برای نشاط جوانان هرکاری می‌کنم

به گزارش بولتن نیوز، در سینما بازی‌های ماندگار فتحعلی اویسی در فیلم‌های ناخدا خورشید، سرب، بانو، جهان پهلوان تختی و مومیایی3 در یادها مانده است. در تلویزیون هم نقش‌آفرینی‌های او در فیلم‌های ماندگاری مانند سربداران، سردار جنگل، تنهاترین سردار، ولایت عشق و مجموعه بدون شرح در نقش آقای کاووسی در اذهان مردم مانده است. در این گفت‌وگو اویسی از ضرورت نشاط در جامعه می‌گوید. از این‌که حاضر است هرکاری در این راه بکند تا جوان‌ها بانشاط باشند. مشروح گفت‌وگوی ما را با این هنرمند در ادامه بخوانید.

سر هیچ کاری نیستم. کاری نمی‌کنم.

کار پیشنهاد می‌دهند، نه این‌که ندهند، ولی دستمزدی نمی‌دهند. می‌خواهند مفت تمامش کنند. پولی که قابل زحمت کشیدن باشد، نمی‌دهند.

مثل این‌که جوان‌ها گوی سبقت را ربوده‌اند.

بله، ممکن است. به ما که نمی‌دهند.

من از بچه‌های هم‌دوره خودم چیزی نشنیدم که دارند خوب کار می‌کنند؛ مثلا بگویند دارند پول درمی‌آورند، اویسی تو هم بیا.

هیچی.

ما همیشه فارغ هستیم (می‌خندد).

ژن است دیگر، کاری نمی‌توان کرد.

این هم یک نعمت خدادادی است. اگر این‌طور که می‌گویید باشد، خداوند به ما نعمتی داده و ما قدرش را نمی‌دانیم.

خیلی‌ها به من همین حرف را گفتند که وقتی جدی هستی، آدم می‌ترسد و وقتی شوخ هستی به قول شما آدم به قهقهه می‌افتد.

ما هر چهار تا هستیم (می‌خندد). طنز شیرین‌تر است. آدم با طنز زندگی می‌کند. از خشونت خوشم نمی‌آید. آن روی خشونت خیلی بد است. انسان یعنی عاطفه، انسان یعنی احساس، یعنی خوشرویی و لبخند. باور کنید همین دو روز پیش از طرف جامعه روان‌شناسان به من زنگ زدند بیا جلساتی است که جوان‌ها در آن نیاز به نشاط دارند. از من خواستند شرکت کنم. جامعه بی‌نشاط یعنی جامعه خموده و بی‌حرکت. جامعه باید بانشاط باشد که جلو برود و پیشرو باشد. گفتم کاری از دستم برنمی‌آید. گفتند همین‌که بیایید و لبخندی بر لب‌ها بنشانید؛ کافی است. خواستند برنامه‌های بانشاط و شیرین تحویل بدهیم تا جوان‌ها لحظاتی از این حالت خمود و افسرده دربیایند و نشاط پیدا کنند. گفتم نشاط وقتی است که کارها ریشه‌ای حل شود. با یک لبخند که نمی‌شود نشاط داد. به جوان باید کار داد، باید ازدواج کند. اینها فراهم شود، ما هم می‌آییم یک گوشه کار را می‌گیریم.

قبول می‌کنم. برای جوان‌ها هر کاری باشد، انجام می‌دهم.

اتفاقا روان‌شناس‌ها از من همین را می‌پرسیدند. گفتند شما فکر نمی‌کنید جوان‌ها به شادی و نشاط احتیاج دارند؟ گفتم بله حتما، اما با کارهای تصنعی که نمی‌شود. به صورت سطحی و صوری که نمی‌توان نشاط داد. کار باید عمیق باشد. اگر جوان کار داشته باشد، آینده‌اش تامین باشد، ازدواج کند، خودش لبخند رضایت روی لبش می‌نشیند. کار از همه چیز بهتر است.

نه، آنها هم از جامعه مستثنا نیستند. آنها هم جزئی از همین جامعه هستند.

کار ما همین است. باید به آنها امید و نوید بدهیم.

من خودم نیاز به نشاط دارم (می‌خندد). خدمت یکی از همین روان‌شناسان می‌گفتم که من خودم نیاز به نشاط دارم، چطور به جوان‌ها نشاط بدهم؟ به هرحال موضوع قدری بغرنج است. باید کسانی‌که دست‌اندرکار هستند، کاری کنند. کار من نیست که لبخندی ایجاد کنم که مثلا دو دقیقه هم جوان بخندد. این مسائل ریشه‌ای باید حل شود. باید عده‌ای از روان‌شناسان و استادان دانشگاه بیایند و موضوع را ریشه‌یابی کنند. بعدا ما هم در خدمتشان هستیم. من اگر چیزی بگویم درست نیست، اما آنها می‌توانند حلاجی کنند. اگر هم از دست ما کاری برمی‌آمد، چرا نکنیم؟