مهمانی لبخند

به گزارش بولتن نیوز، گل‌هاي مصنوعي كه زينت خانه‌هاي امروزي هستند، در هر خانه‌تكاني شسته مي‌شوند و به گلدان‌هاي كوچك و بزرگشان باز‌مي‌گردند. آنها كه حتي از پاييز و بهار سردرنمي‌آورند، نه نگاه پروانه‌اي را به‌خود مي‌خوانند و نه طراوت را به خانه‌هاي دلمان فرامي‌خوانند.

حرف از خانه‌تكاني و عيد كه مي‌شود، نمي‌توان گل‌ها را نديد گرفت. زماني مادرانمان خانه‌تكاني‌هايشان كه به پايان مي‌رسيد، راهي بازارهاي محلي مي‌شدند و با بنفشه پامچال و مينا به خانه برمي‌گشتند. خاك تازه از خواب برخاسته باغچه را زير و رو مي­‌كردند و گل‌ها را يك‌يك در دلش مي‌نشاندند.

حالا اما ساختمان‌هاي قد كشيده كنار هم و سرشلوغي‌هاي بي ­امان روزمره، حضور باغچه‌ها را در خانه‌ها چنان كمرنگ كرده است كه بيشترمان خيلي اگر همت كنيم، چند گلدان گل آپارتماني نگه مي‌داريم و دل خوش مي‌كنيم به سرسبزي برگ‌هايشان.

من دستم به گل نمي‌رود و گلدان خالي بامبوهايي كه سال گذشته سوختند و ياد كاكتوس‌هاي از دست رفته در اين چند سال اخير، خيال نگهداري از گل را كم‌و‌بيش در خيالاتم محو كرده است. هفته پيش اما وقتي از خانه مادرم برمي­‌گشتم يك گلدان گل مينا از لبه ايوان برداشت و داد دستم.

گفت: براي دخترت خريدم.
گفتم: ما كه باغچه نداريم!
جواب داد: گل‌فروش دوره‌گرد گفت: در راه‌پله هم مي‌شود نگه‌داشت.
خواستم بگويم راه‌پله ما كه نورش خيلي كم است، اما هيچ نگفتم و گلدان مينا به‌دست راه افتادم سمت خانه. حالا چندروزي هست، در خانه را كه باز مي‌كنيم، مهمان لبخند مينا مي‌شويم و يادمان مي‌افتد بهار نزديك است.