مسلمانان میانمار، تشنۀ توجه و بیداری جهان اسلام

به گزارش بولتن نیوز، سعید صادقلو فعال رسانه‌ای و دانشجوی دکتری جغرافیای سیاسی و ژئوپلیتیک طی یادداشتی ضمن انتقاد از کشتار مسلمانان میانمار گفت: یکی از مهم‌ترین عوامل در تغییر وضع موجود مسلمانان میانمار، وحدت و همدلی عملی جهان اسلام است.

متن یادداشت صادقلو به شرح ذیل است: 

کشور میانمار (برمه سابق)، با وسعت 676 هزار کیلومتر مربعی خود در جنوب شرقی آسیا واقع شده است. بزرگترین شهر آن رانگون (یانگون) و پایتخت این کشور نایپیداو است. جمعیت میانمار 53 میلیون نفر تخمین زده می‌شود که از این میان حدود 4 درصد (2 میلیون نفر) آن را مسلمانان تشکیل می‌دهند. جالب است که این کشور یکی از معدود کشورهایی است که شعار ملی ندارد.

در روزهای گذشته متخصصان از چرایی و علل خشونت بوداییان افراطی علیه مسلمانان روهینگیایی زیاد گفته و نوشته‌اند، اما به راستی آن چیزی که کمتر مورد توجه قرار گرفته، بحث دربارۀ اتحاد و توجه جهان اسلام به این مردم مظلوم است. جهان اسلام، دارای یکی از بزرگترین سازمان‌های بین‌المللی به نام «سازمان همکاری اسلامی» است. این سازمان بر اساس تصمیم اجلاس تاریخی رباط در 25 سپتامبر 1969، به عنوان یک نتیجه از آتش‌سوزی مسجد الاقصی تأسیس شد. اما سیر زمانی آن تاکنون به نحوی بوده است که در مقاطع مختلف، نتوانسته برون‌داد مهمی در زمینه اتحاد و همدلی جهان اسلام ایجاد کند.

اما این روزها که مسلمانان روهینگیایی در رنج، ظلم و فلاکت تمام عیار به سر می‌برند فرصتی طلایی برای این سازمان است که از حیثیت و جنبۀ کاربردی خود دفاع کند که البته با توجه به شرایط موجود بعید به نظر می‌رسد. گذشته از این سازمان بین‌المللی، عمدۀ کشورهای اسلامی نیز تاکنون اقدام عملی مناسبی برای بهبود وضعیت مسلمانان میانمار انجام نداده‌اند.

مسلمانان مظلومی که برای رهایی از چنگ بودائیان افراطی، به کشور مسلمان همسایۀ خود، یعنی بنگلادش پناه بردند. کشوری که خود نیز با مشکلات گسترده و فقر دست و پنجه نرم می‌کند. کشوری که 95 درصد زنان آن زیر خط فقر زندگی می‌کنند. بنابراین قطعا مسلمانانی که برای رهایی از ظلم به بنگلادش پناه آورده‌‌اند مشکلاتشان چند برابر شده است، چرا که بنگلادش در شرایط عادی خود، نیازمند کمک‌های خارجی است، حالا با این حجم از پناهنده وضعیتش کاملا نگران‌کننده‌تر شده است. اما چارۀ کار در کجاست؟

به نظر می‌رسد یکی از مهم‌ترین عوامل در تغییر وضع موجود، وحدت و همدلی عملی جهان اسلام است. به عنوان مثال اگر هرکدام از کشورهای اسلامی بنابر شرایط خاص و توان خود، تعدادی از این مسلمانان را به کشور خود منتقل کنند و مورد استقبال قرار دهند، و از سوی دیگر با فعالیت گستردۀ خود، زمینه ساز تغییر وضع حقوق انسان‌ها در میانمار شوند، قطعا شرایط به کلی دگرگون خواهد شد. توسعۀ گفت‌وگو و فرهنگ هم‌زیستی مسالمت‌آمیز در کشور میانمار یکی از وظایف اصلی کشورهای اسلامی است.

خانم سوچی که برنده جایزه به اصطلاح صلح نوبل است، عملا اعتبار پایین این جایزه را به جویندگان حقیقت نشان داد. خانم سوچی  «رهبر اتحادیه ملی برای دموکراسی»، که مهمترین نقش سیاسی در میانمار را بازی می‌کند، در مقابل این همه ظلم به مسلمانان جز سکوت کار دیگری انجام نداد، این بود حقوق بشر؟! سازمان‌های حقوق بشری فعال در عرصۀ بین‌الملل نیز به خوبی نشان دادند که تنها نگران مسائل به اصطلاح حقوق بشر در مناطقی که با منافع آنان همخوانی دارد هستند و جایی که برایشان آب و نانی ندارد ورود پیدا نمی‌کنند! چه حقوق بشری!