از قلب ترانه علیدوستی که برای ایران می‌تپد تا قلب‌هایی که سنگ شده‌اند

گروه فرهنگ و هنر: امضای قانونی که به موجب آن اتباع هفت کشور اسلامی و از جمله ایران اجازه سفر به آمریکا را ندارند، واکنش های بسیاری را در پی داشت، اما آن چه که در شرایط فعلی بیش از سایر موارد رسانه ای شد، اعتراض «ترانه علیدوستی» و تحریم حضور در مراسم اسکار بود.
به گزارش بولتن نیوز، حضور فیلم سینمایی «فروشنده» به نمایندگی از ایران در این مراسم به عنوان کاندید بهترین فیلم غیر انگلیسی زبان باعث می شود که عوامل این فیلم نیز قاعدتا در این مراسم حضور داشته باشند اما با اتفاقی که رخ داد و امضای قانون مذکور توسط «دونالد ترامپ»، رئیس جمهور جدید آمریکا، عوامل فیلم «فروشنده» امکان حضور در این مراسم را از دست دادند اما نکته جالب ماجرا این جاست که تنها «ترانه علیدوستی» از گروه «فروشنده» به این امر اعتراض کرد.

اولین اعتراض علیدوستی در شبکه های اجتماعی به این قانون انجام شد. علیدوستی در پیام خود گفته است که: «قانون منع ایرانیان و شش کشور دیگر از ورود به آمریکا، حتی اگر موقتی باشد، تبعیض آمیز است و غیر قابل پذیرش. نمی دانم این منع شامل وقایع فرهنگی هم خواهد شد یا نه، اما اگر یک درصد هم نشود، من برای شرکت در مراسم اسکار به این کشور سفر نخواهم کرد.» حال این واکنش را با سکوت بسیاری از جمله فرهادی مقایسه کنیم یا حضراتی که لذت و گشت و گذارشان سفر به آمریکا بود.

واقعا چرا اکنون زبان به دهان گرفته اند و سکوت کرده اند. مگر حس میهن پرستی شان که مدام در بوق می کنند مرده است و یا این که حس میهن پرستی تنها در مقابل جمهوری اسلامی بروز پیدا می کند و شدت شیفتگی به کشوری هم چون ایالات متحده باعث سکوتشان گشته است. جالب تر از سکوت بعضی قیاس حرکت اعتراضی ترانه علیدوستی با توهمات و مشوشاتی است که گلشیفته فراهانی درباره ایران گفته است.

ما نمی خواهیم از علیدوستی چهره ای قهرمان و ظلم ستیز یا قدیس وار بسازیم و به خوبی از ایرادات او آگاهی داریم و اساسا انتقاداتی جدی به تحرکات فمنیسمی و سیاسی و فرهنگی اش وارد می دانیم اما همه این ها باعث نمی شود که قدر و منزلت حرکت او را به جا نیاوریم و آن را با دوستانی که پر مدعا هستند و تنها چیزی که به خوبی آموخته اند ادعا داشتن و انتقاد کردن بدون وجود اندکی اطلاع است، مقایسه نکنیم.
برای درک بهتر بیاییم و واکنش علیدوستی را با سخنان گلشیفته فراهانی قیاس کنیم. آن جا که فراهانی با تمام توان به سیاه نمایی راجع به ایران می پردازد و ایران را کشوری می داند که افراد در آن اسیرند و جامعه رو به اضمحلال است و خوشحالی و زندگی شاد در خروج از ایران و بی قید و بند زندگی کردن است. عده ای به ترانه علیدوستی ایراد وارد کرده اند که اگر واقعا قصد واکنش نشان دادن به این امر را داشته است، می بایست زودتر و نسبت به موارد مهم تری اعتراض خود را نشان می داده است.

توجه این عزیزان را به این امر جلب می کنم که اگر واکنش نشان دادن علیدوستی اهمیتی ندارد، پس چرا از فرهادی توقع واکنش نشان دادن دارند. او می توانست یا مانند دیگران سکوت کند و حرفی نزند و ایراد ساکت بودن بر او وارد می کردند و یا این که هم چون گلشیفته ابراز انزجار از ایران می کرد و خود را در دامان آلوده به خون دشمنان ایران می انداخت.

همین باعث می شود که در مقابل توهین ها و فحاشی ها و مصاحبه های گاه و بی گاه گلشیفته که سعی دارد چهره ای بد و ناپسند از ایران را به دنیا نشان دهد، واکنش علیدوستی فارغ از هرگونه ذهن خوانی رایج، به دل بنشیند و تحسین افراد عادل را در پی داشته باشد. باز هم لازم به ذکر است که این موافقت و تحسین باعث نمی شود که انتقادات جدی خود را متوجه علیدوستی ندانیم اما اهتمام او برای واکنش های ادامه دارش با توجه به جایگاه بین المللی مناسب و رسانه ای که در اختیار دارد، باعث می شود که بر خلاف افراد ایراد گیر، او را تحسین کنیم و قدردان او باشیم.