مدیریت بحران با آدم‌هایی که لکنت دارند؟

گروه اجتماعی- روح الله رشیدی: مدیریت بحران، گذشته از آنکه آدم‌های ورزیده، باهوش، کاربلد و باتجربه می‌خواهد، ضمناً آدم‌هایی می‌طلبد که بتوانند خوب و دقیق و جذاب حرف بزنند، دایرۀ واژگانی وسیعی داشته باشند، اصول روانشناختی بدانند و جغرافیا و حتی فرهنگ عمومی محیط بحرانی را بشناسند.

به گزارش بولتن نیوز به نقل از تریبون مستضعفین، مدیران بحران، اگر نتوانند در کمترین زمان، با دقیق‌ترین، رساترین و موثرترین کلمات و جملات، پیامشان را برسانند، ماموریت خود را به شکست می‌کشانند. بویژه سخنگویان و آدم‌های رسانه‌ای مدیریت بحران، اگر چنین ویژگی مهمی را نداشته باشند، تنها تفاوتشان با آدم‌های معمولی در کاوری است که بر تن دارند!

تجارب بحران‌های اخیر در کشور ما، این نکته را بیش از هر زمان دیگری آشکار کرد که متولیان مدیریت بحران، فارغ از اینکه چقدر آدمِ تخصصیِ این حوزه هستند، نمی‌توانند خوب حرف بزنند. آدم‌هایی نوعاً کَسل، که با ریتم کُند حرف می‌زنند و توانایی جذب مخاطب و انتقال پیام و تهییج او برای کنش یا واکنش را ندارند.
پیامِ مدیریت بحران، باید پیامی فکرشده، موثر و برانگیزاننده باشد که دارد از زبانِ آدم‌هایی تاثیرگذار صادر می‌شود.

تلفات اندوهبارِ سیل اخیر، می‌تواند بهانۀ خوبی برای سنجش اثربخشیِ هشدارهای مدیریت بحران باشد.
مسئولان مدیریت بحران می‌گویند «ما هشدار داده بودیم، اما مردم اعتنا نکردند.» این بی‌اعتنایی به پیام و هشدار را نمی‌توان صرفاً به پای گیرندگان پیام نوشت و قضیه را فیصله داد. باید سوی دیگر قضیه (صادرکنندۀ پیام و خود پیام) را هم بررسی کرد.