دیکتاتوری روشنفکری خانه سینما

گروه فرهنگ و هنر: در یادداشت پیش رو که سید محسن عبداللهی پیرامون جشن خانه سینما نگاشته، نگارنده معتقد است: جوایز بی حسابی که شب گذشته به فروشنده تعلق گرفت هر چیزی بود جز سینما. اگر مباحث فنی و هنری در جوایز دیشب اثرگزار بودند, قطعا نتایجی غیر از آن چه که دیشب رخ داد, به وقوع می پیوست.

به گزارش بولتن نیوز، متن این یادداشت به شرح زیر است:

شب گذشته جشن خانه سینما برگزار شد و منتخبین جوایز خود را دریافت کردند. اما روال این جشن به گونه ای بود که جای شبهات فراوانی از خود بر جای گذاشت. البته از روزی که اسامی نامزدهای هر بخش اعلام شد، بسیاری تعجب کردند که با چه متر و معیاری چند اثر نادیده گرفته شده اند. بعد از دقت در اسامی کاندیدها یک امر قابل توجه به نظر رسید. گویا این جشن، به سیاق کعبه آمال عده ای غرب زده، به شدت سیاسی بود و حضرات در نامزد کردن و اهدای جوایز به صورتی نعل به نعل از جشنواره های سیاسی غربی الگوبرداری کردند. این امر از لحظه اعلام اسامی نامزدها تا اهدای جوایز ادامه داشت.

نگاهی کوتاه به اسامی نامزدهای هر بخش به ما می گوید که مجددا آثاری مهم که رنگ و بویی متفاوت از سایر آثار کاندید داشتند، نادیده گرفته شدند. آثاری همچون سیانور و ماجرای نیمروز که در بحث فنی و محتوایی بسیار عالی عمل کرده بودند، باز هم در کمال غرض ورزی به کناری گذاشته شدند تا فضا برای روشنفکرنماها و غرب زدگان باز شود. حضرات در مصاحبه های خارجی و داخلی و فضای مجازی از عدم تحمل صدای مخالف و نبود آزادی بیان حرف می زنند اما تحمل فیلم هایی که به لحاظ فکری در نقطه مقابلشان هستند را ندارند. به بیان بهتر خودشان نماد جمود فکری و نشنیدن صدای مخالف هستند. احتمالا اگر یکی از این ها مسئولیت حکومت را بر عهده داشت, چنان دیکتاتوری حیرت انگیزی در کشور ایجاد می کرد که کسی توان گفتن کلامی خلاف نظرشان را نداشته باشد.

وقتی گفته می شود که فیلمی نادیده گرفته شده است و جوایز بیشتر سیاسی هستند, دلایلی نیز بر این مدعا وجود دارد. چرا می بایست جایزه کارگردانی به فیلمی داده شود که به اذعان بسیاری اصلا کارگردانی خاصی نداشت و در عین حال ایراداتی نیز از لحاظ کارگردانی در فیلم به چشم می آمد. اما درعوض فیلمی که دیشب مطلقا نادیده گرفته شد یعنی ماجرای نیمروز در بحث کارگردانی از تمام آثار یک سال گذشته ایران یک سر و گردن بالاتر بوده است و دقیقا در همین قسمت که نقطه قوت فیلم می باشد, نادیده گرفته شده است. یا اهدای جایزه نقش مکمل مرد به فرید سجادی حسینی برای بازی در فیلم فروشنده که حقیقتا حیرت انگیز بود. باز هم هادی حجازی فر نادیده گرفته شد و عجیب این که حضرات چنان رادیکال عمل کردند که نوید محمدزاده را نیز به کناری گذاشتند تا عجیب ترین جایزه شب گذشته به فردی برسد که به ذهن هیچ کسی خطور نمی کرد. این نوع رفتار با یک هم صنفی واقعا عجیب است و غیر قابل درک.

جالب بود که لانتوری نیز از این بذل و بخشش بی نصیب نماند و از سفره گسترده خانه سینما بهره ای برد. دوستان حتی در بخش فنی نیز حاضر نشدند جایزه ای که سیانور و ماجرای نیمروز به حق شایستگی دریافت آن را داشتند, به آن ها بدهند و جوایز را بین فیلم های دیگر و در مقابل چشمان متعجب به فروشنده اهدا کردند. برای مثال طراحی صحنه فیلم فروشنده چه نکته خاصی داشت جز این که به بهترین شکل ممکن توانست سیاهی مفرطی از ایران و خانه های تیره و غمزده تهران به مخاطبان و جشنواره های خارجی عرضه کند؟!

این جایزه یعنی هر کسی که بهتر بتواند سیاه نمایی کند عزیزتر است و شایسته تقدیر؟! یا شاید هم مدیران خانه سینما هزینه این برنامه را از شیوخ عربی سازنده فیلم فروشنده گرفته بودند تا همفکر با آن ها و اهدافشان حرکت کنند و فیلم سازان ایرانی را به هر چه سیاه تر نشان دادن ایران تشویق کنند تا در ایران و خار ج از ایران جوایز را به ایشان اهدا کنند. چه علت دیگری داشت که بازسازی درجه یک پیش از انقلاب و دهه شصت در دو فیلم سیانور و ماجرای نیمروز چنین نادیده گرفته شود و در عوض فیلمی آپارتمانی برنده طراحی صحنه شود.

دوستان حداقل قصد جایزه دادن به فیلم هایی که درونیات ایشان را نقد می کنند را ندارند, لااقل فکر نکنند که ما عقلمان زایل شده است و سیاسی بازی و عناد را درک نمی کنیم. جوایز بی حسابی که شب گذشته به فروشنده تعلق گرفت هر چیزی بود جز سینما. اگر مباحث فنی و هنری در جوایز دیشب اثرگزار بودند, قطعا نتایجی غیر از آن چه که دیشب رخ داد, به وقوع می پیوست. پس فقط یک خواهش از این حضرات داشته باشیم و تمام. لطفا از این به بعد حرفی که نشان دهد از سیاست منزجر هستید, نزنید و سیاسیون را تقبیح نکنید زیرا خودتان در بالاترین مرتبه سیاسی بازی هستید و دیکتاتورتر از هر دیکتاتوری.