هدف ترامپ از خروج از پیمان موشکی، چین است

به گزارش بولتن نیوز، به نوشته این نشریه آمریکایی، کارشناسان کنترل تسلیحات و مقامات دولت فعلی و قبلی آمریکا معتقدند، برنامه ترامپ برای خروج از یکی از مهم ترین پیمان های کنترل تسلیحات با روسیه ؛ صرفا متوجه مسکو یا تسلیحات هسته ای نیست، بلکه این تصمیم نشان دهنده راه تقویت تجهیزات متعارف آمریکا در حیات خلوت چین است.
پیمان تسلیحات هسته ای میان برد در سال 1987 و از سوی 'رونالد ریگان' و 'میخائیل گورباچف'، سران وقت آمریکا و روسیه، امضا شد و استفاده از موشک های هسته ای و متعارف با برد بین 500 و 5500 کیلومتر را ممنوع کرد.
به گفته کارشناسان، چین که امضاکننده این پیمان نیست، زرادخانه بزرگی از تسلیحات متعارف در اختیار دارد که در حال حاضر، آزادی رفت و آمد در منطقه را تهدید می کند.
پکن موشک های بالستیک و کروزی در اختیار دارد که قادر به هدف قرار دادن تاسیسات آمریکا در منطقه، مانند پایگاه هوایی کادنا در ژاپن، است. در نتیجه، تجهیزات و امکانات آمریکا و متحدانش در اقیانوس آرام از سواحل فاصله گرفتند و پکن قادر به ادامه تقویت خود در دریای چین جنوبی است.
کارشناسان و مقامات دولت فعلی و سابق آمریکا بر این باورند که طرح خروج از این پیمان از سوی ترامپ که البته هنوز قطعی نیست، این امکان را برای آمریکا فراهم می آورد تا در ساخت تسلیحات متعارف که طبق این پیمان ممنوع است با چین رقابت کند. احتمالا تجهیزات سیار، قابل پرتاب از زمین و موشک های بالستیک میان برد به منظور کمک به روند مقابله با تهاجم چین، در جزایر اقیانوس آرام مستقر خواهد شد.
'البریج کولبای'، مدیر برنامه دفاعی مرکز امنیت آمریکای نو که تا اوایل امسال در وزارت دفاع آمریکا کار می کرد، گفت، سمت و سوی توازن نظامی در اقیانوس آرام اشتباه است. میزان قدرت نظامی چین به قدری مهم و پیشرفته است که ما باید از همه امکانات بالقوه خود استفاده کنیم.
وی افزود، هرچند آمریکا در حال برای ایجاد بازدارندگی در منطقه حاضر به کشتی ها و بمب افکن های خود متکی است، توپخانه ارتش نیز احتمالا بخشی کلیدی در راستای تقویت قوای آمریکاست. استقرار سامانه های میان برد قابل پرتاب از خشکی در منطقه به کارایی نیروها می افزاید، به ایجاد توازن در برابر قدرت نظامی چین کمک می کند و گزینه های بیشتری در اختیار ما قرار می دهد.
در طرح خروج آمریکا از پیمان امضا شده با روسیه احتمالا رگه هایی از تفکر 'جان بولتون'، مشاور امنیت ملی ترامپ، قابل ردیابی است. بولتون سال 2011 در سرمقاله وال استریت ژورنال، خروج از این پیمان را پیشنهاد و از چین به عنوان توجیه این خروج یاد کرده و هشدار داده بود، زرادخانه موشکی به سرعت در حال رشد چین، خطری برای نیروهای آمریکا و متحدانش در اقیانوس آرام است.
قبل از ورود بولتون به کاخ سفید، مقامات پنتاگون، ایده خروج از این پیمان و کمک این خروج به رقابت راهبردی با چین را رد کرده بودند.
'هری هریس'، که زمانی رئیس مرکز فرماندهی آمریکا در اقیانوس آرام بود، به تازگی هشدار داد که این پیمان باعث از بین رفتن نفوذ آمریکا در این اقیانوس می شود.
هریس که در حال حاضر سفیر آمریکا در استرالیاست، در نشست مارس کمیته نیروهای مسلح سنای این کشور گفت، ما توانمندی و تجهیزات قابل پرتاب از خشکی که بتوانیم با آن چین را تهدید کنیم در اختیار نداریم.
'تام کاراکو'، تحلیلگر مرکز مطالعات راهبردی و بین المللی، که با این مساله که خروج آمریکا از این پیمان، امکان استقرار سکوهای پرتاب مستقر در خشکی را در اقیانوس آرام برای آمریکا فراهم می کند، موافق است، گفت، در نبود این پیمان احتمالا آمریکا می تواند راحت تر از عهده سکوهای پرتابی برآید.
شاید پیشینه این رویکرد به 'اندرو کرپینویچ'، رئیس سابق مرکز ارزیابی های راهبردی و بودجه ای، برگردد که در سال 2015 راهبرد ایجاد یکسری تجهیزات دفاعی متصل در امتداد اولین زنجیره جزایر، شامل بخش هایی از ژاپن، فیلیپین و تایوان را مطرح کرد.
کرپینویچ بر این اعتقاد بود که ارتش آمریکا و متحدانش، مانند ژاپن، باید سامانه های دوربردتری را مستقر کنند که قادر به رهگیری موشک های کروز چین و انهدام هواپیماهای این کشور در امتداد این زنجیره باشد.