آیا جاسوسی از فرزندانمان، زندگی آنها را امن‌تر می‌کند؟

گروه فناوری: کریستین ویر در مجله ناتیلوس به بررسی شیوه ای نسبتا جدید در نظارت بر فرزندان پرداخته است. شیوه ای که والدین با نصب نرم افزارهای مختلف بر گوشی فرزندان، همه ی اعمال و سکنات آنها را زیر نظر می گیرد.

به گزارش بولتن نیوز، ویر این حجم و شیوه ی جدید نظارت والدین را جاسوسی می نامد که در نهایت نتیجه معکوس به بار می اورد. آنچه می خوانید ترجمه مقاله ای با عنوان «Parents Shouldn’t Spy on Their Kids » توسط ساجده مقدمی است که در خبرگزاری فارس منتشر می‌شود.

گسترش بی وقفه تکنولوژی و نگرانی والدین

اکنون پدر و مادرهای بسیاری، به لطف نرم افزارهای مختلف هم چون mspy می توانند بر تمام جوانب زندگی فرزندانشان نظارت کنند. چنین نرم افزارهایی والدین را قادر می سازد تا به راحتی بر پیام های متنی، عکس ها، فیلم ها، دانلود نرم افزار، و تاریخچه مرورگر فرزندانشان دسترسی داشته باشند و از این بابت اصلا شرمنده نباشند.

از نظر والدین در دوره و زمانه ای که گسترش بی وقفه تکنولوژی، انسان را به وحشت می اندازد. قطعا نوجوانان و جوانان هم چون نسل پدر و مادر هایشان خام و بی تجربه نیستند؛ چراکه انها دسترسی گسترده ای به شبکه های اجتماعی دارند. اما علی رغم مضرات تکنولوژی و امکانات بی سابقه ای که در اختیار نسل جوان قرار داده، امکاناتی را نیز برای والدین ایجاد کرده است. امکاناتی که والدین از طریق آن می توانند تمامی حرکات فرزندان خود را زیر نظر داشته باشند.

والدین با تکنولوژی های ردیابی مانند: mSpy, Teen Safe, Family Tracker و دیگر نرم افزارها می توانند تمام تحرکات فرزند خود، مکان های رفت و آمد، چت ها و مکالمات انها را زیر نظر داشته باشند و یا حتی نرم افزاری به نام Mama Bear والدین را از سرعت بالای ماشین فرزندشان ؛ مطلع می کند.

جاسوسی کردن از بچه ها به آنها ضرر می‌زند

اما باید توجه کنیم که خطی ظریف میان محافظت از فرزندان و علاقه وسواس گونه و غیر عقلانی به انها وجود دارد. در این معنا می توان گفت ابزارهای مراقبت و نظارت تام و تمام یا به تعبیری جاسوسی دیجیتال جدید والدین را سردرگم و پریشان کرده است. چراکه نوجوانان در دروه نوجوانی نیاز به فضایی شخصی و خصوصی دارند تا هویت خود را شکل و توسعه دهند. قطعا در چنین شرایطی برای والدین غیر قابل تحمل است که در گوشه ای بنشینند و از دور آنها را نظاره کنند. اما علی رغم دشوار بودن چنین کاری برای والدین، تحقیقات علمی نشان می دهند که جاسوسی کردن از بچه ها نه تنها برای آنها مفید نیست بلکه به انها صدمه نیز می زند.

اگر عمیق تر بنگریم، متوجه خواهیم شد که هدف از انجام وظایف پدر یا مادری چیزی نیست جز اینکه افرادی سالم و خودکفا را بسازیم. از نظر نانسی دارلینگ، روانشناس رشد در دانشکده اوبرلین، فرآیند توسعه فرد خودمختار تندرست از زمانی آغاز می شود که فرزندان با چهار دست و پا رفتن از والدین دور می شوند. مسلما در این صورت حفظ تعادل برای والدین میان تمایلات فرزندان به مستقل شدن و نگرانی در مورد امنیت آنها دشوار است.

اسکایلر هاوک، روانشناس اجتماعی که مطالعات توسعه نوجوانان در دانشگاه چینی هنگ کنگ؛ حریم خصوصی را بخش کلیدی در ساختار شخصیتی مستقل در حال رشد نوجوانان می داند. شاید بتوان گفت؛ توانایی تجربه حریم خصوصی یکی از نیازهای اساس بشر باشد. در حالی که در طول در دوران بلوغ، مغز، بدن، و زندگی اجتماعی بچه ها به سرعت در حال تغییر است و آنها در حال تجربه و آزمایش هویت و خود ابرازی( ابراز و تصریح عقاید و خصوصیات خود) هستند؛ مسلما در این زمان، نیاز  دارند تا همه انها را درک کنند.

از نظر ساندرا پترونیو، استاد مطالعات ارتباطات و حریم خصوصی ارتباطات دانشگاه دایندیاناپولیس، حریم خصوصی نه تنها برای نوجوانان مهم است بلکه وظیفه و کار اصلی آنها در زندگی است. در واقع  کار اصلی نوجوانان کسب شخصیت و فردیتی متمایز و خروج از کنترل و نظارت والدین است و مسلما تقاضا برای حریمی خصوصی، صریح ترین راه برای رسیدن اهداف است.

تحقیقات به خوبی نشان می دهند که سرزده وارد شدن به حریم خصوصی فرزندان و مداخله در آن، به شدت روابط والدین و فرزندان را تخریب می کند. وقتی که والدین دائما فرزندان را تعقیب می کنند، به طور ضمنی بی اعتمادی شان را به آنها نشان می دهند و در این صورت تمایل والدین به کنترل و نظارت دائمی، رابطه میان انها را ویران می کند.

ناکارامد بودن برنامه های ردیابی

اما والدین همیشه نمی توانند پنهانی از فرزندانشان جاسوسی کنند چون در اغلب موارد فرزندان در به استفاده از تکنولوژی های جدید زرنگ تر و به روزتر از والدین شان هستند. بچه ها سریع برنامه های ردیابی را کشف و آنها را هک و یا حساب کاربری جدید و پنهانی  در اینستاگرام باز می کنند.

اصلا جای تعجب نیست که وقتی فرزندان به والدین شان اعتماد ندارند، مرموزتر رفتار کنند. هارک این موضوع را در گروهی از دانش آموزان تست کرد. در جریان تحقیق، محققان از دانش آموزان می پرسیدند که آیا والدین شان آنها را تعقیب و کنترل می کنند و یا به حریم خصوصی آنها احترام می گذارند؟ بعد از یکسال، دانش آموزانی که والدین شان دائما آنها را کنترل می کردند، رفتارهای مرموز و پنهانی بیشتری از خود نشان می دادند و در مقابل پدر و مادرشان نیز اطلاعات کمتری از فعالیت ها، دوستان و یا محل های رفت و امدشان داشتند. در نتیجه می توانیم مسیری را در طول تاریخ دنبال کنیم که با خدشه دار شدن هرچه بیشتر حریم خصوصی فرزندان، رفتارهای مرموزانه آنها بیشتر و دستیابی والدین به اطلاعات فرزندانشان کمتر شده است. در واقع هرچه والدین بیشتر درگیر رفتارهای کنجکاوانه و مداخله جویانه در زندگی فرزندشان می شوند و حریم خصوصی انها را خدشه دار می کنند؛ نتیجه معکوس می گیرند.

مشکل" درونی سازی" در کودکانی با والدین مداخله جو

از نظر لورنس استاینبرگ، استاد روانشناسی در دانشگاه تمپل؛ نبود فضای خصوصی برای بچه ها نه تنها به رابطه والدین با فرزند آسیب می زند بلکه منجر به مشکلات روحی و روانی بسیاری نیز می شود. متخصصان چنین مشکلاتی را " درونی سازی" می نامند: چیزهایی مانند اضطراب، افسردگی و طرد. تحقیقات نشان می دهد که بچه هایی که توسط والدینی بیش از حد مداخله جو پرورش یافته اند؛ بیشتر مستعد پذیرش مشکلات روانی هستند، که تاحدی ناشی از این است که والدین، اعتماد به نفس فرزندان را در انجام کارها به صورت مستقل تحلیل می برند.

جودیت اسمتانا، استاد روانشناسی دانشگاه روچستر که به مطالعه روابط نوجوان با پدر و مادر پرداخته؛ تصریح می کند که وقتی والدین، برای تصمیم گیری مستقل فرزندان، حریم خصوصی ای برایشان ایجاد نمی کنند ؛ فرصت یادگیری از تصمیمات را از آنها می گیرند. اگرچه والدین وظیفه هدایت و حفاظت فرزندان از خطرها را به عهده دارند، اما نوجوانی دوره ای است که محدودیت ها آزمایش می شوند. افرادی که در دوره نوجوانی از محدودیت ها عبور کرده و آنها را آزمایش کرده اند؛ در دوره های بزرگسالی زندگی سالم تری نسبت به افرادی دارند که در نوجوانی خطر نکرده اند. مسلما منظور ما چشم پوشی از اشتباهات نیست اما باید بدانیم نوجوانی دوره آزمون و خطا است و این طبیعت نوجوان است.

امروز، روزگار امنی برای کودکان است

از نظر دالتون کانلی، جامعه شناس دانشگاه پرینستون: علی رغم اگاهی از اهمیت حریم خصوصی، والدین دقیقا نمی دانند کی و کجا باید برای فرزندانشان خط قرمز بگذارند. این خطوط قرمز در هر خانواده یا طبقه اقتصادی اجتماعی و یا محله متفاوت است. با این حال مسائل امنیتی کودکان کاملا روشن نیست. در اغلب جوامع، اکنون روزگار امنی برای کودکان است. براساس آمار FBI، نرخ جرم و جنایت های خشونت آمیز،بین سالهای 1993 تا 2011، 48 درصد کاهش داشته است و اکنون نرخ مرگ و میر کودکان بسیار پایین است.

با این وجود، طبق گفته های متخصصان،  آگاهی کنونی والدین از فعالیت های فرزندانشان در طول تاریخ بی سابقه بوده است و هیچ وقت والدین چنین توانایی در اطلاع یافتن از امورات فرزندانشان نداشته اند. گواه این مطلب هم می تواند جلوگیری والدین از فرستادن بچه ها به پارک یا مدرسه به تنهایی و بدون نظارت باشد.

رسانه های مدرن مسبب ایجاد رعب و وحشت

بسیاری از متخصصان این تغییرات را به رسانه های مدرن نسبت می دهند؛ چراکه آنها به طور منظم اخباری را در زمینه ربایش و سوء استفاده از کودکان با عناوین وحشتناک ارائه می دهند. در نتیجه رسانه ها ترس و وحشت را در جامعه افزایش می دهند و این ترس و وحشت به محدودکردن کودکان، نوجوانان و حتی جوانان می انجامد.

برخی بچه ها در محله های خطرناک زندگی می کنند که مسلما در این صورت نظارت های سخت گیرانه والدین نتیجه ی بهتری خواهد داشت. به عنوان مثال نتایج مطالعه ای در دانشگاه ویریجینیا  مؤید این است که بچه هایی که در محلات طبقه متوسط غالبا " کم خطر" طبقه بندی می شوند؛ بچه هایی هستند که مادرشان با نظارت های بیش از حد استقلال آنها را تحلیل برده اند. چنین افرادی رابطه بسیاری بدی با والدین و گروه همسالان خود دارند. اما بچه ها در خانواده های کم درامد با "ریسک بالا" رابطه ی بهتری با مادران خود دارند و کمتر به مشکلات رفتاری دچار می شوند.

اما در بسیاری از جوامع تمایل زیاد والدین به مراقبت و نظارت تام فرزندان، کمتر به امنیت آنها منجر می شود و  بیشتر اضطراب آنها را افزایش می دهد. حرف آخر این است که اگر شما در تلاش برای رفع نیاز خود به دانستن همه چیز در مورد فرزندانتان هستید و توانایی کمی برای تحمل امور مبهم دارید؛ فضایی را برای فرزندانتان ایجاد می کنید که نمی توانند تصمیم گیری کنند.

تحقیقات هاوک نشان می دهد که پدر و مادرانی که دائما نظارت بر فرزندان دارند؛ اعتماد به نفس کمتری در قابلیت های خودشان به عنوان پدر یا مادر، اضطراب بیشتر در رابطه با فرزندان شان و اغلب نگرانی های بی اساس در مورد رفتارهای آنها دارند.

پایه گذاری رابطه ی خوب و سالم با فرزندان

وقتی بحث ایجاد مرزهای سالم برای فرزندان به میان می آید، روانشناسان تاکید می کنند که روابط خوب با پدر و مادر از مراقبت و جاسوسی فرزندان پیشی می گیرد و فرزندانی که تمایل بیشتری به اشتراک گذاشتن اطلاعات با والدین خود دارند؛ بهتر با شرایط تطبیق پیدا می کنند. در نهایت بهترین راه برای این که از امورات فرزندانتان اطلاع پیدا کنید، این است که آنها خودشان به شما اطلاعات بدهند و امور در جریان زندگی شان را برای شما شرح دهند.