شی گیون: تا صبح بازی با ایران خوابم نبرد

به گزارش بولتن نیوز، شی گیون که در سال 2001 دو بازی پلی‌آف به یاد ماندنی را مقابل ایران تجربه کرد، همچنان خاطرات آن بازی‌ها را پس از 16 سال جزء به جزء در خاطر دارد. گیون که حالا 41 ساله است و با 134 بازی ملی بازیکن آزاد محسوب می‌شود، در مرحله پلی‌آف راهیابی به جام جهانی 2002 نقش مهمی در صعود ایرلند به این دوره از جام جهانی با برتری 2 بر یک مقابل ایران در مجموع دو دیدار رفت و برگشت داشت.

گیون در آستانه دیدار امشب (شنبه) ایرلند جنوبی مقابل دانمارک در دور رفت از مرحله پلی‌آف راهیابی به جام جهانی 2018 روسیه به برنامه رادیویی «آف دِ بال» گفت: در بازی با ایران چندین مهار توپ خوب داشتم، به خصوص یک موقعیت خوب در نیمه دوم بازی که به سمت چپ دروازه من زده شد. در بازی برگشت هم پس از دقیقه 70 بازی جو ورزشگاه آزادی که 100 هزار نفر در آن بودند، دیوانه‌‌کننده بود. آنها از خود بی‌خود شده بودند و انواع اشیا را به زمین پرتاب می‌کردند.

وی ادامه داد: با گلی که ایران 20 دقیقه مانده به پایان بازی به ثمر رساند، کار می‌توانست سخت شود، اما حقیقت این بود که ما با پایان آن بازی راهی جام جهانی شدیم و در رختکن جشن و پایکوبی به راه انداختیم و با پاشیدن آب به سر و صورت یکدیگر جشن گرفتیم. خاطرات فوق‌العاده‌ای بود.

دروازه‌بان پیشین تیم‌های نیوکاسل و منچسترسیتی تصریح کرد: شب قبل از بازی برگشت با ایران، ساعت 4 صبح بود و خوابم نمی‌برد، بنابراین پیش میک بای‌رن، فیزیوتراپ تیم رفتم و قرص خواب از او گرفتم.  بای‌رن هم دو قرص خواب به من داد، اما باز خوابم نمی‌برد و تا صبح برای خودم قدم می‌زدم. بالاخره خوابم برد و حوالی ظهر یا دقایقی قبل از تمرین پیش از بازی بود که بیدار شدم، اما جو موجود در تهران عجیب بود، آنها پنج ساعت پیش از شروع بازی در ورزشگاه حضور داشتند.

گیون همچنین در گفت‌وگو با روزنامه «آیریش اِگزمینر» ایرلند گفت: بازی با ایران و بلژیک در مرحله پلی‌آف جام جهانی، دو تا از بهترین عملکردهای فردی دوران حرفه‌ای من بود و در بازی‌های رفت و برگشت چندین مهار توپ خوب داشتم. در نهایت هم ما راهی جام جهانی شدیم و این یکی از بهترین احساساتی بود که یک بازیکن می‌تواند تجربه کند. در بازی برگشت با ایران، ما تنها 100 هوادار ایرلندی را در ورزشگاه داشتیم، اما در سوی دیگر 100 هزار هوادار مرد ایرانی در آنجا بودند، بنابراین می‌توانید تصور کنید که آنها در حالی که از رسیدن به جام جهانی باز مانده بودند، چه صدایی از خود تولید می‌کردند.