کودکان موصل و داعش جدید/ قتل عام مسلمانان برای غرب مانند سوزاندن این درختان زیتون است

گروه بین الملل: ابراهیم علی برزی، مدیر نمایندگی صدا و سیما در عراق در یادداشتی که ملاحظه می کنید، با مروری بر روزگار کودکان و خانواده های جنگ زده موصل، معتقد است امروز امریکا همانند سال های گذشته خواهان طولانی شدن هر چه بیشتر جنگ بویژه در محله های محدود موصل است و برایش اهمیتی ندارد چند صد هزار تن از مردم بی دفاع در این محله ها، روزها و شبها در انتظار مرگ به سر می برند.
به گزارش بولتن نیوز، متن این یادداشت که به صورت اختصاصی در اختیار خبرنگار ما قرار گرفته به شرح زیر است:
شبی از شبهای موصل است و از پشت بام یکی از خانه های منطقه الدواسه در بخش الایمن، شهر نمایان است. در بخش شرقی شهر که سه ماهی از آزادی آن می گذرد، چراغ هایی سوسو می زنند که نشانه بازگشت حیات و رونق زندگی ساکنانی است که جنگ را پشت سر گذاشته و آمده اند تا دوران سخت تسلط داعش و جنگ برای بیرون راندن آن را فراموش کنند.
در بخش دیگر اما، تاریکی حکمفرماست و آنچه گاه به گاه این تاریکی را می دراند، نور زرد دهشتناک حاصل از انفجارهایی است که اکنون بر منطقه مرکزی این بخش، جایی که موصل قدیم نامیده می شود متمرکز شده است. منطقه موصل قدیم که قدمتی بیش از هزار سال دارد، دارای دو ویژگی است. یکی کوچه های تنگ و باریک همانند تمام مناطق قدیمی شهرهای خاورمیانه است که دروازه خویش را بر کوچه ها و خیابان های مدرن بسته است. از این رو نیروهای عراقی به سختی قادر به نفوذ در آن هستند.
ویژگی دوم این منطقه که مساحتی کمتر از دو کیلومتر مربع را شامل می شود، تجمع اجباری جمعیتی حدود یکصد و پنجاه تا دویست و پنجاه هزار نفر در آن است. جمعیتی که غالب آنان را کودکان و زنان تشکیل می دهند و در این شب ها و روزها با فرود هر گلوله ای که به قصد داعش شلیک و در این منطقه فرود می آید بر خود می لرزند و شاید برخی شان بر اثر این انفجارها، زخم ها بر جان می خرند.

اکنون که این کنتراست شدید نور و تاریکی را می نگرم، در این اندیشه ام که کودکان پرشمار موجود دراین ناحیه دلیل حضورشان در میان این آتش و خون را چه می دانند و مادران بی پناه در میانه این قیامت بپا شده به دست داعش، برای آرام کردن کودکان آشفته خویش، چندین و چند داستان باید ساخته و پرداخته باشند و چندبار باید وعده های پوشالی برای بسر آمدن این این عذاب به آنان داده باشند.
آیا کودکان موصلی مانده در چنگان داعش، می دانند برای که و چه باید شبها را با تن لرزان و آشفتگی روان به صبح برسانند و روزها را به امید رهایی به پایان ببرند؟ گناه این اطفال بی پناه که بدون تردید برخی شان کشته یا زخمی شده یا سرنوشتی مشابه در انتظارشان است را چه کسی به عهده می گیرد؟ آنها که برای حفظ منافعشان جماعتی نادان و متعصب را گرد هم آوردند و نام اسلام بر آنان نهادند و دشنه آخته برای سفاکی بر کفشان نهادند؛ یا منادیان فتوای تکفیر که همچنان در بلندگوهای خویش حتی از ماذنه های مدینه و مکه می دمند و یا ثروتمندان جنوب خلیج فارس که به امر ارباب هایشان میلیاردها صرف این جنایات کرده و می کنند؟
آیا کودکان موصل می دانند آمریکا و اسرائیل و سعودی کجاست و برای چه باید قربانی تبانی آنان شوند؟ آیا اکنون که داعش در عراق روزهای آخر خود را می گذراند و در سوریه به امر امریکاییها چهره عوض می کند، کسی از خود می پرسد پاسخ خون های بناحق ریخته و اموال به غارت رفته و خانه های ویران بر عهده کیست؟ ازخون جوانان دانشجویی که در اسپایکر زنده بگور شدند تا مردم روستاها و شهرهای اهل سنت که هستی شان در طوفان داعش بر باد رفت و سوغات خلافت باصطلاح اسلامی چیزی جز مرگ و آوارگی در جای جای عراق و خارج از آن نبوده؛ تا مردان و زنان ایزدی که در کوجو و شنگال و قحطانیه و دیگر مناطقی که قرنها در آن آرام زیسته بودند، سر بریده شده و یا به رسم کنیزکان دوره جاهلیت دست به دست شدند و کودکانی که این شبها به اجبار داعش، در موصل قدیم یا گوشت تن، سپر داعش شده اند.
جهانی را که صهیونیستها با زیاده خواهی، آمریکاییها با منفعت طلبی و سعودیها با اشاعه تکفیر و وهابی گری برای مردم منطقه میسازند چگونه جهانی است؟! انسانیت یا شرف را چگونه باید برای کودکان موصلی، زنان ایزدی، جوانان حمصی و بازماندگان فوعه و کفریا و آوارگان سوری ساکن در اردوگاههای  جنوب ترکیه و شمال اردن تعریف کرد. پاسخ روشن است. کسی از سعودها و آمریکاییها و صهیونیستها و رسانه هایشان انتظاری جز این ندارد. همانها که برای صحنه سازی و نمایش حمله شیمایی به خان شیخون جهانی را تحریک میکنند و برای صدها کشته پناهجویان اهالی فوعه و کفریا لب فرو می بندند، آنها که سه سال محاصره و بمباران کودکان یمن را فراموش و حکومت مردمی یمن راعامل هر چیزی حتی وبا میدانند، آنها که داعش راهنوز دولت اسلامی می خوانند و حشد الشعبی را برای رسیدن به مرز شکست داعش میان عراق و سوریه شماتت میکنند و آنها که این شبهای کودکان گرفتار چنگال داعش را فراموش کرده اند آیا میتوانند از شرافت و انسانیت و دین سخن بگویند؟
این مقال تنها برای این نیست که برای آوارگی و مرگ زنان و کودکان منطقه اشک بریزیم و حسرت بخوریم. برای این است که بدانیم منطقه بار دیگر شاهد تحولاتی است که اگر روی دهد، امیدها برای نجات مردم منطقه از چنگال جنگ و آوارگی کمرنگ تر می شود و برای این است که بدانیم سکوت و حسرت و اشک ریختن دردی را دوا نمی کند.

 

 

امروز امریکا همانند سال های گذشته خواهان طولانی شدن هر چه بیشتر جنگ بویژه در محله های محدود موصل است و برایش اهمیتی ندارد چند صد هزار تن از مردم بی دفاع در این محله ها، روزها و شبها در انتظار مرگ به سر می برند. حتی سرنوشت داعشی های در محاصره شده نیز برای آنان دیگر اهمیتی ندارد. زیرا آنان مهره های سوخته اند. آنچه برای امریکا اهمیت دارد مشغول بودن نیروهای نظامی عراقی به جنگ درشهر موصل است. جنگی که نهمین ماه خود را پشت سر می گذارد.  از نظر آمریکاییها جنگ باید در موصل ادامه یابد تا اذهان مردم منطقه بدان معطوف باشد و از توطئه ای که در شرق سوریه در جریان است غافل شوند. جایی که امریکا درحال برنامه ریزی برای تداوم جنگ است و با مسلح کردن برخی از کردها و تغییر چهره داعش و پیوستن آنها به نیروی دلخواه آمریکا، برای اشغال رقه و دیرالزور تلاش می کندو از طرفی با توسل به شیوه های مختلف مانع از رسیدن نیروهای سوری به مرز با عراق می شود.  بمباران نیروهای سوریه در شرق این کشور و بمباران حشد الشعبی عراق در نزدیک مرز سوریه، در اجرای همین توطئه صورت گرفت. نیروی جدیدی که آمریکا در پی آن است و حتی از دوستان انگلیسی و فرانسویشان کمگ گرفته اند، از ائتلاف برخی از کردها و دسته های مختلف تروریستهای سوریه تشکیل خواهد شد که بخش شرقی سوریه را تحت کنترل در آورده وضمن ایجاد نیروی بالقوه برای تهدید  ترکیه، مانع از پیوستگی زمینی عراق با سوریه خواهد شد و چه بسا با اعلام استقلال، جنگ تازه و شدیدتری را بر مردم سوریه تحمیل خواهد کرد که هیچ افق روشنی برای پایان آن متصور نخواهد بود. اعراب متمول و جاهل منطقه این بار نیز چون گاو شیرده هزینه های مالی این پروژه آمریکایی صهیونیستی را را متقبل شده اند و اردن که هرگز استقلالی از خود در تصمیمات منطقه ای نداشته، تمام خواسته های آمریکایی ها را برای در اختیار داشتن امکانات سرزمینی را اجابت کرده اندو اگر در روزهای آینده بشنویم که شهر رقه توسط اکراد مورد حمایت امریکا اشغال شد، نباید تعجب کنیم. هر چند مقایسه دو شهر موصل و رقه در بازپس گیری آن از داعش، سوالات زیادی را برای مردم منطقه ایجاد خواهد کرد اما رسانه های غربی و عربی وابسته ، با هوچی گری مانع به یافتن پاسخ این سوالات خواهند شد. چه بسا کردهای سوریه پس از اشغال آسان رقه، به سوی دیرالزور نیز حرکت کنند و آنجا نیز داعش با تراشیدن ریشها و بدل کردن لباسها، شکست زودهنگامی را بپذیرد. داعش اگر چه در افغانستان و پاکستان و فلیپین و لیبی و جاهای دیگر، همچنان جنایتها را بر عهده می گیرد، اما درعراق و سوریه در انتهای تاریخ ننگین و کوتاه خود است و همان ها که دست به ایجاد آن زده اند اکنون پروژهای جدیدی برایش تعریف کرده اند. پروژه ای که هدف آن حفظ کیان اسرائیل و ومنافع امریکا و غرب است و اهمیتی ندارد که چندین هزار جوان فریب خورده با شعار ایجاد خلافت اسلامی به آتش جهنم فرو افتادند و یا چه سرنوشت تلخی برای خانواده های سوری و عراقی و غیره در این سه سال و اندی رقم خورده و یا می خورد. برای غرب آنچه اهمیت دارد سوزاندن و نابودی اموال و قتل مسلمانان منطقه است تا اسرائیل حفظ شود. همانند سوختن این درختان زیتون در جنوب شهر قحطانیه عراق در آتش خشم داعش که لانه پرندگان و جوجه های تازه سر از تخم درآورده نیز بمانند کودکان بی گناه موصلی و دیگر شهرهای عراق و سوریه در لانه خویش جان داده اند.

انتهای پیام/*