اجرای موافقت‌نامه پاریس، تسهیل در مسیر تحریم‌های نفتی

گروه اقتصادی: یکی از موضوعات چالشی این روزهای سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران، مربوط به حوزه تجارت خارجی و امکان فروش نفت کشور است. در این زمینه با وجود اجرای کامل تعهدات کشور در برنامه جامع اقدام مشترک (برجام) به دلایلی تاکنون شرایط لازم برای فروش بدون دغدغه نفت به خاطر امکان تحریم، فراهم نشده و همچنان سایه تحریم‌ها بر سر فروش نفت کشور سنگینی می‌کند.

به گزارش بولتن نیوز به نقل از عیار آنلاین، سؤالی که در اینجا مطرح می‌شود، چرایی عدم استفاده از تمامی ظرفیت نفت استخراجی در پالایشگاه‌های داخل کشور است. به گونه‌ای که نه تنها نیازی به صادرات این محصول به شکل خام وجود نداشته باشد، بلکه موجب ایجاد ارزش افزوده بیشتر برای کشور شود.

در این رابطه باید گفت بر اساس آمار اوپک در ماه گذشته میلادی، میزان تولید روزانه نفت کشور در حدود ۳.۸ میلیون بشکه نفت بوده است که از این میزان ۱.۹ میلیون بشکه یعنی دقیقاً ۵۰ درصد از نفت تولیدی در پالایشگاه‌های کشور استفاده شده است. به عبارت دیگر مشکل عمده استفاده از تولیدات نفت داخل در پالایشگاه‌ها، پایین بودن ظرفیت آن‌ها است که در این خصوص نیاز است تا کشور به سمت افزایش ظرفیت پالایشگاه‌ها حرکت کند.

علاوه بر مشکل ذکر شده امکان ایجاد مشکلی به مراتب بزرگ‌تر در خصوص استفاده از تولید نفت داخل، در پالایشگاه‌های کشور وجود دارد و آن نیز پیوستن به موافقت‌نامه تغییر اقلیم پاریس است. در این خصوص باید گفت این معاهده بین‌المللی به دنبال ایجاد محدودیت‌های جدی برای تولید گاز دی‌اکسید کربن حاصل از مصرف سوخت‌هایی نظیر نفت و گاز است. بر اساس معاهده پاریس مقصر اصلی گرمایش جهانی مصرف سوخت‌های فسیلی توسط انسان است، موضوعی که بسیاری از دانشمندان جهان به آن اعتقادی ندارند و عوامل دیگری مانند لکه‌های خورشیدی را عامل گرمایش فعلی معرفی می‌کنند. در واقع با وجود بحث‌های علمی مفصل تاکنون اجماع علمی پیرامون این موضوع به وجود نیامده است.

در این شرایط پیوستن به موافقت‌نامه تغییر اقلیم پاریس و ایجاد محدودیت بر روی انتشار گازهای گلخانه‌ای امکان استفاده از نفت ملی در پالایشگاه‌ها برای تولید بنزین و دیگر محصولات جانبی با ارزش افزوده بیشتر را محدود می‌کند. چراکه این فرایند صنعتی موجب انتشار گازهای گلخانه‌ای خواهد شد. به عبارت دیگر ارائه تعهد در موافقت‌نامه پاریس به معنی محدودیت در ایجاد زیر ساخت‌های جدید در کشور برای رشد و پیشرفت اقتصادی و بهره‌گیری از نفت در پالایشگاه‌ها برای ایجاد ارزش افزوده و ثروت بیشتر برای کشور است.

در این شرایط کشور به‌طور مادام العمر مجبور به خام فروشی نفت خود خواهد بود چراکه در صورت استفاده از آن در صنایع داخلی، میزان انتشار گازهای گلخانه‌ای از مقدار تعهد داده شده فزونی خواهد گرفت و این به معنی زیر پا گذاشتن تعهدات خواهد بود. از طرفی با ایجاد رژیم جدید تحریم‌ها امکان تحریم فروش نفت قوت گرفته و در کنار موافقت‌نامه پاریس به مانند دو لبه قیچی به دنبال بریدن نفت به عنوان مزیت ملی از اقتصاد ایران خواهند بود.

در این شرایط لازم است با به‌کارگیری اقتصاد مقاومتی و افزایش سهم فروش داخلی نفت، تحریم پذیری این کالای استراتژیک کاهش یابد و از طرفی دیگر با خودداری از ارائه تعهد در موافقت‌نامه پاریس، زمینه ایجاد تحریم‌های جدید به بهانه‌های زیست‌محیطی را از بین برد.