23 تیر سالگرد کشتار پاسداران بومی مریوان بدست کومله

 به گزارش بولتن نیوز : امروز سالگرد شهادت دلاور مردانی از جوانان رشید سپاه پاسداران انقلاب اسلامی در 23 تیر سال 58 بدست یکی از جنایتکار ترین گروههای تروریستی در کردستان می باشد، جوانان انقلابی کرد که برای حفاظت از انقلاب اسلامی در لباس پاسداری از انقلاب به وحشیانه ترین وجه به شهادت رسیدند ، بولتن نیوز یاد و خاطره این شهیدان را گرامی می دارد

راهشان پررهرو باد 

در همین رابطه مراسمی هر ساله  در چنین روزی با حضور خانواده های شهدا و پاسداران قدیمی و پیشکسوتان جهاد و شهادت در مریوان برگزار می شود 

حکایت واقعه 

به گزارش پیشمرگ روح الله، بعد از پیروزی انقلاب اسلامی، افراد کومله که در شهر و بعضی روستا های منطقه مریوان حضور داشتند، از فرصت استفاده کرده و سعی نمودند دهقانان را در قالب یک اتحادیه با هم متحد نماید. اما کاملاً واضح بود که این گروهک می خواست خود را برای درگیری با نظام نوپای جمهوری اسلامی آماده کند.

 نیروهای حزب کومله در بهار 1358 اتحادیه دهقانان را مسلح کرد و به صورت دسته پیشمرگان در آورد و در چندین روستای مریوان درگیری مسلحانه به راه انداخت که طی این درگیری ها چندین نفر از اهالی روستاهای اطراف مریوان به قتل رسیدند. به این ترتیب گروهک کومله با به راه انداختن موج نا امنی در شهر مریوان، همه این مشکلات را متوجه نظام نوپای جمهوری اسلامی کرد.

 اوایل تابستان 1358 عده ای از افراد مسلمان مریوان از جمله شهیدان عبدالله طرطوسی، دارا کهنه پوشی، محمد صالح رشیدی، حسین پیر خزرانی، حسین حیدری، رشید نادری(عبدالله بدخشانی)، اقبال خضری، محمد ناهیدی، سید محمد کهنه پوشی و... اقدام به تأسیس دفتر سپاه در مریوان نمودند. هر چند تعدادشان بسیار کم بود، اما فعالیتشان بسیار گسترده بود و در زمانی کوتاه عرصه را بر گروهک ها تنگ کردند، به طوری که بلافاصله از طرف گروهک های مخالف به خصوص کومله مورد حمله شدید تبلیغاتی قرار گرفتند.

 شهید عبدالله طرطوسی فرمانده سپاه تازه تأسیس مریوان شخصی شجاع، با ایمان و مخلص بود که مورد حمایت مردم مؤمن و متدین شهر مریوان قرار داشت. همین امر کومله را از درگیری مستقیم با افراد سپاه بر حذر می داشت، لذا گروهک کومله طی یک برنامه ریزی حساب شده و یک فراخوان گسترده حدود چهارصد نیروی مسلح را از شهر های بوکان و مهاباد وارد شهر مریوان کردند.

 ضد انقلاب با این ترفند مردم را تا چند قدمی کانون توطئه شوم خود کشاند، حال آن که خود قبلاً مقر سپاه را به محاصره در آورده بود. با کامل شدن محاصره محل تجمع پاسدار های بومی، یکی از عناصر ضد انقلاب با بلندگو از پاسداران خواست که تسلیم شوند، ولی شهید طرطوسی و دیگر پاسداران حاضر به این کار نشدند. شهید عبدالله طرطوسی با صدایی رسا اعلام کرد: «ما پاسداران جمهوری اسلامی هستیم و به هیچ عنوان تسلیم مزدوران خارجی نخواهیم شد».

 به این ترتیب درگیری نابرابری بین صدها مهاجم و تعداد محدودی پاسدار بومی(25 نفر) درگرفت. گروهک ها که از قبل برای تصرف دفتر سپاه نقشه کشیده بودند، پس از به شهادت رساندن تعدادی از پاسداران، دفتر سپاه را اشغال کردند.

 طبق گفته برخی شاهدان، مهاجمان در حمله به دفتر سپاه بهترین فرزندان ملت مسلمان کرد را به سبوعانه ترین شکل ممکن به شهادت رساندند، به طوری که دهان آنها را با نارنجک منفجر کرده و ریش های آنها را سوزانده بودند.

 بعد از این واقعه، سپاه پاسداران انقلاب اسلامی عده ای از نیروهای خود را از شهرهای دیگر به مریوان اعزام کرد تا از بروز غائله جلوگیری کند. در این هنگام کومله که ارزیابی اش این بود که برای درگیر شدن با نیروهای جمهوری اسلامی زود است و ممکن است به ضررش تمام شود و از طرف دیگر کار خودش را که خلع سلاح مقر سپاه بود، انجام داده بود، شروع به تبلیغات علیه سپاه و نظام کرد؛ مبنی بر اینکه آنها می خواهند جنگ را به کردستان تحمیل کنند.

 شهید دکتر چمران واقعه 23 تیر مریوان را این گونه توصیف می کند:

 «در شهر مریوان 25 پاسدار کرد محلی زندگی می کردند که اهل مریوان بودند و در مریوان خانه داشتند و تنها گناه آنها این بود که به انقلاب اسلامی ایران معتقد بودند و نمی خواستند از احزاب چپ متابعت کنند. در تاریخ 23 تیر ماه 1358 صدها نفر از مسلحین احزاب چپ وارد مریوان شدند و پاسداران را محاصره کردند و نیمی از آنها را کشتند و بقیه را مجروح کردند. یکی از مجروحین پاسدار را با موزائیک سر بریده بودند و پیکر او را روی سنگ فرش ها و اطاق ها کشیده بودند و نواری پهن از خون او همه جا را گلگون کرده بود. آنها دهان پاسداران را با نارنجک منفجر کرده و ریش های آنان را سوزانده بودند.

 در این صحنه جنایات نه ارتشی وجود داشت، نه ژاندارمری و نه شهربانی، ولی احزاب چپ نمی توانستند وجود 25 پاسدار بومی کرد را که مخالف آنها بودند تحمل کنند و این چنین وحشیانه آنها را قتل عام نمودند. پاسداران هنگامی فرا می رسند که کار از کار گذشته بود و لذا در پادگان ارتش در چهار کیلومتری شهر مریوان مستقر می شوند. احزاب چپ برای اعتراض به ورود پاسداران به پادگان مریوان، مردم شهر را به اردوگاهی در هشت کیلومتری شهر می برند و زیر چادر جمع می کنند و جار و جنجالی به راه می اندازند. تعداد زیادی از طرفداران آنها از اطراف به سوی مریوان به حرکت در می آیند و آن ها می خواهند که زن ها و بچه ها را جلو انداخته به پادگان ارتش در مریوان حمله کنند.

 دولت به من (دکتر چمران) مأموریت داد که به مریوان بروم و قضیه را با صلح و صفا خاتمه دهم. من نیز همراه سرتیپ فلاحی فرمانده نیروی زمینی با یک بالگرد وارد پادگان مریوان شدم. در حالی که شهر در تصرف نیرو های چپی بود و محاصره دشمن هر لحظه تنگ تر می شد و تبلیغات و تشنجات بالا می گرفت و ما مدت ده روز در مریوان ماندیم و با فعالیت شبانه روزی و جلسات متعدد، بالاخره موفق شدیم که قضیه مریوان را با صلح و صفا حل کنیم.

 البته بزرگان شهر نظرات ما را می پذیرفتند، ولی احزاب چپ به شدت توطئه می کردند که خون ریزی به راه بیاندازند تا دامنه اغتشاش و آشوب بالا بگیرد.

 برنامه ما این بود که امنیت به منطقه باز گردد و حاکمیت دولت استقرار یابد و مسلحی مزاحم دیگران نشود و هیچ حزبی امنیت شهر را به هم نزند. حتی آنها که کشته داده اند حق انتقام گیری ندارند و فقط دادستان انقلاب و یا دادگستری حق رسیدگی به اتهامات مجرمین را دارد. پس مردم شهر نظرات ما را پذیرفتند، زیرا خواهان آشوب و خونریزی نبودند و نمی خواستند که جنگ در شهر آنها باعث تخریب و قتل بی گناهان شود و لذا از مسلحین خواستند که شهر را ترک کنند و به حاکمیت دولت گردن نهند و گروه گروه از زن و بچه ها از اردوگاه خارج شهر به خانه های خود بازگشتند و با سرور و شادمانی به کار و زندگی خود مشغول شدند. ولی در همان روز حدود 35 نفر از چریک های فدایی خلق و احتمالاً همراه با احزاب دیگر در پشت ساختمان دژبان مریوان که تلفن خانه هم بود تحصن کردند و با این توافق مخالفت کردند».