تداوم چرخه جنگ‌های بی حاصل در سیاست کاخ سفید

لیبی همچنان از هرج و مرج رنج می‌برد. دولت لیبی که توسط سازمان ملل به رسمیت شناخته شده تنها نامی است که محدود به طرابلس است. ذخایر نفتی کشور در نبرد بی پایان جناح‌های مسلح هدر می‌رود. قدرت‌های منطقه‌ای مانند امارات، مصر و قطر از خاک لیبی به عنوان زمینی برای درگیری‌های خود استفاده می‌کنند. مهاجرت‌ها به اروپا افزایش یافته و سبب تشدید سیاست‌های پوپولیستی در این قاره شده اند.

توجه داشته باشید در این جنگ نیز هیچ گونه از منافع امنیتی آمریکا تامین نشد.

حس انتقام آمریکا پس از حادثه ۱۱ سپتامبر، این فرصت را برای دولت بوش فراهم آورد تا به بهانه مبارزه با القاعده، به افغانستان حمله کند.

بازهم استقرار دولت متمرکز و غرب محور، سربازان آمریکایی زیادی را به کام مرگ فرستاد. پس از هفده سال ۱۴۰۰۰ سرباز آمریکایی همچنان در افغانستان حضور دارند. دولت افغانستان همچنان به دلار‌های خارجی وابسته است. ارتش این کشور مانند گذشته مدیریتی ناکارآمد دارد و از تاکتیک‌های بد، افسران فاسد، کمبود اسلحه و ناتوانی تدارکاتی رنج می‌برد. این عوامل سبب شده تا افغانستانی‌های بسیاری خدمت در ارتش را رها کنند و خود را در بیابان‌های این کشور به زمان بسپارند.

دپتریس پس از اشاره به موارد عمده ناکامی سیاست مداخله و تهاجم دولت آمریکا، از واقعیتی ملموس سخن می‌گوید: باور ترامپ بر ضرورت خروج همه نیرو‌های آمریکایی از افغانستان و همزمان نگرانی از ماندنگار شدن در تاریخ به عنوان "رئیس جمهوری که افغانستان را از دست داد. "