویسنده در ادامه با ابراز اینکه واشنگتن حالا از ابزار نفت به‌عنوان سلاح استفاده می‌کند همچنین نوشت: هدف واشنگتن آشکارا سقوط نظام در ایران است. اما تا به حال محاسبات ترامپ در این راستا با هم جور در نیامده است، بلکه این اقدامات وی نتیجه عکس داشته و افراد به‌اصطلاح تندرو از نظر غرب و متعادل در این بحران در ایران با هم حرکت می‌کنند.

ترامپ با سیاست‌های تحریمی خود علیه ایران برای کسانی که در ایران غرب را به‌عنوان بلوکی غیر قابل اعتماد ارزیابی می‌کنند مهمات تهیه می‌کند. این کشور به این مسئله که تسلیم فشارهای آمریکا نمی‌شود افتخار می‌کند.

در ادامه این مطلب آمده است: در هر صورت سیاست ایالات متحده که می‌خواهد شرکای خود را هم به پیشبرد آن مجبور کند بیش از آنکه سود داشته باشد ضرر دارد و سیاستی مشکوک است.

ترامپ با سیاست توافق‌ناپذیر خود در برابر ایران یک بار دیگر خود را به‌عنوان یک به‌اصطلاح قهرمان سیاست خارجی نشان می‌دهد که بعد از 2 سال حضور در این مسئولیت هنوز هیچ موفقیت واقعی در عرصه سیاست خارجی را عرضه نکرده است.