روایت یک امام جمعه از تجربه حضور در استادیوم فوتبال

گروه ورزشی: یکی از دغدغه های همیشگی انقلاب اسلامی، همراهی و همجنسی مسئولین با مردم بوده و است. به این عبارت که مطلوب انقلاب اسلامی آن است که مسئولین، نه تنها از جنس مردم باشند بلکه در ارتباط مدام با مردم باشند و این رابطه را ترک نکرده و تبدیل به فاصله نکنند. زیرا در صورت وجود چنین ارتباطی است که معضلات و دغدغه های اساسی جامعه احصا شده و می توان برای آن چاره اندیشی کرد.

به گزارش بولتن نیوز، البته باید گفت که متاسفانه روند 40 ساله اخیر در جمهوری اسلامی به گونه ای بوده که بر خلاف منش حضرت امام (ره) و حضرت آیت الله خامنه ای (حفظه الله) هرچه سمت مسئولین بالاتر می رفت، فاصله آنها با مردم بیشتر می شد. تا جایی که حتی تصور مثلا پیاده روی یک استاندار، تاکسی نشستن یک نماینده مجلس یا حضور نماینده ولی فقیه استان در سینما عجیب می نمود.

حالا و در این شرایط، شاهد این هستیم که یک امام جمعه، بعد از بیست سال فضای حضور در یک استادیوم فوتبال را دوباره تجربه کند و از تجربه خود برای ما بگوید. خواندن مطلب ایشان جالب توجه است. پیش از دعوت شما به مطالعه این متن، آرزو می کنیم چنین رویه ای از طرف سایر مسئولین هم انجام شده تا مردم، در جمهوری اسلامی، کمترین فاصله را با مسئولین احساس کنند. محمد جواد باقری امام جمعه اسالم تالش در استان گیلان، در یادداشتی نوشت:

دیروز بعد از بیست سال به دعوت چند نفر از دوستان برای تماشای مسابقه فوتبال به ورزشگاه آزادی رفتیم. تغییر گیت های ورودی نسبت به بیست سال پیش اولین چیزی بود که توجهم را جلب کرد، بلیط فروشی جدید و تونل های رنگ شده و صندلی های پلاستیکی تنها تغییراتی بود که به چشم می آمد. علیرغم سه مرحله بازرسی بدنی دقیق و تأکید بازرسان بر همراه نداشتن سیگار، همین که وارد سکوها شدیم دودهای متفاوت با رایحه های متعدد به مشام می رسید که بعضی رایحه ها، رایحه سیگار نبود.

یکی از همراهان گفت: بوی گل است، ابتدا باور نکردم، تا اینکه خودم در تونل ورزشگاه دیدم که چند جوان در فضایی که باید فضای سلامتی و صحت جسم و روح باشد، چگونه مستانه بر کاغذ لول شده پک می زنند. بماند که مواد مخدر چه آثار مخرب و خانمان سوزی بر جسم و روح انسان به خصوص بر مغز و سلول های خاکستری آن می گذارد. سوال این است که علیرغم بازرسی ها دقیق و حساس بدنی چگونه این همه سیگار و مواد مخدر وارد ورزشگاه می شود؟

این همه برنامه های پر زرق و برق و پر هزینه ورزشی در این سالها چه اقدامی برای بالا بردن سطح فرهنگی ورزشگاه ها کرده اند؟ با خودم فکر کردم حالا که لیگ برتر و حرفه ای داریم و بعد از بیست به ورزشگاه میروم لابد سطح فرهنگ ورزشگاه ها خیلی بالا رفته است. البته رسانه ملی همیشه صداهای ناهنجار ورزشگاه را سانسور میکرد که ما صداها و الفاظ رکیک را نشنویم ولی دیروز با گوشهای خودم کلی کلمات کشدار و فحشهای ناموسی شنیدم که در مقایسه با درد ورود مواد مخدر به ورزشگاه چیزی به حساب نمی آید.

همیشه درد ورزش را، درد بی پولی و نبود امکانات به ما نشان داده اند، ولی دیروز بعد از بیست سال برایم مسجل شد، درد ورزش ما درد پول و امکانات نیست، بلکه درد فرهنگ است.

منبع:
سایت خبری تحلیلی هشت دی

انتهای پیام /#