چرا اينقدر جشنواره داريم؟

گروه فرهنگ و هنر: در یادداشت پیش رو که احمد طالبی‌نژاد پیرامون جشنواره های معتدد فیلم ها نگاشته، نگارنده معتقد است: در عرصه های هنری به ویژه جشن و جشنواره فیلم، گمان می کنم بعد از فرانسوی ها که سال به دوازده ماه جشن سینمایی دارند، ما دومین کشوری هستیم که هر چه یادمان برود، جشنواره بازی یادمان نمیرود.

به گزارش بولتن نیوز، متن این یادداشت که در هفته نامه صدا، نیز منتشر شده به شرح زیر است:

گمان نمی کنم در آمریکا با حدود سیصد عنوان فیلم و هندوستان با نزدیک به هزار فیلم در سال، این تعداد جشن و جشنواره برگزار شود که در ایران برگزار می شود.

در عرصه های هنری به ویژه جشن و جشنواره فیلم، گمان می کنم بعد از فرانسوی ها که سال به دوازده ماه جشن سینمایی دارند، ما دومین کشوری هستیم که هر چه یادمان برود، جشنواره بازی یادمان نمیرود.

بشماریم جشنواره فجر، سینما حقیقت، جهانی تهران، کودک و نوجوان اصفهان، جشنواره آموزشی رشد، فیلم سبز، میلاد سرخ، عمار، رضوی، فیلم کوتاه، جشن مستقل سینمای مستند، جشن اصناف سینما، جشن بزرگ خانه سینما به مناسبت روز ملی سینما، جشنوارههای منطقه ای سینمای جوان، جشنواره اصلی سینمای جوان، جشنواره حسنات و جشنواره آب در اصفهان، جشنواره کوثر، جشنواره پروین و چندین و چند جشنواره ریز و درشت دیگر که به بهانه های مختلف برگزار می شود، تا این وسط کسانی پست و مسئولیت بگیرند و بریزوبپاش کنند و عده اي هم به نان و نوا برسند و اسم و رسم در کنند.

حالا اینکه برخی از دست اندرکاران سینما، به ویژه فیلمسازان مستقل چه بدبختیها می کشند برای گذران زندگی یا ساختن اثر در حالی که با هزینه برگزاری یکی، دو تا از این جشنواره هامی توان به داد کسانی رسید که پیرانه سر از سینما کنار گذاشته شده اند و در انزوا و به سختی روزگار مي گذرانند.

پرسش اصلی این است که این جشنواره ها چه تاثیری بر کلیت سینمای ما دارند؟ اگر مثلا برگزاری جشنواره اصفهان در دهه های ۶۰ و ۷۰، تا حدودی بر جریان تولید فیلم کودک و نوجوان تاثیر داشت، در حال حاضر ما چنین کرامتی نه از این جشنواره که از هیچ رویداد مشابهی نمیبینیم.

اگر در کن تکلیف سینمای جهان برای یکی، دو سال روشن می شود که باید روی چه مضامینی بیشتر کار کنند یا نکنند، جشنواره فجر چه نقشی دارد جز ایجاد جریان کپی سازی از فیلمهای موفق جشنواره؟ چند سال است که اغلب فیلم های ما یا از الگوی ساختاری و مضمونی فیلمهای اصغر فرهادی تقلید می کنند يا در شخصیت پردازي ، آدمهای درب و داغون «ابد و یک روز» را بازآفرینی می کنند .

تنها جشنوارهای که به گمان من طی چند دوره برگزاری اش توانسته نقش فرهنگی و تاریخی خود را به نحو قابل ستایشی اجرا کند، سینما حقیقت است که موضوع کارش سینمای مستند است.

منبع: کانال تلگرام نقد سينما