به‌روی «او» آتش نگشایید!

به گزارش بولتن نیوز، وقتی «جان ویک» را در سال 2014 می‌ساختند و عرضه می‌کردند، بنا بر ساخت قسمت دوم آن نبود. شروع ماجرا این بود که یک نفر سگ محبوب کاراکتر ایفا شده توسط کیانو ریوز را می‌کشد و او هم با نیت تلافی حدود 75 نفر از طرف مقابل را از پای در می‌آورد و یک سگ تازه را از یک مجمع اسکان حیوانات می دزدد تا جای خالی سگ از دست رفته را برای او پرکند.عجیب‌تر اینکه آن فیلم را چاد استاهلسکی کارگردانی کرد که چیزی در حد بدل خود کیانوریوز در سه گانه «متریکس» (1999، 2003 و 2004) بود و پیش از آن هیچ فیلمی را شخصاً نساخته بود. بدیهی بود که آن فیلم به خاطر موضوعی که برشمردیم، فروش نرود ولی خلاف آن شد و  توفیق عظیم مالی آن به سبب تشریح جذاب آن همه برخورد بود.

حالا (اواخر اولین ماه بهار 2017) قسمت دوم را بر پرده سینماهای جهان داریم که طی 12 هفته‌ای که از اکرانش می‌گذرد فروشی قابل توجه- البته نه به اندازه فیلم نخست- داشته و با اینکه هنوز این فیلم‌ها در تثبیت و اثبات فلسفه وجودی خویش مشکل دارند و موضوع هر دو احمقانه به نظر می‌رسد اما اضافاتی نسبت به فیلم اول در قسمت دوم که «جان ویک: فصل دوم» نامگذاری شده، مشاهده می‌گردد.

باید متذکر شد لارنس فیش برن معروف و امریکایی و سیاهپوست و همبازی ریوز در فیلم‌های متریکس به این قسمت تازه از «جان و یک» اضافه شده تا به‌گونه‌ای برای بینندگان کارهای کیانوریوز خاطره ساز شود و با‌وجود بالا بودن شمار کشته شده‌ها در فیلم نخست آمار تلف شده‌ها در فیلم دوم از آن نیز فراتر می‌رود.

خشونت در قالبی وزین!

شاید استدلال شود که تماشای مجدد درو شدن دشمنان جان ویک به دست وی پس از آن چه در فیلم نخست دیدیم ملال آور است اما چیزی در این ماجراها هست که آن را بر فیلم‌هایی با برخوردی مشابه مانند «هنری سرسخت» که در سال 2015 به نمایش درآمد، برتری می‌بخشد و تماشاگران را تا پایان به دنبال خود می‌کشاند. شاید هم «جان ویک»‌های یک و دو مثل اکشن‌های هنگ کنگی یک ربع قرن پیش می‌توانند تماشاگران دوستدار خشونت را به برخوردهایی تند اما طراحی و ارائه شده در قالب‌های وزین میهمان کنند و آرایه‌های مدرن به آن می‌بندند و در همین راستا استاهلسکی طوری صحنه‌های فیلمش را نورپردازی و با رنگ‌های شاداب و براق همراه می‌سازد که شاید برای نیکولاس ویندینگ رفن دانمارکی هم که در فیلم آخرش به نام «شیطان نئونی» سر و صدای زیادی به راه انداخته، درس آموز باشد.

دایره تروریست‌ها

در شروع فیلم یک سلطان جرم و تخلف در روسیه را که رفتاری همچون سزارها دارد، با بازی پیتر استورمار مشاهده می‌کنیم که می‌کوشد به جولان‌های جان ویک پایان بخشد. ویک بتازگی یک فوج از خلافکاران را کشته تا اتومبیل قدیمی‌اش را از چنگ آنها خارج و آن را از نو تصاحب کند و همین مسأله این خلافکار بزرگ را وادار به اتخاذ موضعی سخت‌تر در قبال وی کرده است. در نهایت فرآیندی روی می‌دهد که ویک را از دایره حفاظت تروریست‌های دیگری همچون او خارج می‌سازد و این همان دایره‌ای است که از مغز درک کولستاد سناریست فیلم نخست بیرون زده بود و توسط وی در فیلم دوم تکرار شده است.

کولستاد این بار می‌کوشد بیشتر به ما توضیح دهد دایره فوق و طیف اقدام آن چگونه و به چه میزان است و در چنین گستره‌ای حتی ویک با آن مهارت در جنگیدن و کشتن مخالفانش مجبور است با رقبایش «تاخت» بزند و در ازای هر امتیازی که می‌گیرد، چیزی به طرف مقابل بدهد.

قاتل در دام

تبعات این معاملات، هولناک است زیرا یک گانگستر بزرگ ایتالیایی به‌نام سانتینو دانتونیو (ریکاردو اسکارمارسیو) از او می‌خواهد خواهرش جیانا (کلودیا جرینی) را بکشد تا او بتواند قدرت را در حوزه عملیاتی خود به طور کامل در دست گیرد. ویک این کار را سخت توصیف می‌کند اما آن را انجام می‌دهد و مشکل زمانی به او روی می‌کند که وی پس از کشتن این زن در محاصره بادیگارد جیانا و یک مأمور ارشد دانتونیو قرار می‌گیرد و می‌فهمد که دام بدی برای او پهن کرده ‌بودند و طرح ترور جیانا فقط فریب دادن او و کشاندنش به سوی مرگ بوده است.

جالب‌ترین وعده

همه اینها بهانه‌هایی است تا کولستاد و استاهلسکی گستره قصه و حادثه‌سازی خود را تا به آن حد بسط بدهند که به قسمت‌های بعدی فیلم نیز بکشد و راه را از حالا برای آن قسمت‌ها باز بگذارند. قصه «جان ویک2» به ما گوشزد می‌کند همه آدم‌هایی که می‌بینیم به یک شبکه زیرزمینی از گانگسترهای بی‌رحم تعلق دارند که برایشان کشتن آسان‌ترین کار است و جان‌ویک که فقط برای انتقام گرفتن از قاتلان سگش وارد این شبکه شده بود، حالا به سبب حس انتقام آنها از این شبکه رهایی ندارد و از مبارزه با آنها فارغ نخواهد شد. این جالب‌ترین وعده‌ای است که از متن قصه فیلم دوم می‌تراود و پایه‌گذار قسمت‌های بعدی این فیلم و فصل‌های آتی جان ویک است. مردی که حتی این گانگستر‌های کارکشته نیک می‌دانند بهتر است به روی او آتش نگشایند. در عصر و زمانه‌ای که فیلم‌های اکشن و ساختن بت‌های تازه این ژانر حتی لیام نیسون دراماتیک و ایرلندی و دنزل واشینگتن آرام و امریکایی و همچنین شون پن دارای خط و خطوط سیاسی را در برگرفته و هر روز الگوهای تازه‌ای امتحان و اجرا می‌شود جان ویک‌ها، فرآیندهای طبیعی خشونت‌های بسط یابنده این زمانه تلقی می‌شوند که در آن مفهوم کلمه امنیت رنگ باخته و انتقام و خونریزی و ترور و مرگ عادی شده است.

منبع: film  Comment