خاورمیانه فوتبال را کشت!

گروه ورزشی: علی کربلایی در یادداشت پیشه رو که پیرامون تیم ملی فوتبال در خاورمیانه نگاشته معتقد است: اگر تا امروز فقط بازی‌های بین عربستان و ایران در کشور سوم بازی می‌شد، حالا حداقل دو کشور دیگر وارد این بازی شده‌اند. قطر و امارات به ایران و عربستان اضافه شده‌اند.

برج ایفل دیگر نمی‌داند به ‌احترام کشته‌شدگان بغداد سیاه شده، یا کشته‌شدگان کابل. مردم دیگر نمی‌دانند توسط دولتی‌ها کشته می‌شوند و یا نیروهای ضدّ دولتی. کودکان بستنی به‌دست نمی‌دانند از خورشید داغ بغداد خودشان را دور نگه دارند، یا انفجار بمب‌های دست‌ساز. مردم فقط می‌دانند خاورمیانه خون می‌خواهد. خاورمیانه تا آخرین جرعه خون ما را می‌بلعد و بعدتر شاید لطف کند و تنها یک شمع به یادمان روشن کند. اینجا همه‌چیز سیاه است. همه‌چیز در بهترین حالت بوی جنگ می‌دهد، اگر قبل‌تر جایش را با بوی خون عوض نکرده باشد. به‌ خاورمیانه خوش آمدید

اینجا طبیعی‌ترین بوی هرچیزی بوی سیاست است. اساس‌نامه فیفا آشکارا از جدایی فوتبال و سیاست صحبت می‌کند؛ اما این ورزش لعنتیِ محبوب، حالا بیش از هر زمان دیگری ابزاری برای سیاسیون شده است. ابزاری برای لج‌بازی‌های سیاسی که همه‌چیز را به گند می‌کشد. عربستان سعودی با بهانه‌تراشی‌های مختلف، حقّ میزبانی تیم‌های ایرانی را از آنها سلب کرد و خودش هم متعاقباً از این حق محروم شد. دیدار تیم‌های ایرانی و عربستانی در این فصل، ملال‌آورترین بازی‌ها بودند. بازی‌هایی بدون تماشاگر در کشور سوم (اغلب عمان و بعضاً قطر) که بیننده تلویزیونی هم نمی‌توانست از آن لذت ببرد. در سرتاسر جهان، در بدترین برهه‌های جنگ هم در اکثر مواقع، تیم‌های فوتبال کارشان را کرده‌اند و تنها در صورتی که تماشاگرانِ یکی از دو طرف اقدامی انجام داده باشند، حق میزبانی‌شان سلب می‌شود. اینجا احمقانه‌ترین تصمیمات در بالاترین سطوح گرفته می‌شود.

اگر تا امروز فقط بازی‌های بین عربستان و ایران در کشور سوم بازی می‌شد، حالا حداقل دو کشور دیگر وارد این بازی شده‌اند. قطر و امارات به ایران و عربستان اضافه شده‌اند. حالا پنج کشور صاحب فوتبال غرب آسیا، وارد یک بحران شده‌اند. ازبکستان را که کنار بگذاریم، سایر تیم‌های لیگ قهرمانان در غرب آسیا، از این ۴کشور هستند؛ معمولاً ۱۴تیم از ۱۶تیم غرب، از این ۴کشور هستند و ۲ تیم هم از ازبکستان. اگر این شرایط تا شروع سال آینده ادامه داشته باشد، شاهد تعدادی بازی احمقانه هستیم که در کشورهای سوم برگزار می‌شود. نکته بامزه اینجاست که حتی همین کشورهای سوم هم وارد بحران شده‌اند. بحرین که قرار است میزبان تیم ایرانی در دیدار با الهلال باشد، از طرف ایران رد خواهد شد و تنها کشور غربی که باقی می‌ماند، عمان است. سایر کشورها مانند عراق و سوریه و لبنان، شرایط برگزاری یک مسابقه زیر نظر فیفا را ندارند.

باید به کنفدراسیون فوتبال آسیا پیشنهاد داد یک تورنمنت، مانند جام‌جهانی یا یورو برگزار کنند که همه تیم‌ها در یک کشور جمع شوند و طی چند روز، سر و تهِ مسابقات را هم بیاورند؛ چاره‌ای جز این نیست

فقط ما مردم خاورمیانه هستیم که استرس داریم تیممان در مرحله بعد به تیم فلان کشور می‌خورد که بتوانیم در خانه بازی کنیم یا نه. فقط ما هستیم که نمی‌دانیم تا فردا همان یک تیم هم که اگر به آن بخوریم می‌توانیم میزبان باشیم، شرایطش عوض می‌شود یا نه. دغدغه‌های فوتبال‌دوستان خاورمیانه را برای اروپایی‌ها تعریف کنیم گریه‌ی‌شان می‌گیرد. ما وضعمان خوب است؛ طرفدار یک تیم سوری یا عراقی نمی‌داند تا فردا بازیکن تیمش زنده می‌ماند یا نه. این محلّ لعنتی، نامش خاورمیانه است. کهن‌ترین به‌فنارفتگانِ تاریخ اینجا زندگی می‌کنند. بچه‌هایی که نمی‌دانند بستنی‌هایشان را خورشید ذوب می‌کند، یا موج انفجار بمب کنار جاده‌ای. نوجوانان و جوانان نمی‌توانند از فوتبال حتی لذت ببرند. هیچ ثباتی وجود ندارد.

مردم ثروتمندترین کشور خاورمیانه، امروز به مغازه‌های خواربارفروشی هجوم برده‌اند تا از گشنگی احتمالی فرار کنند. بزرگ‌ترین خط هوایی این منطقه، هواپیماهایش فقط به یک جهت می‌توانند حرکت کنند. دغدغه تفکر؟ دغدغه نان اجازه نمی‌دهد مردم این کشورها کمی از وضعیت بقا خارج شوند و به نیازهای ثانویه‌ی‌شان توجه کنند. همه اینها تازه نگاهی خوش‌بینانه است.

نگاهی‌ست مبتنی بر وضعیت موجود، نه تبعاتی که این وضعیت می‌تواند در پی داشته باشد. سایه جنگ هرگز از سر خاورمیانه دور نمی‌شود؛ کمی تیره‌تر می‌شود و گاهی از سیاهی، رو به خاکستری می‌رود. اینجا خاورمیانه است؛ میدان بازی ابرقدرت‌هایی که جنگ را از کشورهای خودشان دور کرده‌اند و توپشان اشتباهی در زمین ما افتاده و با موشک ردیاب، به‌دنبال پس‌گرفتنش آمده‌اند