نفرت عمومی از برنده‌های فینال‌های حذفی!

البته داستان لوئیس انریکه با سه مربی دیگری متفاوت است. سرمربی آبی و اناری ها که از سه ماه قبل گفته بود که در پایان فصل از این تیم جدا خواهد شد، در دیدار مقابل آلاوس برای آخرین بار روی نیمکت بارسا نشست.

او که در اولین فصل حضورش در نوکمپ، به سه گانه رسیده بود، این فصل را تنها با یک جام که کم اهمیت ترین آنها هم بود، به پایان رساند؛ در حالی که در لالیگا رقابت را به رئال واگذار کرد و در چمپیونزلیگ هم علی رغم ثبت یکی از فراموش نشدنی ترین بازگشت های تاریخ این رقابت ها، در نهایت نتوانست از سد یوونتوس عبور کند.

اگر انریکه تصمیم به جدایی نمی گرفت، مطمئنا با انتقادهای بسیار زیادی روبرو می شد اما در دیداری که حکم مهمانی خداحافظی او را داشت، کسب جام یک خاطره شیرین را برای او و هواداران بارسا رقم زد.

اما برای سه مربی دیگر آرسن ونگر، توماس توخل و اونای امری، داستان متفاوت است. ونگر پرحاشیه ترین فصل حضورش در آرسنال را سپری کرد. با انتقادهای بی سابقه هواداران و کمپین "ونگر برو" اما او که حالا تنها یک ماه از قراردادش با آرسنال باقی مانده، هیچ نشانه ای از جدایی بروز نداده است.

قهرمانی در اف ای کاپ با پیروزی مقابل قهرمان مقتدر لیگ برت، چلسی و با نمایشی درخشان، مطمئنا گروهی از هواداران آرسنال را راضی کرده است اما بعید است همه نتایج ناامیدکننده فصل اخیر، از جمله شکست 10-2 مقابل بایرن در لیگ قهرمانان (در مجموع دو دیدار) را پاک کند.

چه اینکه دو قهرمانی قبلی آرسنال در سه فصل گذشته هم نتوانسته بود از شدت اعتراضات هواداران این تیم کم کند. ونگر برای راضی کردن همه هواداران تیمش به جام بزرگتری نیاز دارد و اگر به حضورش در امیریتس ادامه بدهد، باید این کار را در همین فصل آینده انجام بدهد.

مانند اونای امری که قرار بود علاوه بر تکرار دستاوردهای لورن بلان در رقابت های داخلی، پاری سن ژرمن را در چمپیونزلیگ هم به موفقیت برساند اما فصلی سراسر ناکامی را پشت سر گذاشت. پاریسی ها بعد از چهار قهرمانی پیاپی در لوشامپیونا، این فصل رقابت قهرمانی را به موناکو واگذار کردند و در چمپیونزلیگ هم با شکستی تحقیرآمیز کنار رفتند.

فصل برای امری با فتح جام حذفی با پیروزی مقابل تیم کوچک آنژه به پایان رسید اما از همین حالا می توان پیش بینی کرد که برای فصل آینده، مدیران پی اس جی کوچکترین لغزشی را نخواهند بخشید؛ مثل آنچه در دورتموند رخ داده است.

وقتی توماس توخل در تابستان 2015 جانشین یورگن کلوپ روی نیمکت زردها شد، بسیاری منتظر یک تحول اساسی در این تیم بودند اما فراز و فرود زردها در این دو فصل به اندازه ای زیاد بود که آنها نه تنها نتوانستند به رقیبی جدی برای بایرن مونیخ تبدیل شوند، که حتی در این فصل به سختی توانستند در رتبه سوم بوندس لیگا قرار بگیرند.

پس چندان عجیب نیست که زمزمه هایی در مورد نارضایتی مدیران دورتموند از توخل شنیده می شود و گفته می شود که ممکن است آنها مربی دیگری را جانشین او کنند. هرچند نسبت به سه تیم دیگر، برای زردها فتح جام حذفی هم دستاورد قابل قبولی به حساب می اید (به ویژه اینکه در نیمه نهایی بایرن را شکست دادند) اما مشخص نیست که تا چه اندازه از حجم نارضایتی مدیران باشگاه از توخل کم کند.