نمایشنامه‌نویس ورزشکار برنده بوکر درگذشت

به گزارش بولتن نیوز به نقل از گاردین، دیوید استوری، نمایشنامه‌نویس و برنده جایزه بوکر که با همان نخستین رمانش با عنوان «این زندگی ورزشی» شناخته شد، درگذشت.

وی که بازیکن حرفه‌ای راگبی بود، این رمان را با استفاده از تجربیات ورزشی خودش خلق کرد. با اقتباس از این رمان در سال ۱۹۶۳ فیلمی تحسین شده با بازی ریچارد هریس و به کارگردانی لیندسی آندرسون ساخته شد.

این رمان از زاویه دید یک بازیکن راگبی روایت شده که در همان صفحه نخست بر اثر کوبیده شدن سرش به سر بازیکنی دیگر دندان جلویش می‌شکند.

این نویسنده که پسر یک معدن‌کار بود ۱۳ جولای ۱۹۳۳ در یورکشایر متولد شد و با تحصیل در مدرسه گرامر خودش را در کنار نویسندگان طبقه کارگر از جمله استن بارستو نویسنده «یک جور دوست داشتن» و جان برنی نویسنده «اتاقی در اوج» قرار داد.

وی سپس در مدرسه هنر لندن تحصیلات عالیه خود را طی کرد و رمان دومش را با عنوان «پرواز به شهر کمدن» ادامه داد که داستان دختر یک معدن‌کار را روایت می‌کند که پس از ازدواج با یک آموزگار به لندن می‌رود. وی با این رمان موفق به کسب جایزه سامرست موام در سال ۱۹۶۳ شد.

هر چند «تغییر اتاق» در سال ۱۹۷۳ نیز درباره بازی راگبی نوشته شد، اما کتاب بعدی  او در سال ۱۹۷۶ که درامی خانوادگی با عنوان «سویل» بود و با الهام از تجربیات زندگی خود او با پس زمینه یورکشایر نوشته شده بود، موفق به کسب جایزه ادبی بوکر شد.

اندرسون نمایشنامه تحسین شد استوری با عنوان «خانه» اثر سال ۱۹۷۰ را در رویال کورت لندن و سپس در برادوی به صحنه برد. به جز این نمایشنامه آثار دیگری از استوری به صحنه رفته است که «گرامیداشت» نوشته سال ۱۹۶۹ از جمله آنهاست. این نمایشنامه که درباره سه پسر است که در چهلمین سال ازدواج پدر و مادرشان دور هم جمع می‌شوند سال ۲۰۰۷ با بازی اورلاندو بلوم به صحنه رفت.

این نویسنده در سال‌های آخر عمرش به نقاشی و طراحی روی آورد و نمایشگاهی شامل ۴۰۰ اثرش را در سال ۲۰۱۶ در هپوورث برپا کرد.

وی همسرش را سال ۲۰۱۵ از دست داد. در بیانیه‌ای که از سوی چهار فرزند استوری پس از درگذشتش منتشر شد اعلام شد: او الهام بخش عشقی بزرگ بود و به ما جهان را و واقعیت آن را نشان داد.

مرگ این نمایشنامه نویس با ابراز تاثر همکاران دیگرش روبه رو شد و دیوید الدریج از وی به عنوان «غولی در تئاتر پس از جنگ» یاد کرد. جک ترون نیز از وی به عنوان «استاد معماری تئاتر و قصه سرایی واقعا واقعا بزرگ» نام برد.