ابتذال محکوم به توقیف است، حتی در لباس سینما و هنر

گروه فرهنگی: در یادداشت پیش رو که سید محسن عبداللهی پیرامون  پویش شان سینما و مخالفت سینماگران با توقیف فیلم های سینمایی نگاشته شده، نگارنده معتقد است: شان سینما با توقیف فیلم هایی که دارای مشکلاتی هستند از بین نمی رود. شان سینما با تولید آثاری از بین می رود که جز ابتذال و انحطاط فرهنگی چیزی ندارند. شان سینما یعنی ساخت آثاری که انسان را به فکر فرو ببرد و تماشاگر را هیجان زده کند و چیزی به سینمای ایران اضافه کند. شان سینما با رفتار اخلاقی و قانون مدارانه اهالی آن حفظ می شود.

به گزارش بولتن نیوز، متن این یادداشت به شرح زیر می باشد:

به تازگی سینماگران عزیز پویشی را آغاز کرده اند تحت عنوان شان سینما و مخالفت خود را با توقیف فیلم های سینمایی ابراز کرده اند. نظر ایشان این است که هنر توقیف شدنی نیست و هر آن چه که یک هنرمند بسازد باید در اختیار جامعه قرار بگیرد. گویا امری بر دوستان سینمایی مشتبه شده است.

البته این خصلت نه فقط در سینمایی ها بلکه در اکثر هنرمندان وجود دارد و خود را به طور کامل برتر و بالاتر از هر چیزی می دانند و اصولا به هیچ گونه چهارچوبی پای بند نیستند. هنر ارزش بالایی دارد و هنرمند نیز. اما قرار نیست که هنرمند ما هر چیزی بسازد و هر حرفی بزند و کسی هم به او نگوید بالای چشمت ابرو است. هنرمند هنگامی که کاری را آغاز می کند باید بداند در چه جغرافیایی و با چه محدودیت هایی کار می کند. اگر قائل به رعایت خط قرمزهای آن جغرافیا نیست می تواند جغرافیای دیگری را برای کار انتخاب کند.

اما نمی شود که اگر سکونت در جایی هم چون ایران را انتخاب کرده است, خطوط قرمز شرعی, اخلاقی, اجتماعی, سیاسی و امنیتی کشورش را بی ارزش تلقی کند و حتی بعضا به آن ها بی احترامی کند. حضرات هر چیزی را می سازند و سپس توقع دارند که هیچ کس هم نه حرفی بزند و نه فیلمشان توقیف شود. این گذشتن از خطوط نیز ربطی به دولت های اصلاح طلب و اصولگرا ندارد. برای مثال در همین دولت چندین فیلم به دلایل اخلاقی و شرعی توقیف شدند و حتی شخص وزیر فرهنگ و ارشاد وقت دستور جلوگیری از ادامه اکران فیلمی را صادر کرد.

آن هنری که مدنظر بعضی از اهالی سینما است, هنر غربی است که محدودیتی ندارد و هر سخنی را می گوید و هر چیزی را به تصویر می کشد. البته هنرمند غربی خوب می داند خط قرمز چیست و امنیت ملی دقیقا به چه می گویند. در ضمن سینماگر غربی به خوبی می داند رده بندی سنی یعنی چه و مخاطب فیلم خود را مشخص می کند و برای این امر اهمیت فراوانی قائل است.

اما اگر در ایران به هنرمند روشنفکر خود بگوییم که جناب هنرمند فیلم شما باید تحت شرایطی خاص اکران شود و ما نمی توانیم آن را برای عموم به نمایش بگذاریم و نیاز به رده بندی سنی وجود دارد, به جناب هنرمند برمی خورد و این صحبت را بی احترامی به هنر می داند و شان هنرمند را بالاتر از محدودیت می داند. گویی هنرمند از آسمان آمده است و شانی بالاتر از قانون دارد. خیر این گونه نیست و هنرمند هم آن هنگامی کارش ارزش داد که بتواند خود را با محدودیت ها وفق دهد و بتواند با پذیرش همه آن ها اثری ارزشمند خلق کند.

در واقع هنر یک سینماگر اصیل این است که بتواند یک امری که حتی جزو خطوط قرمز می باشد را به شکلی هنرمندانه و ظریف و به گونه ای که همه از آن استقبال کنند به تصویر بکشد. اما بعضی از عالی جنابان دوست دارند با حداکثر آزادی مسائل را بگویند و بعد هم خود را هنرمند بنامند. این کار را هر کس دیگری هم می تواند انجام بدهد. یک تفاوتی باید بین هنرمند و یک فرد عادی که به صورت مستقیم حرف هایش می زند باشد.

شان سینما با توقیف فیلم هایی که دارای مشکلاتی هستند از بین نمی رود. شان سینما با تولید آثاری از بین می رود که جز ابتذال و انحطاط فرهنگی چیزی ندارند. شان سینما یعنی ساخت آثاری که انسان را به فکر فرو ببرد و تماشاگر را هیجان زده کند و چیزی به سینمای ایران اضافه کند. شان سینما با رفتار اخلاقی و قانون مدارانه اهالی آن حفظ می شود.

هنر توقیف شدنی نیست اما نه آن هنر فاسد مبتذل بلکه هنر والا که به فکر ارتقای فرهنگ جامعه و جایگاه والای انسانی است. این هنر نه تنها توقیف شدنی نیست بلکه باید با همه وجود از آن تقدیر کرد. کسانی هم که از این کمپین حمایت می کنند خود را به خواب زده اند و فراموش کرده اند که سینما چیست و هنر کدام است. این دوستان را دعوت می کنم که نگاهی دوباره به مبانی هنر در ابتدا و سپس به چهارچوب های کشوری که در آن فعالیت می کنند داشته باشند.