خانه‌ای که برای «چارلی چاپلین» کاخ بود

به گزارش بولتن نیوز به نقل از گاردین، ساختمانی در خیابان اصلی و شلوغ بریکستون در جنوب لندن شاید برای خیلی‌ها خانه‌ای رویایی نباشد اما جایی است که برای «چارلی چاپلین» نوجوان که دوران کودکی بسیار دشواری همچون رمان‌های «چارلز دیکنز» را پشت سر گذاشته بود، یک کاخ محسوب می‌شد.

«پل مارتون» کمدین انگلیسی از نصب یک تابلو برای معرفی خانه دوران نوجوانی «چارلی چاپلین» خبر داد، جایی که «چاپلین» با برادر بزرگترش «سیدنی» در آن زندگی می‌کرد و با عنوان «یک پناهگاه عزیز» از آن یاد می‌کرد.

این خانه در واقع نشانی از ریشه و اصالت فروتنانه یکی از بزرگ‌ترین نبوغ کمدی در قرن 20 است، خانه‌ای که اولین سکونت‌گاه راحت و دائمی برای «چاپلین» و برادرش بود که آن را با صرف هزینه 40 پوند مبله کرده بودند که 15 پوند بیش از بودجه آنها بود.

«چاپلین» گواهی تولد نداشت اما خودش معتقد بود در سال 1889 میلادی در منطقه والورث در جنوب لندن متولد شده است. او و برادرش یتیم بودند و پدر آن وقتی دوسال داشت متواری شده بود و پس از آن در اثر مصرف الکل درگذشت، بنابراین مادر فقیرشان مجبور شد دو برادر را به یک خانه کارگری بفرستد و چند سال بعد مادرشان نیز برای همیشه به بیمارستان روانی منتقل شد.

اما در سال 1908 اوضاع بهتر شد و «چاپلین» که اولین همکاری‌اش با کمپانی «فرد کارنو» با استقبال مخاطبان رو به رو شده بود حالا کمی پول برای برای هزینه کردن داشتند و به آپارتمان شماره 15 در بریکستون واقع در جنوب لندن نقل مکان کردند و تواستند کمی خرج خانه کنند و دوسال در آن زندگی کردند.

«چاپلین» در سال 1910 به آمریکا رفت و سپس تبدیل به یکی از بزرگ‌ترین ستاره‌های قرن شد. وی به‌ راستی از خلاق‌ترین و تأثیرگذارترین شخصیت‌های عصر فیلم‌های صامت بود که هم‌زمان با بازیگری در فیلم‌هایش، کارگردانی، تهیه‌کنندگی و ساخت موسیقی آن‌ها را نیز برعهده داشت و می‌توانست درد و رنج را در کنار عشق و انسانیت به تصویر بکشد. او ۶۵ سال از عمرش را وقف سینما و دنیای سرگرمی کرد؛ کار او از سالن «ویکتوریا»ی انگلستان در سن پنج سالگی آغاز شد و تا سن ۸۸ سالگی نیز ادامه یافت.

در این سال‌ها، چاپلین برخی از آثار ماندگارش را مانند «پسربچه» (۱۹۲۰)، «زائر» (۱۹۲۳) و «دوش‌فنگ» (۱۹۱۸) ساخت. او به‌واسطه‌ی مشغله‌کاری زیاد که هم‌زمان برای استودیو شخصی‌اش و دیگر استودیوها فیلم می‌ساخت، کمتر فرصت پیدا می‌کرد تا خودش نیز نقشی بازی کند. «زن پاریسی» (۱۹۲۳)، «جویندگان طلا» (۱۹۲۵) و «سیرک» (۱۹۲۸) از جمله فیلم‌های دهه ۳۰ بودند که چاپلین نقش کوتاهی در آن بازی کرد. پیش از ورود به عصر فیلم‌های ناطق، «چاپلین» در سال ۱۹۳۱ «روشنایی‌های شهر» و در سال ۱۹۳۶ نیز «عصر جدید» را ساخت که به‌راستی از ماندگارترین آثار او هستند.

فیلم‌های ناطق و همراه‌ با دیالوگ «چارلی چاپلین» با شاهکار معروفش «دیکتاتور بزرگ» در سال ۱۹۴۰ آغاز شد. هرچند اولین‌باری که صدای چاپلین را تماشاگران شنیدند، در سکانس پایانی فیلم «عصر جدید» بود که آواز نامفهومی از چاپلین شنیده می‌شد.

وی با فیلم «لایم‌لایت» در سال ۱۹۷۲ جایزه‌ی اسکار بهترین موسیقی را کسب کرد، هرچند دهه‌ها بعد از ساخت آن بود که با تأخیر حدودا ۳۰ ساله در لس‌آنجلس اکران شد. «چاپلین» در سال ۱۹۲۹ در دو بخش بهترین بازیگر و بهترین کارگردان کمدی برای فیلم «سیرک» نامزد جوایز اسکار بود، اما برگزارکنندگان جوایز اسکار با خارج‌ کردن نام او از فهرست نامزدها، تصمیم گرفتند فقط یک اسکار افتخاری به وی اعطا کنند.

این کمدین بزرگ در سال ۱۹۷۲ دومین جایزه افتخاری اسکار را گرفت و برای اولین‌بار در مراسم حضور یافت. در تاریخ برگزاری اسکار، «چاپلین» رکوردار طولانی‌ترین مدت تشویق از سوی حضار است که ۵ دقیقه به طول انجامید.

از مهم‌ترین آثار کارنامه فیلم‌سازی چارلی چاپلین می‌توان از «ولگرد»،‌ «شغل»، «بانک»، «مامور آتش‌نشانی»، «خیابان آرام»، «زندگی سگی»، «دوش‌فنگ»، «پسربچه»، «زائر»، «زن پاریسی»، «جویندگان طلا»، «سیرک»، «روشنایی‌های شهر»، «عصر جدید»، «دیکتاتور بزرگ»، «موسیو وردو»، «لایم‌لایت»، «سلطانی در نیویورک»، «کنتسی از هنگ‌کنگ»، «خانه‌به‌دوش»، «پروفسور» و «طبقه مرفه» نام برد.