ابراهیم در عصر فردین ها، قیصر موسیقی است

گروه فرهنگ و هنر: ابراهیم آمد. بعد از نزدیک به دو هفته. یکی از طولانی ترین پیش فروش ها را داشت. آقای خوانند البته چند روز پیش در اینستاگرام عذرخواهی کرد بابت این داستان. علی ایحال، امروز یازده شهرویر نود و هفت، متفاوت ترین آلبوم محسن چاووشی منتشر شد. حتی متفاوت تر از آلبوم پاروی بی قایق.

به گزارش بولتن نیوز، نه آقا به درد ماشین نمی خورد. اگر دنبال این هستید که مسیرهای روزانه تان را با آهنگ های شش و هشتی، سرگرم بگذارنید، ابراهیم چنین کاری برای تان نمی کند. بروید همان حمید هیراد را گوش کنید. یا محسن ابراهیم زاده را. چاووشی اصلا دنبال سرگرم کردن شما در این آلبوم تازه نیست.

علیرضا عصار روزی در جایی گفته بود موسیقی بد نداریم. اگری بدی میبینید، آن بدی در شعر آن موسیقی ست. راست می گفت. شعر هر قطعه موسیقی، هویت آن قطعه را شکل می دهد. این قاعده، بر سر ابراهیم هم آمده. ابراهیم، غلبه حسین صفا بر محسن چاووشی ست. ابراهیم، غلبه شعر بر موسیقی ست.

ابراهیم سرگرمی نیست، دلمشغولی ست. ابراهیم فردین نیست، قیصر است. ابراهیم رقص ندارد، درد دارد. حرف دارد. یک مجموعه اجتماعی است. پر از اشارات برای اهل نظر. ابراهیم می خواهد نشان دهد چگونه می توان هم قصه مردم زمانه ات باشی در لباس هنر، در لباس موسیقی. ابراهیم، تفکر موسیقیایی است.

اما مردم در هنر، دنبال تخلیه هستند. انباشت و افکار، هرچه غیرمستقیم تر، موثرتر. ولی ابراهیم، انگشت اشاره معلمی اش را به عمد می خواهد توی چشمت کند. انگار می خواهد بهت بگوید بفهم! ای آدم سطحی شده. بفهم. و این شاید چیز خوبی نباشد. شاید که چه عرض کنم، حتما. غامضی ابراهیم، مخاطب عام را از او می گیرد.

کاش همه ابراهیم حداقل مثل قطعه "لطفا به بند اول سبابه ات بگو" بود. کمی راحت شنو تر. ابراهیم را با این وضع باید سه تا چهار بار گوش دهی تا اشعارش به جانت بنشیند. لذت بردن، بماند برای بعد از این. این خاص بودن شاید باب میل آقای خاص موسیقی ایران باشد اما کمی او را از بدنه جامعه دور می کند. در حالی که میشد این نباشد.

انتهای پیام /#