ملی و راه هی نرفته اش؛ اثری سینمایی با بیانیه ای علیه مردان؟
گروه فرهنگی: فیلمی درباره زنان یا ضد مردان؟ این سئوالی است که بیننده پس از تماشای فیلم ملی و راه های نرفته اش از خود می پرسد.
به گزارش بولتن نیوز، تهمینه میلانی یکی از مشهورترین کارگردانان زن ایران است که شکل مخصوص فیلمسازی اش همواره وی را در کانون توجه قرار داده است. فیلم هایی درباره زنان و رنجی که بر آنها می رود.
اغلب آثار میلانی چنین دستمایه هایی را در خود دارند.
میلانی که با ساخت فیلم بچه های طلاق در سال 1368 وارد عرصه سینمای شد تا امروز راهی بس طولانی را طی کرده است. اگر دو زن و نیمه پنهان را دو فراز مهم از زندگی هنری وی بدانیم، شیوه کنونی فیلمسازی اش رد یک دهه اخیر نیز دوره تازه فیلمسازی اش را رقم زده است. فیلم هایی که غالبا در سطح حرکت می کنند و وارد عمق شخصیت ها نمی شوند.
در حقیقت میلانی در سال های اخیر تیپ هایی را تحت عنوان شخصیت های فیلمش به مخاطبان نمایش می دهد. نه گلزار در فیلم آتش بس می تواند همدلی و همراهی بیننده را برانگیزد و نه ملی در فیلم آخرش. زنان فیلم میلانی غالبا رنج کشیده هستند اما با توجه به عدم حرکت فیلمساز در عمق شخصیت ها معلوم نیست مردان قربانیان چه عواملی هستند و چرا بازتولید خشونت علیه زنان را مهمترین مساله زندگی خود قرار داده اند؟
جامعه ایران امروزه بیش از هر چیز از خیانت و خشونت در رنج است و این دو مساله خود گواه آن است که باید تدبیری در این حوزه اندیشید. شاید تعریف ماجرای ملی و راه های نرفته اش از منظر بسیاری از شنوندگان حدیث امروز جامعه شهری باشد اما وقتی تماشاگر، فیلم را به پایان می برد چنین حسی ندارد.
با وجود تدوین استاندارد و مناسب فیلم، فیلمنامه به اندازه کافی وارد عمق نشده است و شخصیت ها به درستی آشکار نیستند. از سوی دیگر باید توجه داشت که بیننده با شخصیت هایی روی هوا مانده و منفعل نیز روبروست. کسانی که طبیعتا می توان در این بستر داستانی نقش هایی جدی و مهم را برایشان تعریف کرد.
به عنوان مثال مادر ملی، زنی منفعل و بی اثر در این بستر است. وی به درستی نمی توان وظایف مادری اش را ایفا کند. آنچه اهمیت دارد این است که این نادرستی در ایفای وظایفش نیز به خوبی به تصویر کشیده نشده و روی هوا ماندن شخصیت و نبود دستمایه کافی برای تبیین شخصیت وی به درستی خود را نشان می دهد.
میلاد کی مرام، نقش اول مرد نیز که به تازگی از پدر خود، زندگیش را قربانی شک و تردید می کند، بدون آنکه بتواند همراهی تماشاگر را برانگیزد دست به خشونت می زند.
بازی تصنعی بازیگران نقش اول نیز به فضای نچسب فیلم دامن زده است تا سیزدهمین فیلم میلانی نتواند توفیقی را در جذب تماشاگر یا حتی طرح مساله خشونت و شک در خانواده از آن خود کند.
به نظر می رسد این فیلم نیز مانند چند فیلم قبلی میلانی به جای آنکه اثری سینمایی باشد بیانیه ای است در تقبیح مردانی که طوطی وار آموزه های نسل پیشین خود را تکرار می کنند؛ آن هم بی هیچ دلیلی.
شما می توانید مطالب و تصاویر خود را به آدرس زیر ارسال فرمایید.
bultannews@gmail.com
