تا به قله تکنولوژی نرسیم، نهنگ‌ها فرزندان مان را خواهندبلعید

گروه اجتماعی: سید محسن عبداللهی در یادداشت پیش رو که پیرامون بازی نهنگ آبی نگاشته، معتقد است: کسی به روی خودش نیاورد که تکنولوژی جدید و فضای مجازی علاوه بر محاسن آسیب هایی هم دارد. راه مقابله با آن آسیب ها نیز تنها فیلترینگ نیست بلکه مقابله با همان روش و تکنیک است.

به گزارش بولتن نیوز، متن این یادداشت به شرح زیر است:

به تازگی خبری فضای مجازی را در نوردید مبنی بر این که دو دختر اصفهانی در مرحله آخر بازی نهنگ آبی دست به خودکشی زدند. اتفاقی که شاید در نظر عموم مردم عجیب باشد و غیر قابل درک که چرا یک بازی چنین تاثیری بر افراد می گذارد و اصلا مگر برای انجام بازی فردی حاضر است خودکشی کند.

عموم مردم از تاثیر حیرت انگیز فضای مجازی و رسانه بی خبر هستند و نمی دانند که اگر یک فرد متخصص با تفکر برنامه ای را طراحی کند, نتیجه حیرت انگیز خواهد بود. این که سازنده نهنگ آبی جنونش را با علمی که داشته است مخلوط کرده از نظرها مخفی مانده است.

این فرد با تکیه بر علم و قابلیت های تکنولوژی و شناخت مناسب از امکانات موجود, با چاشنی جنون توانست کاری انجام دهد که نتیجه اش غیر قابل باور بوده است. افراد چنان تحت تاثیر قرار گرفته اند که در آخر به راحتی دست به خودکشی زده اند. نکته مهم این است که ما به عنوان یک فرد جانی به سازنده نهنگ آبی می نگریم در صورتی که باید در ابتدا وی را یک متخصص دانست.

متخصصی که در کمال تاسف باید بپذیریم از تمام مدیران فرهنگی ما بیشتر به کاری که می خواهد انجام بدهد و امکاناتی که در دست دارد آشنا است. آن یک نفر برآیند کارش بسیار بهتر از سال ها فعالیت برخی از مدیران فرهنگی کشورمان بوده است. علتش هم کاملا مشخص است. او فضای مجازی و تکنولوزی را به خوبی می شناسد و با توانایی ها و قدرت آن کاملا آشنا است اما مدیر ما هنوز نمی داند که قواعد ابتدایی پست گذاشتن در اینستاگرام چگونه است تا برسد به اینکه از ظرفیت تکنولوژی استفاده ای بکند.

نهنگ آبی را می توان یک الگو قرار داد از پیوند بین علوم طبیعی و انسانی با تکنولوژی که نتیجه ای متناسب با خواست سازنده را برآورده کرده است. این نقطه همان است که دقیقا در کشور ما به آن بی توجهی شده است. چه تلاش هایی که جوانان نخبه ما برای برقراری این پیوند انجام داده اند اما هربار یک سری فرد ترسو و یا منفعت طلب در مقابل تلاش هایشان ایستاده اند و فرصت نفس کشیدن را از ایشان گرفته اند.

اگر مدیران دولتی و به تبعیت از آن ها بخش خصوصی به این موارد اهمیت بدهند و درجه حساسیت خود را نسبت به اتفاقاتی چنین خطرناک بالاتر ببرند, بی شک جوانانی مستعد در کشور داریم که بتوانند با شناخت و تکنیک مناسبی که دارند, در مقابل آسیب های فضای مجازی و پیشرفت تکنولوژی قد علم کنند و در راستای اهداف عالیه نظام اسلامی و کشور از این امکانات بهره ببرند.

اما چگونه می شود این امر را در درون حضرات به تبلور رساند که به خود بیایند و اهمیت قضیه را درک کنند, بعد از سال ها تلاش هم چنان مجهول است و کسی نتوانسته این مشکل را حل کند. هر چقدر در طول سال ها فعالان فرهنگی فریاد زدند که ای مدیران فرهنگی برخیزید از خواب غفلت و دریابید زمانه خود را اما دریغ از یک واکنش که شنیدیم فریادتان را. کسی به روی خودش نیاورد که تکنولوژی جدید و فضای مجازی علاوه بر محاسن آسیب هایی هم دارد. راه مقابله با آن آسیب ها نیز تنها فیلترینگ نیست بلکه مقابله با همان روش و تکنیک است. اما چون اساسا دوستان به کار با برنامه و اصولی و تمیز اعتقادی ندارند, سراغ کوتاه ترین و در اصطلاح دقیق تر به درد نخورترین راه می روند یعنی فیلترینگ.

بعد از این همه سال هم درک نکرده اند که اگر فیلترینگ چاره کار بود, تا الان حداقل شاهد یک تحول در این زمینه بودیم و کسی هم از فیلترشکن استفاده نمیکرد. اما بعد از فیلتر کردن چه کرده اید که امروز به جای ابراز ناتوانی, بگویید همزمان با فیلترینگ این کارها را انجام دادیم و از پیشرفت ها و دست آوردهای خود در زمینه ساخت برنامه های گوناگون, پیشرفت های تکنولوژیک, به ثمر نشستن فعالیت های فرهنگی در فضای مجازی و کنترل و آسیب زدایی از این محیط سخن بگویند؟!

خیر هیچ کاری نکرده اند که به درد بخورد و نتیجه مطلوب را از آن بشود پیدا کرد. علتش هم مشخص است. کوچکترین شناختی نسبت به این فضا و ماهیتش و امکانات و آسیب های آن در مدیران ما وجود ندارد و نتیجه می شود این که در مقابل یک بازی دچار اضطراب و دستپاچگی می شوند.