ماه آب ندارد

به گزارش بولتن نیوز، به نقل از  ScienceAlert، دانشمندان با آنالیز دوباره تکه‌ای از سنگ ماه که در سال ۱۹۷۲ به زمین آورده شده بود، متوجه شدند که ترکیبات این سنگ نشان می‌دهد که قمر سیاره‌ ما واقعا هیچ آبی در خود ندارد.

تحقیق درباره رطوبت ماه نه تنها مساله بسیار مهمی برای ماموریت‌های آینده به این قمر به شمار می‌رود، بلکه به دانشمندان کمک می‌کند درک بهتری از ترکیبات و خاستگاه آنها نیز به دست بیاورند. نتایج آنالیز جدید با نتایج یک تحقیق اخیر که ادعا می‌کند سطح ماه از آب پوشیده شده است، در تنافض است. حالا تکلیف چیست؟

یک تیم تحقیقاتی به سرپرستی جیمز دی، از دانشگاه سن‌دیگو کالیفرنیا، یک سری تجزیه و تحلیل جدید روی یکی از نمونه‌های ترکیب فرار از سنگ ماه، که توسط فضانوردان در ماموریت آپولو ۱۶ جمع‌آوری شد، انجام داده‌اند.

«سنگ فرسوده» یا ۶۶۰۹۵، از دهانه کوه «استون»، که در قسمت جنوبی محل فرود قرار داشت، جمع‌آوری شده است. ترکیبات فرار، عناصری با نقطه جوش پایین که با حرارت به راحتی تبخیر می‌شوند، اطلاعات مهمی را درباره نحوه تشکیل ماه فراهم می‌کنند.

دی می‌گوید: «سوال اینجاست که آیا ماه خشک است یا آب دارد؟ شاید مساله بی‌اهمیتی به نظر برسد اما در واقع موضوع بسیار مهمی است. اگر ماه خشک باشد، که برای ۴۵ سال پس از ماموریت‌های آپولو افکر می‌‌کردیم این گونه است، به شکلی دارای تاثیر عظیمی بر تشکیل ماه و پدیده‌ای که منجر به تشکیل ماه شده، داشته است».

دی به نظریه‌ای اشاره می‌کند که براساس آن، تکه‌ای از زمین توسط سیارک غول‌پیکری کنده و به قمری که در آسمان می‌بینیم تبدیل شده است. تکه‌ کنده‌شده از زمین و سیارک، توپی از ماگمای بسیار داغ و جوشان را تشکیل می‌دهند که منجر می‌شود عناصر ناپایدار مانند کلر، روی، پتاسیم و آب به‌سرعت به نقطه جوش خود برسند و تبخیر شوند.

برخی از نمونه‌های گرفته شده از ماه کاملا خشک هستند که از نظریه تبخیر سریع و تقلیل حمایت می‌کند و برخی دیگر، مانند سنگ فرسوده، حاوی مقادیر زیادی از عناصر ناپایدار هستند.

این سنگ حاوی ایزوتوپ‌های سبک‌تر روی است که نشان می‌دهد با عناصر تبخیر شونده در طی مرحله اول ماگمای جوشان ماه سازگاری دارد.