بگوییم سلام بر حسین(ع)

گروه دین و اندیشه: از زمانی که استفاده گوشی تلفن همراه در ایران مرسوم شد به ویژه این روزها که استفاده از شبکه های اجتماعی برای پیام رسانی به اوج رسیده است، در آستانه ماه محرم پیامی بدین شرح میان برخی افراد جامعه دست به دست می شود:

به گزارش بولتن نیوز به نقل از خبرگزاری حوزه، «هنگام خوردن آب نگوییم سلام بر حسین(ع) چون او تشنه آب نبود، او تشنه انسانیت و آزادگی بود.

این بار هر گاه کسی را بخشیدیم و به او فرصت دوباره دادیم، بگوییم سلام بر حسین.

هر گاه ظلم را دیدیم و سکوت نکردیم بگوییم سلام بر حسین.

هرگاه گرسنه ای رادیدیم و ساده از کنارش عبور نکردیم بگوییم سلام بر حسین.

سلام بر حسین برای همه لحظاتی که در جبهه حق و باطل روزمره‌مان فارغ از هر منفعتی طرف حق را بگیریم!

سلام بر تو، خون خدا، ببخش که یادمان دادند فقط برای تشنه به آب بودنت بگرییم...»

محتوای این کلمات، پیام باطلی است که هرسال در آستانه ماه محرم میان قشر مدعی روشنفکری و اقشار مختلف جامعه دست به دست می‌شود و گاه افراد و خانواده های متدین نیز از روی کم اطلاعی فریب ظاهر زیبای این کلمات را خورده و در انتقال آن سهیم می شوند؛ غافل از اینکه آبشخور چنین سخنان زیبایی افکار مسموم و غربزده روشنفکران معاصر است که هدف آن تنها یک چیز است و آن برهم زدن مجالس روضه و اشک بر سیدالشهدا(ع) است.

در پاسخ به این دوستان و برای روشن شدن واقعیت و معرفت افزایی در این زمینه، نکاتی را به اختصار بیان می کنیم:

اول اینکه این گونه نیست که شیعیان فقط برای تشنگی امام حسین گریه کنند؛ چراکه مصیبت کربلا بسیار فراتر از تشنگی مردی به بزرگی و عظمت حسین است.

مصیبت کربلا ابعادی فراتر از این تشنگی و به وسعت تاریخ و پهنای تقابل جبهه حق و باطل در طول دوران ها دارد.

مصیبت سیدالشهدا مصیبت دین پاکی بود که به دست نا اهلان و ناپاکان افتاد و مشاهده منبر پیامبر که امثال یزید از آن بالا می رفتند.

مصیبتی که فقط یک گوشه از آن قطعه قطعه کردن بدن 18 نفر از بنی هاشم و شخصیت هایی همچون امام حسین و حضرت عباس و جناب علی اکبر و علی اصغر و به اسارت رفتن زینب کبری و حضرت سجاد علیهما السلام بود.

مصیبتی که در آن بوی خیانت مدعیان دینداری و دل بستگان به دنیا که از حسین دعوت کردند و به روی او شمشیر کشیدند؛ مشام تمام تاریخ را آزرده ساخته است.

آری..

ما هرگاه ظلم دیدیم، ساکت نمی‌نشینیم و می‌گوییم یا حسین.

هرگاه گرسنه ای دیدیم، ساده از کنار او نمی‌گذریم و می‌گوییم یاحسین.

ما هرگاه کسی را بخشیدیم و به او فرصت دوباره دادیم، می گوییم یا حسین.

ما به پیروی از امام خود تشنه انسانیت و آزادگی هستیم.

اما...

بدون تردید و همیشه و هرگاه تشنه ای دیدیم یا آبی نوشیدیم، می‌گوییم یاحسین.

چون تمام این ارزش ها و زیربار ظلم نرفتن ها و انسانیت ها و یادگرفتن ارزش هایی مانند گذشت و نوع دوستی، پای منبر روضه امام حسین و در بستر همین اشکها به ما رسید.

مدعیان روشنفکری متوهم هستند که اگر مجالس روضه و اشک نبود، مثلا یک آکادمی بود که معارف دین را از دوران های پرآشوب و بلازده عصر اموی عباسی و... تا کنون دست به دست به ما برساند؟!

آیا جز این است که ما هرچه از دین و انسانیت داریم در بستر همین روضه ها و منابر دینیِ روضه محور آموخته ایم؟

آیا اگر این روضه ها و سلام بر حسین گفتن ها و گریه بر مصیبت امام حسین از جمله تشنگی امام حسین نبود، اکنون همین مدعیان روشنفکری و مدافعان اندیشه حسین، چیزی از الفبای احکام و معارف دین می‌دانستند تا این گونه برای دین و حسین مظلوم اشک تمساح بریزند؟

از سوی دیگر مگر نه این است که صاحبان و بزرگان دین به نظریه پردازی در این زمینه از ما سزاوار ترند؟

مگر نشنیده ایم که امام زین العابدین حداقل 20 سال برای پدرش گریه کرد و هرگاه غذایی مقابل حضرت می گذاشتند گریه می کرد؟! [1]

مگر امام صادق رئیس مکتب ما نبود که برای سیدالشهدا مجلس روضه برپا می‌کرد و اشک می‌ریخت؟[2]

مگر نه این است که ائمه ما همه اهل گریه بر سیدالشهدا بوده و شیعیان را نیز به گریه و اشک ریختن بر مصیبت عاشورا تشویق کرده اند؟!

ما شیعه امامی هستیم که فرمود: فَعَلَى الْأَطَائِبِ مِنْ أَهْلِ بَيْتِ مُحَمَّدٍ وَ عَلِيٍّ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِمَا وَ آلِهِمَا، فَلْيَبْكِ الْبَاكُونَ، وَ إِيَّاهُمْ فَلْيَنْدُبِ النَّادِبُونَ، وَ لِمِثْلِهِمْ فَلْتُذرَف الدُّمُوعُ، وَ لْيَصْرُخِ الصَّارِخُونَ، وَ يَضِجَّ الضَّاجُّونَ، وَ يَعِجَّ الْعَاجُّونَ.[3]

آیا این مخالفان گریه و اشک و عزاداری بر حسین حاضرند اگر یک لشکر ظالم بر یکی از عزیزان آنها بتازند و او را با لب تشنه و به ناحق کشته و بدن او را قطعه قطعه کنند، آیا این روشنفکران حاضرند هنگام یاد چنین عزیزی به جای گریه بر او فقط به یاد اندیشه های او باشند و ژست روشنفکری بگیرند؟!

در پایان ما به یاد داریم و فراموش نمی کنیم که ما هرآنچه امروز از دین و احکام و معارف دینی و انسانیت و ارادت به اهل بیت علیهم السلام می شناسیم از زمان شهادت سیدالشهدا تا کنون زیر همین منبرهای روضه و در بستر عاشورا و محرم و صفر به ما رسیده است و در کنار همین روضه ها و عزاداری ها مسائل شرعی و احکام ومعارف به پدران و مادران ما منتقل شد و به دست ما رسیده است و ما باید قدردان این امانت سرخ باشیم و صدای مظلومیت سیدالشهدا را به فرزندان خود و نسل های بعد منتقل کنیم.