تاریخ سازی کنیم نه تاریخ خوانی

گروه ورزشی: احتمالا این تیپ افراد را دیده اید. آنهایی که مدام به فرهنگ 2500 ساله ایران افتخار می کنند. یا آنهایی که به عشق دو ستاره آبی های فوتبال ایران، برای تیم رقیب کری خوانی می کنند. و یا همین قرمزهای پایتخت که همه کمبودهای شان را پشت برد شش بر سفر سال 52 مقابل استقلال پنهان می کنند. گویی در گذشته آنچنان غرق شده اند که حال و آینده برای شان اهمیتی ندارد.

به گزارش بولتن نیوز، اصولا یک عده از آدم هایی که دور و اطراف ما زندگی می کنند علاقه زیادی به خواندن تاریخ دارند. عشق این را دارند که ببینند دیگران و گذشتگان چه کرده اند. چه نکرده اند. چگونه تحلیل می شوند و چه خاطراتی از خود بجا گذاشته اند. البته تا آنجایی که به درس گرفتن از تاریخ مروبط است، نه تنها این کار، خیلی خوب است بلکه لازم هم است و باید همه ما به چنان بلوغ فکری برسیم که از خواندن تاریخ برای زندگی امروز درس بگیریم. اما ...

اما عده ای هم هستند که در تاریخ خوانی گیر کرده اند. فقط از گذشتگان می گویند و یا دیگران را تحلیل می کنند. اما وقتی پای عمل خودشان به میان می آید آدم یاد جمله معروف "تقریبا هیچ" می افتد. عده ای از آدم های اطراف ما اعتقادی به تاریخ سازی ندارند و مدام تاریخ می خوانند. اینجاست که باید گفت اگر خواندن تاریخ به ساختن تاریخ منجر نشود، چه نیازی به آن است؟ اگر قرار نیست ما امروزی ها عملی برای بهتر شدن وضع مان داشته باشیم دیگر چه نیازی به مرور گذشته است؟

ما وقتی می توانیم به تمدن 2500 ساله خود افتخار کنیم که این روزها، در موقعیت های مختلف خصوصا در موارد خطیر، متمدنانه عمل کنیم. نه اینکه وقتی از تمدن تاریخی خود حرف می زنیم، در همان حال از چراغ قرمز رد شویم. وقتی آبی های پایتخت می توانند به دو ستاره امروز خود افتخار کنند که این روزها، در حد و اندازه استقلال بزرگ باشند. اما کیست که فوتبالی باشد و نداند که این استقلال هیچ نسبتی با آن قهرمان دو دوره آسیا ندارد. و قرمزها وقتی می توانند عدد شش را نشان دهند که هنوز از نظر تعداد برد، از رقیب عقب تر نباشند.

لذا باید گفت تاریخ سازی اگر نتیجه تاریخ خوانی نباشد، خاطره سازی اگر کنار خاطره خوانی نباشد، نتیجه ای جز گیر کردن در گذشته و تبدیل شدن به یکسری آدم های نوستالوژیک که فقط افسوس می خورند ندارد. و از این آدم ها، هیچ کس در هیچ کجای آینده، یادی نخواهد کرد.
انتهای پیام /#