خودشیفتگی از نوع دیگر

دوم، بازی‌های قابل باور و گرم بازیگران فیلم است. صدالبته پیچیدگی بازی شهاب حسینی به خاص بودن کاراکتر او جلوه بیشتری بخشیده هر چند ذکر این نکته ضروری است که لحظاتی از فیلم باید بازی شهاب حسینی کنترل شده‌تر پیش می‌رفت، چراکه این وجه بیرونی خصوصیت اخلاقی او در بخش‌هایی از کار ما را یاد نقش او در فیلم «جدایی نادر از سیمین» می‌اندازد. سکانس‌های عصبانیت او در آن فیلم را با سکانس‌هایی که خسرو در راه پله منزل با برادرش درگیر می‌شود کمی شبیه به هم نیست؟

ناصر هاشمی که پیشتر توانایی خود را در بازیگری ثابت کرده بود و با این که سالیان سال او را در نقشی چنین پررنگ ندیده بودیم، اما بار دیگر نشان داد که الحق برادر مهدی هاشمی است .

سوم این که می‌دانیم احسان بیگلری دستیار کارگردانان حرفه‌ای همچون اصغر فرهادی بوده و طبیعتا شاگرد رسم چگونگی کار را از استادان خود می‌آموزد؛ بیگلری گرچه تلاش خود را کرده تا در جهت و مسیر فیلم‌های فرهادی گام برندارد ـ مسیری که بسیاری از فیلمسازان جوان به عیان می‌روند و در فیلم‌های آنها کاملا مشهود است که از دست فرهادی کپی کرده‌اند ـ اما لحظاتی از فیلم شاید ناخواسته خصوصا زمانی که خسرو قصد ترک خانه را دارد این بحران کاملا یادآور چالش فیلم‌های فرهادی است که شاید اگر نقش خسرو را بازیگری غیر از شهاب حسینی به‌عهده داشت این نکته هم نشان داده نمی‌شد؛ البته شهاب حسینی در چند فیلم اخیر فرهادی نقش محوری داشته و کاملا طبیعی است که در فیلم‌هایی که بازی می‌کند کنش‌و و اکنش هایش ما را یاد فیلم‌های فرهادی بیندازد و از این حیث نمی‌توان به بیگلری خرده گرفت.

همچنین استفاده از موسیقی کلاسیک آن هم در خانواده‌های مدرن امروزی یکی از ویژگی مثبت این فیلم است؛ کما این‌که یادگیری پیانو یا گیتار به‌عنوان یک دستور و قاعده زندگی یا شاید هم پز روشنفکری برای طبقه مرفه امروزی به حساب می‌آید.

از جمله نقاط ضعف فیلم برادرم خسرو می‌توان به عدم‌شخصیت‌پردازی مناسب اشاره کرد؛ به‌عنوان مثال ما از گذشته خسرو چیزی نمی‌دانیم و اصلا او چگونه به این بیماری مبتلا شده است. همچنین تاکید بیش از اندازه روی بیماری او برای بالا بردن تعلیقی که اتفاقا به کار قصه نمی‌آید، که به نظر مهم‌ترین چالش وارده به فیلم است.