جای سریال های خانوادگی در جدول پخش صدا و سیما خالی است

 گروه فرهنگی: در حالی جدول پخش صدا و سیما این روزها خالی از سریال های خانوادگی است که در دهه هفتاد و هشتاد، سریال هایی از این دست زمینه را برای آموزش غیر مستقیم رفتارهای اجتماعی و خانوادگی فراهم می کرد. دهه شصت نیز سریال آینه با همین کارویژه تولید شد و اتفاقا به یک نوستالژی برای ایرانیان دهه شصتی و دهه پنجاهی بدل گردید.

به گزارش بولتن نیوز،  مروری بر سریال های پر بیننده دهه هفتاد و هشتاد نشان می دهد بسیاری از این سریال ها در فضایی خانوادگی ساخته شده و روابط میان والدین و فرزندان، خود به کلاسی آموزشی برای مخاطبان تبدیل می شد.

 سریال های جون سریال همسران، خانه سبز، ماجراهای خانه ما و ... همگی ویژگی هایی این چنین داشته است.

 خانه سبز داستان خانواده ای بزرگ بود، متشکل از پدر بزرگ و مادربزرگ، دختر خانواده که همراه پسرش زندگی می کرد و از همسر خود طلاق گرفته بود و پسر خانواده و همسرش و البته نسل بعدی این خانواده بزرگ، نوه و همسرش که رد یک اپارتمان زندگی می کردند و ماجراهای جالبی را پشت سر می گذاشتند.

 هنوز نیز بسیاری از دیالوگ های شخصیت های این سریال ها رد ذهن دهه شصتی ها و دهه هفتادی ها باقی مانده است. آنجا که خسرو شکیبایی با صدای خش دارش می گفت: اگر قهری حرف که می زنی؟

همسران نیز داستان زندگی دو همسایه را روایت می کرد، یکی کمال و مهین که نتوانسته بودند فرزندی داشته باشند و یکی مریم و علی که به تازگی ازدواج کرده بودند.

سریال خانه ما نیز که هم اینک در حال بازپخش از شبکه ای فیلم است، مناسبات خانواده ای شش نفره، پدر و مادر و چهار فرزندشان را روایت می کند، ملموس و واقعی.

 امروز اما جای خانواده ایرانی، با مناسبات و مشکلات دهه نود، در برنامه های و سریال های تلویزیونی خالی است. این دست سریال های خانوادگی که غالبا دست مایه هایی از طنز را نیز در خود دارند، غالبا سریال های امید بخش هستند، بییندگان در هیاهوی زندگی می توانند لختی پای این سریال بنشینند و اتفاقا با دیدن روابط شخصیت ها و برنامه هایشان برای غلبه بر مشکلات، پیامی امیدوار کننده را نسبت به آینده دریافت کنند.

 شاید اگر سریالی با این قد و قواره قرار باشد، در دهه نود مورد اشاره قرار گیرد، به پایتخت ساخته سیروس مقدم برسیم که تا کنون چندین فصل از آن ساخته شده و اتفاقا با استقبال بسیار مناسب مخاطبان نیز روبرو شده است اما در شرایط کنونی چنین فضایی وجود ندارد.

 رمضانی که گذشت سرلاخ زیر پای مادر، با آن داستان نامانوس و دیالوگ های تصنعی و ... در برنامه پخش جای گرفت و تابستان نیز همچنان جدول پخش خالی از این دست سریال هاست.

 بررسی ها نشان از وجود نوعی عصبیت و ناامیدی در جامعه ایران، خصوصا نسل جوان دارد از این رو به نظر می رسد تولید سریال هایی با مضامین خانوادگی، البته با دستمایه هایی از طنز و نگاه به روابط واقعی خانوارها بتواند در تلطیف فضای خشن جامعه ایران نقشی اساسی ایفا کند. هر چه هست زیر و رو کردن برنامه های تلویزیونی نشان از جای خالی مانده برنامه های امیدوار کننده ای در قالب سریال هایی با این ویژگی ها دارد.