قانون پر ایراد و ضعف فرهنگی، هر دو باید ترمیم شوند

گروه سیاسی: سید محسن عبداللهی در یادداشت پیش رو که پیرامون ایام انتخابات نگاشته ، معتقد است: در ایامی به سر می‌بریم که به لحاظ سیاسی بسیار حیاتی و مهم هستند. موعد ثبت نام کاندیداتورهای انتخابات ریاست جمهوری فرا رسیده و شاهد حضور اقشار گوناگون و سیاسیون در وزارت کشور جهت ثبت نام در انتخابات هستیم. در همین حین نیز شاهد اتفاقات و صحنه‌های جالبی از حضور داوطلبان هستیم. افرادی که بدون داشتن حداقل شرایط لازم برای پذیرش جایگاه حساس ریاست جمهوری جهت ثبت نام حضور پیدا می‌کنند و بیش از این که به دنبال خدمت باشند و مثمر ثمر بودن، گویا به دنبال نشان دادن خود در تلویزیون و برآورده کردن عقده‌ها و آرزوهایشان می‌باشند. البته در بروز این پدیده چندین عامل نقشی حیاتی دارند و در پرداختن به آن نباید تنها به یک نکته توجه کرد.

به گزارش بولتن نیوز، متن این یادداشت که به صورت اختصاصی در اختیار خبرنگار ما قرار گرفته شده است به شرح زیر می باشد: 

             

اولین اشکال را باید در قوانین انتخابات ریاست جمهوری دانست. در جایی که برای یکی از نمایندگان پر تعداد مجلس شورای اسلامی حداقل مدرک تحصیلی کارشناسی ارشد و یا معادل حوزوی آن در نظر گرفته شده است، اما برای احراز مقام مهمی هم چون ریاست جمهوری شاهد اعمال چنین محدودیتی نیستیم. نکته جالب نیز اینجاست که همگی به این امر اذعان دارند اما هیچ تلاشی برای اصلاح آن صورت نمی‌گیرد. در هر پست و جایگاهی می‌بایست حداقل شرایط متناسب با آن جایگاه تعریف شود اما متأسفانه در ثبت نام داوطلبان ریاست جمهوری شاهد وجود قید و شرط خاصی نیستیم و تنها تعدادی موارد کلی وجود دارد که بر اساس همان، هر کسی به خود اجازه می‌دهد برای شرکت در انتخابات ترغیب شود و ثبت نام نماید. 

قانون‌گذاران می‌بایست راه هرگونه سوء برداشتی را ببندند و به جای ذکر چند نکته عام، به شکلی جزئی شرایط را معین کنند. به دلیل این که بحث قابل درک شود، متن قانونی که شرایط یک داوطلب ریاست جمهوری را توضیح می‌دهد، مورد بررسی قرار می‌دهیم. به موجب ماده 35 قانون انتخابات ریاست جمهوری، انتخاب شوندگان هنگام ثبت نام باید دارای شرایط ذیل باشند:

1- از رجال مذهبی ، سیاسی

2- ایرانی‌الاصل

3- تابعیت کشور جمهوری اسلامی ایران

4- مدیر و مدبر

5- دارای حسن سابقه و امانت و تقوا

6- مؤمن و معتقد به مبانی جمهوری اسلامی ایران و مذهب رسمی کشور

             

باید پذیرفت که این موارد چنان کلی هستند که نیازی به توضیح مشکل‌آفرین بودنشان نیست. هنوز بعد از گذشت سال‌ها و ادوار مختلف انتخابات، به تعریف دقیقی از رجل مذهبی و سیاسی نرسیده‌ایم و هیچ‌کس نمی‌تواند دقیقاً بگوید که رجل سیاسی است یا مذهبی و متر و معیار خاصی برای آن وجود ندارد و قابلیت تفسیر به هر شکلی را دارد. دیگر بند پر اشکال و در واقع پر تفسیر مدیر و مدبر بودن است. با آوردن این بند به‌طورکلی اگر یک نفر بتواند مزرعه خود را خوب مدیریت کند نیز مدیر و مدبر است. 

چهارچوب تعیین کردن هم تکلیف سیاسیون و جریان‌های سیاسی را مشخص می‌کند و هم باعث می‌شود هر کسی به خود اجازه ندهد برای ثبت نام مراجعه نماید و موجب وهن نظام شود. و دیگر اشکال بزرگ وارده عدم ذکر توانایی‌های جسمانی و شرایط تحصیلی و سن لازم برای ثبت نام است. عدم ذکر این نکات در ادوار مختلف موجب شنیده شدن اعتراضاتی مبنی بر این بود که تأییدها سلیقه‌ای است و شورای نگهبان بسته به سیاست‌های خودش افراد را انتخاب می‌کند. اگر شرایط لازم در قانون جزئی‌تر ذکر می‌شد، امروز شورای نگهبان به دلیل انجام‌وظیفه‌اش متهم به سیاسی‌کاری نمی‌شد.

             

اما همه علت حضور افراد و اقشار گوناگون ضعف قانونی نیست. بخش اصلی میل به دیده شدن و عقده خودنمایی است. این اتفاق از دهه هشتاد رونق پیدا کرد و علت آن نیز گوشی‌های دوربین‌دار و فضای مجازی بود که افراد عادی جالبی را که جهت ثبت نام حضور پیدا می‌کردند را شکار و تصاویرشان را در سطح جامعه پخش می‌کردند. همین امر باعث شد میل به دیده شدن و عقده‌های گوناگون افراد سرباز کند و هر دوره بیش از قبل برای ثبت نام مراجعه کنند. 

اساساً این امر مشکل فرهنگی بزرگی در کشور است. گاه این اتفاق در راهپیمایی‌ها و سخنرانی‌ها و مراسم تشییع‌جنازه افراد معروف رخ می‌دهد و گاهی در شبکه‌های مجازی. از قدیم نیز سنت یادگاری بر در و دیوار و درخت مرسوم بوده است. این پدیده جدید نیز دنباله‌روی همان موارد است و تنها وجود ضعف فرهنگی در کشور را تأیید می‌کند. درمان آن نیز تنها با همکاری متخصصین و فرهنگ‌سازان جامعه امکان پذیر است. و البته که باید این تغییر هر چه سریع‌تر رخ دهد زیرا جز موجب خنده دشمنان نظام شدن، هیچ دست آورد دیگری برای کشور ندارد.