بهتر از سایر مستندها اما همچنان غیرمردمی

گروه سیاسی: پارسا زهره‌ای در یادداشت پیش رو که پیرامون مستند تبلیغاتی حسن روحانی نگاشته معتقد است: نکتهٔ رای آوری که سازندگان از آن غافل بودند تاکید بر جنبه مردمی بودن نامزد مورد نظر و توجه او به قشر پایین دست جامعه است. در بیشتر زمان مستند روحانی در جایگاهی بالا قرار دارد. صحنه گفتگو در هواپیمای ویژه، نمای قدم زدن تنها، متکلم وحده بودن او پس از ۳.۵ دقیقه اول تا پایان کار و تعریف از خود توسط خودش در خاطره مرحوم هاشمی از عواملی است که به شخص جایگاه متمایزی می‌دهد و او را به شکل نادرستی بالا می‌برد.

  به گزارش بولتن نیوز، متن این یادداشت که به صورت اختصاصی در اختیار خبرنگار ما قرار گرفته به شرح زیر می باشد:

 

مستند روحانی با پخش سه و نیم دقیقه از صحبت‌های دانشجویان در روز دانشجوی سال ۹۵ در دانشگاه تهران آغاز می‌شود و بعد از شنیدن نظرات موافق و مخالف از روحانی دعوت می‌شود روی صحنه بیاید و موسیقی‌ای بجا پخش می‌شود. از همینجا متوجه می‌شویم با اثری سینمایی‌تر نسبت به نمونه‌های قبلی طرفیم نه یک مستند عجولانه.

 

 صحنه‌ی آغازین که جلوتر با بحث فیلترینگ فضای مجازی هم کامل می‌شود، نقدپذیری و تحمل نظر مخالف روحانی را نمایش می‌دهد که یکی از موفق‌ترین نکات این فیلم انتخاباتی است و صرف‌نظر از درستی یا نادرستی آن در واقعیت، برای روحانی شخصیتی انتقادپذیر و صبور می‌سازد.

تدوین کار استاندارد است و با سیر روایی نسبتا ثابتی طرف هستیم هرچند که گاهی پرش‌هایی بی‌دلیل می‌بینیم که احتمالا اشکال فنی بوده یا اصلاح از طرف صداوسیما. بعضا تصاویری کم کیفیت و اندازه نماهایی بدون منطق مشاهده می‌کنیم که می‌توانست با تمرکز بیشتر اصلاح شود. صداگذاری مستند اما کم ایراد ندارد و ایرادها عموما محسوس هستند.

نکتهٔ رای آوری که سازندگان از آن غافل بودند تاکید بر جنبه مردمی بودن نامزد مورد نظر و توجه او به قشر پایین دست جامعه است. در بیشتر زمان مستند روحانی در جایگاهی بالا قرار دارد. صحنه گفتگو در هواپیمای ویژه، نمای قدم زدن تنها، متکلم وحده بودن او پس از ۳.۵ دقیقه اول تا پایان کار و تعریف از خود توسط خودش در خاطره مرحوم هاشمی از عواملی است که به شخص جایگاه متمایزی می‌دهد و او را به شکل نادرستی بالا می‌برد. به عنوان نمونه خاطره مرحوم هاشمی درباره روحانی اگر از زبان فرد دیگری نقل می‌شد تاثیر دوچندانی بر مخاطب داشت و از روحانی تصویری متواضعانه تر می‌ساخت.

توجه به غرورملی و زنان از دیگر نکات مثبت و تاثیرگذار مستند است. برخی صحبت‌های حس برانگیز مانند منع خندیدن هم بیان می‌شود یا از عنصر تاختن به صداوسیما استفاده می‌شود که همواره نتیجه مثبت داشته و اکنون هم دارد ولی این عوامل به اندازه موارد مشابه در مستند سال ۹۲ او اثرگذار نخواهند بود. در آن سال این نکات جدید و نوعی خرق عادت بودند اما حالا به اندازه آن زمان کارآمد نیستند.

اما مخاطب اثر؛ هرچند مخاطب مستند به درستی همه ایرانی‌ها انتخاب شده‌اند نه قشری خاص ولی در آن، موضوعی مانند روابط خارجی دولت تدبیر و امید برجسته می‌شود که منتقدان قابل توجهی هم دارد و مستند برای قانع کردن آنها تلاشی نکرده است. تلاشی که اگر صورت می‌گرفت این توانایی را داشت که سهم بیشتری از آرای خاکستری را جذب روحانی کند. در مجموع مستند اول روحانی علی‌رغم اشکالات اثری قابل قبول است اما به اندازه مستندهای ۹۲ او خلاقیت و خرق عادت یا عامل خاصی برای راه اندازی موجی تبلیغاتی ندارد.