سرنوشت نهایی کیهان!

به گزارش بولتن نیوز،ماهواه های فضایی از جمله، کوبه ، WMAP و پلانک نه تنها دقیق ترین نگاه اجمالی را در مورد سال های ابتدایی جهان، برای ما فراهم می آورد، بلکه تصویر دقیقی از چگونگی مرگ جهان را نیز ارائه دادند. همانگونه که نیروی مرموز ضد گرانش، در ابتدای زمان کهکشان ها را از هم دور ساخت و به تورم معروف شد، همین نیرو جهان را به سمت سرنوشت نهایی خود سوق می دهد. به ادامه مطلب بروید

 

به گزارش بیگ بنگ، در گذشته ستاره شناسان تصور می کردند که انبساط جهان به تدریج رو به کاهش است، اما هم اکنون می دانیم که در حقیقت انبساط جهان در حال شتاب گرفتن است و کهکشان ها با سرعت فزاینده ای در حال دور شدن از ما هستند. همان انرژی تاریکی که ۷۰ درصد مجموع مواد و انرژی موجود را تشکیل می دهد، با راندن کهکشان ها از هم، انبساط جهان را سرعت می بخشد. (داده های نشان می داد که جهان با سرعت شگفت آور ۶۷.۱۵ کیلومتر در ثانیه در مگا پارسک در حال انبساط است) آدام ریس، از انستیتوی تلسکوپ جهانی می گوید: « جهان مانند راننده ای رفتار می کند که با نزدیک شدن به چراغ قرمز سرعت را کم کرده و سپس با سبز شدن چراغ، پدال گاز را می فشارد.»

در حالی که تا ۴ میلیارد سال دیگر به دلیل کشش گرانشی متقابل کهکشان راه شیری و آندرومدا با هم ادغام می شوند و به یک کهکشان تبدیل می شوند. اما در طول ۱۵۰ میلیارد سال آینده ، در صورتی که عاملی باعث معکوس شدن روند انبساط نگردد، کهکشان راه شیری تقریبا به کهکشانی تبدیل می شود که ۹۹.۹۹۹۹۹ درصد از تمامی کهکشان های اطراف از مرز قابل رویت آن فراتر رفته اند. کهکشان های آشنای آسمان شب، آنچنان با سرعت از ما دور می شوند که نور آنها هرگز به ما نخواهد رسید. خود کهکشان ها از بین نمی روند، ولی آنقدر از ما دور خواهند شد که رصد آنها از طریق تلسکوپ دیگر امکان پذیر نخواهد بود. با اینکه جهان قابل رویت ما تقریبا شامل ۱۰۰ میلیارد کهکشان است، در ۱۵۰ میلیارد سال آینده، تنها چندین کهکشان در ابر خوشه محلی کهکشان ها، قابل رویت خواهد بود.

حتی با فراتر رفتن در زمان، تنها گروه محلی ما، شامل تقریبا ۳۶ کهکشان، تمام جهان قابل رویت را تشکیل خواهند. میلیاردها کهکشان از افق دید ما خواهند گریخت. به این دلیل که گرانش داخل گروه محلی، برای غلبه بر انبساط جهان کافی است. وقتی که کهکشان های دور دست از نظر غایب می شوند، ستاره شناسی که در آن عصر زندگی خواهد کرد، ممکن است اصلا قادر به شناسایی هیچ انبساطی نباشد، زیرا که گروه محلی کهکشان ها، خود بطور داخلی انبساط نمی یابد. در آینده دور ، وقتی ستاره شناسان آسمان شب را برای اولین بار مورد بررسی قرار دهند، ممکن است نفهمند که انبساطی وجود دارد و نتیجه بگیرند که جهان ایستا است و تنها از ۳۶ کهکشان تشکیل شده است.

اگر این نیروی ضد گرانش ادامه داشته باشد، جهان عاقبت در یک انجماد بزرگ به پایان خواهد رسید. با نزدیک شدن دمای فضا به صفر مطلق، دمایی که مولکول ها در آن خود به سختی حرکت می کنند، تمام حیات هوشمند موجود در جهان در نهایت، در یک مرگ دردناک منجمد خواهند شد. میلیاردها میلیارد سال دیگر، ستارگان از درخشش خواهند ایستاد، شعله های اتمی آن ها با به اتمام رسیدن سوختشان فروکش خواهد کرد و آسمان برای همیشه تاریک خواهد شد. در اثر انبساط کیهانی، جهان مرده سردی از ستاره های کوتوله سیاه، ستاره های نوترونی و سیاهچاله ها باقی خواهد ماند و حتی با گذشت زمان، سیاهچاله ها نیز انرژی خود را از دست خواهد داد و غبار سرد بی جانی از ذرات بنیادین سرگردان باقی خواهند ماند.

در چنین جهان سیاه و سردی، حیات هوشمند غیر ممکن خواهد بود. قوانین پولادین ترمودینامیک انتقال هرگونه اطلاعات در چنین محیط منجمدی را غیر ممکن می دانند و حیات لزوما متوقف خواهد شد. این ایده که جهان سرانجام در انجماد، به عمر خود پایان خواهد داد، اولین بار در قرن هجدهم مطرح شد. چارلز داروین، در تفسیر این مفهوم که قوانین فیزیکی ظاهرا تمام زندگی هوشمند را نابود خواهند کرد، نوشته است: « با پذیرش آنچه من به آن معتقدم، که انسان در آینده دور موجود بسیار کاملتری از آنچه امروز هست خواهد بود، این فکر غیر قابل تحملی است که بپذیریم انسان و دیگر موجودات با ادراک، پس از دوره ای بلند مدت از پیشرفت تدریجی، محکوم به نابودی کامل باشند.» متاسفانه آخرین داده های بدست آمده از ماهواره WMAP و پلانک ظاهرا تحقق کابوس داروین را تایید می کنند. این در حالی است که هنوز راهی برای فرار به جهان های موازی باقی مانده است. بزودی مطلبی در مورد گریز به ابر فضا و جهان های دیگر منتشر می کنیم.

منبع = بیگ بنگ