زندانی های ده نمکی آماده نمایش شد

عشق چیست ؟
قبل از پرداختن به عشق میبایست مفهوم « زیبا » را در کنار مفهوم عشق فهمیده شود ، والا هردو مفهوم برای اکثریت افراد ناشناخته خواهد ماند، و از آن برداشت های اشتباه بدست خواهند آورد و هر دو مفهوم را به مرتبه حیوانی تقلیل خواهند داد و این امر موجب شکست در زندگی عاشقانه خواهد بود.
مقدمتاً : برای فهم مفهوم زیبا به دیدگاه کانت می پردازیم . کانت در کتاب نقد قوه حکم می نویسد : ما سه مفهوم نزدیک به هم داریم که منأسفانه در کاربرد آن دچار اشتباه میشویم یعنی مفهوم لذت و خیر و زیبائی ، چنانچه اکثریت لذت را با زیبائی خلط می کنند. در صورتیکه هر کدام از این سه مفهوم خاستگاه جداگانه ای دارند ، خاستگاه مفهوم لذت در قوه غریزی انسان است و مفهوم خیر از خاستگاه عقل بر می خیزد و خاستگاه زیبائی فرا عقلی است ،
کانت می گوید خاستگاه لذت حسیات است و در مصداقها ظهور می کند ،‌اما مفهوم خیر چون خاستگاهش عقل است و عقل مشترک در بین تمام انسان هاست لذا می توان آنرا به هر عاقلی فهماند و تجویز کرد ،
ولی زیبائی مفهومی است بدون مصداق و اگر آنرا در مصداق تقلیل دهیم تبدیل به لذت میشود
مثلا مفهوم بهار بدون مصداق یک مفهوم زیباشناختی است ولی اگر آنرا به قسمتی از منطقه و یا منظره تقلیل. دهیم از زیباشناختی خارج میشود بعبارتی زیبائی بهار بدون مصداق بیرونی است ، البته منظور مصداق جزئی است و تقلیل یافته است والا مصداق ذهنی برای انسان وجود دارد
لذا با این مقدمه می توان به مفهوم عشق پرداخت ، عشق نیز همچون زیبائی بدون مصداق بیرونی است والا اگر به مصداق تقلیل یابد به لذت تبدیل میشود ، لذا تقلیل دادن زیبائی به نقطه خاصی از بدن معشوق ، تبدیل به خشونت میشود ،
لذا انسان عاشق و معشوق میبایست به سوژه همدیگر بنگرند و عشق را در کنار سوژه قرار دهند و همدیگر را در سوژه بی پایان تحمل کنند و عشق بورزند ، لذا این عشق بی پایان خواهد بود ، اما اگر عشق را از سوژه به ابژه معشوق تقلیل داده شود موجب از هم پاشیدگی عشق خواهد شد چون تمامیت سوژه معشوق در ابژه نمی تواند تقلیل یابد ، لذا همینطور که زیبائی بدون مصداق است عشق نیز بدون ابژه است البته بدون به معنای تقلیل ندادن سوژه معشوق به ابژه است ، اگر عاشق با فرض پذیرفتن سوژه معشوق باشد می تواند برای همیشه معشوقش را پذیرا باشد و سوژه اش که بتدریج ظهور می کند به آنها خوش آمد بگوید ،
اینکه گفته میشود عاشق و معشوق برای همدیگر میبایست لخت باشند ( منظور لخت روسوئی ) این است مثل رسو هر آنچه دارند به دید معشوق بریزند تا هیچ خفائی از درون خود برای همدیگر نداشته باشند ، اما بنظر من باز این نوع لخت شدن کافی نیست ، چون این نوع لخت شدن جز رسوائی چیزی را حل نمی کند ، لذا اینجاست که بعد از برملا شدن میبایست عاشق و معشوق در مقام نقد برملاهای خود باشند و تاآخر از نقد بر سوژه خود استقبال نماید ، فقط در این صورت است که می توان گفت عشق ، بی پایان برای عاشق و‌معشوق خواهد ماند