گاهی خاموش کردن آتش، جان دادن می خواد

گروه اجتماعی: انگار تا فاجعه پلاسکو اتفاق نمی افتاد، قدر شما معلوم نمی شد. این همه زحمتی که سال های متمادی کشیدید را کسی ندید. کسی ندید چگونه در ترافیک های کلان شهرها، خون خون تان را می خورد که به آدرس محل آتش سوزی برسید. کسی ندید که چگونه وسط دروازه های آتش رفتید تا زن و بچه مردم را از بین شعله ها بیرون بشکید. و هزاران هزار لحظه پر خطر دیگر که برای این مردم، خودتان را به لبه پرتگاه مردم رساندید اما کسی ندید.

تا اینکه. پلاسکو. پلاسکو شما را از عمق بی خبری ها به اوج دیده شدن ها رساند. یکهو همه دیدند از چه دردی رنج می برید. تازه مردم فهمیدند آتش نشان ها برای انجام ماموریت شان تا پای جان پیش می روند. تازه همه فهمیدند این طور نیست که یک شلنگ آب به دست گرفته و آن دریای آتش خاموش شود. تازه همه فهمیدند گاهی برای خاموش کردن آتش، باید جان داد.

امروز که روز آتش نشان است، برای تقدیر از شما کم است. اصلا مگر به روز است؟ شما مگر یک روز، جان تان را کف دست تان گرفته اید که برای ستایش از این ایثارگری، یک روز باید به شما پرداخت؟ نه، به روز نیست. ستایش از شما، به این است که اگر آبی خنک بر روی آتش اطراف تان نیستیم، آتش بیشتر نباشیم. اما چطور؟

این طور که شما وسط آتش، دل تان از چند ماه حقوق نگرفتن، نسوخته باشد. این طور که حواس تان به بیمه نداشتن ها و دست های خالی تان نباشد. حداقل، حالا که قرار است بروید وسط آتش، دیگر درون تان آتش نباشد. شاید این طور بشود کمی دست به ستایش شما زد. که اگر این اتفاق افتاد، شاید تقدیرهای روزانه از شما هم واقعی تر بنماید.