من بازیگر هستم، نه مدل

به گزارش بولتن نیوز، در چند سال اخیر، با موفقیت‌های زیادی روبه‌رو شده است. در سه فیلم کریستوفر نولان (شوالیه تاریکی برمی‌خیزد، سرآغاز و دانکرک) بازی داشته و کارهای قابل توجه دیگری مثل از گور برخاسته، سلحشور و نسخه تازه مکس دیوانه را در کارنامه‌اش دارد. قسمت تازه همین فیلم و جنگ ستارگان از کارهای پیش روی هاردی 39 ساله هستند. دانکرک که بازگویی یک نبرد مهم هوایی و دریایی دوران جنگ جهانی دوم است، بهانه‌ای شد تا گفت‌وگوهای زیادی با این بازیگر انجام شود. گفت‌وگوی زیر ترجمه پرسش‌هایی از چند مصاحبه اینترنتی اوست.

«دانکرک» فیلم بازیگر نبود. چرا در آن بازی کردید؟

در وهله اول به خاطر کریس (کریستوفر نولان). فیلمساز بزرگی است و کار کردن با او، نوعی افتخار است و چیزهای زیادی به آدم یاد می‌دهد. درست است دانکرک روی محور بازیگران نمی‌چرخد و فضاسازی در آن نقش اصلی را دارد، اما کریس همیشه آدم‌ها را در موقعیت‌های سخت قرار داده و به بررسی واکنش‌های آنان می‌پردازد. این چیزی است که می‌تواند برای هر بازیگری جذاب باشد. باور کریس این بود که مردم عادی اطلاعات درست و دقیقی در باره ماجرای دانکرک ندارند و یک درام جنگی می‌تواند آنها را با این موضوع آشنا کند.

برایتان مهم نیست در یک فیلم سینمایی نقش مهمی داشته باشید و حضورتان کمرنگ نباشد؟

نکته مهم، داستان و کاراکتر آن است. اصل ماجرا آن تاثیری است که حضورتان روی پرده می‌گذارد و ربطی به کم یا زیاد بودن تصویرتان ندارد. در آخرین قسمت مجموعه فیلم بتمنی کریس، در بخش اعظم فیلم روی صورتم ماسک بود و چهره ام دیده نمی‌شد، اما آن زمان هم نگران این نبودم که چهره‌ام پنهان است و دیده نمی‌شود. تماشاگران سینما باهوش هستند و بازی و حضور خوب را از غیر آن تشخیص می‌دهند.

برعکس بسیاری از بازیگران که دوست دارند شبیه مدل‌ها اندام مناسبی داشته باشند، شما برای بازی در فیلم‌های خود براحتی وزنتان را کم یا زیاد می‌کنید.

به هر حال من بازیگر هستم، نه مدل! اگر می‌خواستم تناسب اندامم را به رخ بکشم، می‌رفتم و مدل می‌شدم. سینما جای این ‌جور کارها نیست. البته هستند کسانی که شبیه مدل‌ها جلوی دوربین و روی پرده ظاهر می‌شوند، اما عمر اینها کوتاه است. مردم هم آنها را به عنوان یک بازیگر جدی نمی‌گیرند. شما اگر بخواهید یک بازیگر باشید و از سوی مردم به عنوان یک هنرمند مورد ارزیابی قرار گیرید، باید بدانید فقط با بازی خوب و قابل قبول در نقش‌های خوب و قابل قبول می‌توانید به آن دست پیدا کنید. در پایان روز، این تماشاگران هستند که تصمیم می‌گیرند به شما لقب بازیگر دهند یا مدل.

در عین حال، وقتی برای نزدیک شدن به نقش و کاراکتر وزنتان را کم یا اضافه می‌کنید، نتیجه و جایزه‌اش را هم می‌گیرید. مردم می‌دانند که برای نقش خود زحمت کشیده و تلاش کرده‌اید باطنی و ظاهری به آن نزدیک شوید. آنها احساس می‌کنند شما برایشان ارزش قائل هستید و به آنها احترام می‌گذارید. واکنش آنها هم چیزی جز احترام و تحسین نیست. این پاداشی است که من بازیگر می‌گیرم و از آن راضی‌ام.

درست است که تمرین مربوط به کاراکترهای تازه فیلم‌هایتان را در حضور خانواده انجام می‌دهید؟

بله. همین کار را می‌کنم. جلوی آنها تمرین کرده و نظراتشان را می‌پرسم. آدم‌های معمولی معمولا بهترین منتقدان هستند و بدون رودربایستی حرف و دیدگاهشان را می‌زنند. ضمنا می‌دانید که شیله پیله‌ای در کارشان نیست و صادقانه نظر می‌دهند.

بخش سخت بازیگری برایتان کدام است؟

سفر کردن برای بازی در فیلم‌ها اذیتم می‌کند. بچه جاده نیستم و بیشتر اهل خانه و خانه‌نشینی هستم. وقتی در خانه هستم، احساس امنیت می‌کنم. زمانی که قرارداد بازی در فیلم تازه‌ای را امضا می‌کنم و می‌بینم که باید چمدان سفر را ببندم، حالت خاصی به من دست می‌دهد، اما عاشق بازیگری‌ام و برای این کار، راهی سفر و جاده هم می‌شوم. خیلی دوست دارم آن کارهایی را انجام دهم که تا به حال انجامشان نداده‌ام.

چه احساسی دارید زمانی که خودتان را روی پرده سینما می‌بینید؟

خودم را به صورت بخشی از غذایی می‌بینم که برای تماشاچی پخته شده و حالا او باید درباره‌اش نظر دهد. خودم می‌دانم نهایت تلاشم را کرده‌ام تا کار خوب و درستی ارائه کنم، اما اوست که باید در این رابطه تصمیم بگیرد. آدم‌ها را دوست دارم و می‌خواهم با کارهایم آنها را شاد کنم. خودم هم یکی از آنها هستم. به همین دلیل، خیلی دوست دارم همیشه آنها را خندان ببینم.