ستایش شده ترین پسر بد هالیوود + تصاویر

به گزارش بولتن نیوز، «مارلون براندو جونیور» که بسیاری او را بهترین بازیگر تاریخ سینما می دانند، در سوم آوریل 1924 در غرب آمریکا متولد شد و طی سال های درخشان فعالیت هنری اش (1944 تا 2004) تاثیر شگرفی بر تاریخ سینما گذاشت. پدرش به کار تولید مواد شیمیایی مشغول و مادرش بازیگر تئاتر بود. برخی برآن اند که شغل مادرش باعث شده، مارلون و خواهرش به بازیگری علاقمند شوند. در نوجوانی به اجبار پدر به آکادمی نظامی رفت، ولی نظم حاکم بر فضای آن را تاب نیاورد و این مدرسه را قبل از پایان تحصیلش رها کرد. پس از آن مدتی تعمیرکار آسانسور بود، تا این که در 18 سالگی به تئاتر «برادوی» پیوست؛ جایی که بیشتر بازیگران بزرگ آن زمان را تربیت کرده بود. براندو درباره ورودش به بازیگری گفته: «همه چیز اتفاقی شد، اگر خوش شانس نمی بودم و بازیگر نمی شدم، معلوم نیست که قرار بود سر از کجا دربیاورم. احتمالا یک شیاد و کلاهبردار می شدم. ولی کلاهبردار خوبی می شدم!»

 

براندو تقریباً در تمام عمرش از یک فضای خانوادگی آرام و صمیمی بی بهره بود. کودکی تلخ و سختی داشت و زمانی که تنها 11 سال داشت، والدینش از هم جدا شدند تا او با مادر و خواهرش زندگی را ادامه دهد. درباره این دوران گفته: «مادرم یک دائم الخمر بود. برایم عادت شده بود که بروم و او را از زندان در بیاورم. خاطرات او حتی اکنون نیز مرا پر از شرم و خشم می کند.» مارلون حتی پس از آن که خودش تشکیل خانواده داد هم نتوانست بر این ناآرامی خانوادگی غلبه کند. پسرش به جرم قتل زندانی شد و دخترش که در اثر فشار های روحی تحت درمان روانی بود، دست به خودکشی زد. از سه بار ازدواج، صاحب 16 فرزند شد که هیچ کدام نتوانستند خانواده را برایش معنا کنند.

مارلون در جوانی به استودیوی بازیگری پیوست و شاگرد محبوب «استلا آدلر» هنرپیشه و استاد بزرگ بازیگری آن زمان شد. براندو پیشکسوت معروف سبک بازیگری متداکتینگ است؛ سبکی که در آن بازیگر خودش را به جای شخصیت قصه می گذارد و مدتی را با نقشش زندگی می کند تا برای ایفای آن آماده شود. او این سبک را که توسط «استانیسلاوسکی» تاسیس شده بود، به کمال رساند و بازیگرانی چون جیمز دین، پل نیومن، داستین هافمن، رابرت دنیرو و مریل استریپ راهش را ادامه دادند.

در 1950 به ایفای نقش در فیلم «مردان» به کارگردانی «فرد زینه مان» پرداخت؛ فیلمی درباره وضعیت اسفناک سربازان پس از جنگ جهانی که براندو در آن نقش یک سرباز معلول و افسرده را بازی می کرد. او برای ایفای این نقش مدتی را در آسایشگاه مجروحان جنگی سپری کرد تا برای نقشش آماده شود و در این مدت تنها یک بار برای شرکت در یک مهمانی و ملاقات با «چارلی چاپلین» از روی ویلچر بلند شد!

براندو که در دوران بازیگری اش در تئاتر در نمایشنامه ای به همین نام خوش درخشیده بود، در سال 1951 هم، پیشنهاد «الیکا کازان» را برای بازی پذیرفت. بازی نامتعارفش در قالب این شخصیت بی احساس و وحشی، انقلابی در تکنیک های بازیگری تلقی شد و نامش را بر سر زبان ها انداخت. علی رغم تمام تحسین ها، روزنامه ها و مجلاتی هم بودند که بازی خوبش در این نقش را حاصل ذات پلید او و نه مهارتش در بازیگری، معرفی کردند؛ موضوعی که باعث شد براندو هرگز ارتباط خوبی با رسانه ها نداشته باشد.

در سال 1953 پیشنهاد حضور در فیلم «وحشی» را پذیرفت و ایفای نقش یک موتورسوار یاغی، آغاز تبدیل شدن براندو به بت نسل جوان آمریکا بود. تصویری که او در این فیلم از یک جوان سرکش عصر موسوم به راک اندرول ارائه می کند، با ویژگی های ظاهری موتورسیکلت بزرگ، کاپشن چرمی و شلوار جین، به شمایل جوان آمریکایی آن دوران بدل شد و پدیده براندو به قدری تاثیرگذار بود که پس از اکران این فیلم فروش موتورسیکلت در آمریکا سیری صعودی در پیش گرفت.

سال 1954 دوباره تصمیم گرفت با «الیکا کازان» کار کند و در فیلم مشهور «بارانداز» به ایفای نقش پرداخت و نخستین جایزه اسکار را به خاطر ایفای این نقش از آن خودش کرد. این فیلم شروع بداهه گویی های براندو بود و گفته شده که در این فیلم، به همراه همکارش، هرجا دیالوگ ها را نمی پسندیدند، به صورت بداهه اجرا می کردند! این سبک بعد ها بسیار معروف شد و شنیده ها حاکی از آن است که حتی دیالوگ مشهورش در پدرخوانده، «دوستاتو نزدیک نگه دار و دشمناتو نزدیک تر»، هم حاصل همین بداهه گویی هاست.

 

درحالی که به نظر می رسید سال های پایانی دهه 60 را باید زمان پایان درخشش براندو معرفی کرد، در سال 1972 با بازی در نقش حیرت انگیز «دون ویتو کورلئونه» در «پدرخوانده» کارنامه هنری اش را احیا کرد؛ فیلمی که به فروش 135 میلیون دلاری در گیشه دست یافت. جالب است بدانید که مدیران شرکت پارامونت ابتدا قصد داشتند این نقش را به «دنی تامس» بدهند، اما وقتی تامس تمرینات براندو برای بازی در این فیلم را دید، خودش مدیران شرکت را متقاعد کرد که به براندو اعتماد کنند. «فرانسیس فورد کاپولا» کارگردان درباره او گفته: «براندو خودش تست چهره پردازی اش را انجام داد او با گذاشتن دو تیله در دهانش، فرم ویژه فک و صورت و شیوه پُرخش گفتاری کورلئونه را شکل داد» . بازی در این فیلم دومین جایزه اسکار را برای براندو به ارمغان آورد؛ جایزه ای که عجیب ترین اسکار تاریخ لقب گرفت.

 
9- اسکار

در روز پنجم مارس سال 1973 زمانی که «لیو اولمن» و «راجر مور» نام مارلون براندو را به عنوان برنده اسکار بهترین بازیگر نقش اول مرد معرفی کردند، با صحنه عجیبی مواجه شدند. براندو در مراسم حضور نیافت و به جای خودش یک دختر سرخ پوست را که بازیگری ناشناخته و رئیس سازمان حفاظت از بومی های آمریکا بود، راهی صحنه کرد. این دختر در سخنرانی کوتاهش از طرف براندو اعلام کرد که از پذیرفتن این جایزه معذور است و دلیل این امتناع را بدرفتاری صنعت سینما و تلویزیون این کشور با سرخ پوستان و کشتار آن ها در حادثه «ووندد نی» معرفی کرد. براندو که با این حرکتش صدای سرخ پوستان را به گوش جهانیان رسانده و سیاست های هالیوود را زیر سوال برده بود، با تشویق گروهی از حضار و البته انتقادات تند عده ای دیگر مواجه شد؛ اما او قوی تر از آن بود که تحت تاثیر قرار گیرد.

فیلم مشهور «برناردو برتولوچی» را احتمالا باید آخرین بازی به یادماندنی براندو، در یکی از هیچ انگارانه ترین نقش های اجراشده تاریخ سینما بدانیم. مونولوگ ماندگار او در این فیلم، کنار جسد همسرش، از سوی «راجر ایبرت» منتقد سرشناس، بهترین صحنه بازیگری در تاریخ سینما لقب گرفته است.

 

براندو از دهه هشتاد از سینما فاصله گرفت و در جزیره شخصی اش در مناطق استوایی اقیانوس آرام به استراحت و رسیدگی به خانواده اش پرداخت. در دهه 90 و در حالی که اضافه وزن شدیدی داشت، با چند فیلم ناموفق بازگشتی ناامیدانه به سینما داشت و در نهایت سال 2001 آخرین فیلمش با نام «امتیاز» را روی پرده برد که اولین و آخرین همکاری اش با «رابرت دنیرو» بود.

براندو همواره در عرصه اجتماعی فعال بود و از مهم ترین فعالیت های اجتماعی اش می توان به حضور در کمپین انتخاباتی کندی و مراسم یادبود «آبراهام لینکلن» و حضور در راهپیمایی و سخنرانی تاریخی «مارتین لوترکینگ» در سال 1963 اشاره کرد. او همواره از حقوق مدنی سیاه پوست ها (دهه 60)، سرخ پوست ها (دهه 70) و یهودیان (دهه 90) حمایت می کرد.

با وجود وجهه هنری بی نظیرش، براندو را نمی توان بازیگری اخلاق مدار نامید. عادات غذایی ناپسند، روابط نامشروع و ازدواج های متعدد، سرپیچی از کارگردانان و تنبلی در حفظ کردن دیالوگ ها، شکستن دندان یک عکاس طی درگیری در سال 1973 و... را می توان شواهدی بر تاثیر مخرب شهرت بر شخصیت او معرفی کرد. او در روز جمعه دوم جولای 2004 و در 80 سالگی، درحالی که از نارسایی قلبی، دیابت و عفونت ریه رنج می برد، درگذشت.