قدر نسل اولی‌های تئاتر را بدانیم

به گزارش بولتن نیوز، نه فقط او، بلکه بسیاری از تئاتری‏های دیگر مثل حسن معجونی، محمد نادری و بهنام تشکر را هم تا وقتی پا به تلویزیون نگذاشته بودند، عموم مردم نمی‏شناختند. با حضور در سریال ساختمان پزشکان و در نقش همسر دوم دکتری روان‌شناس که نقش او را هم یک تئاتری کمتر شناخته‏شده بازی می‏کرد، چهره شد اما سال‏ها بود پای ثابت نمایش‏هایی بود که منیژه محامدی با همراهی گروه پیوند اجرا می‏کرد و می‏کند. حالا 15 سال از این همکاری می‏گذرد و فرناز رهنما در تازه‏ترین نمایشی که محامدی روی صحنه آورده حاضر است؛ نمایش حادثه در ویشی، نوشته آرتور میلر. این نمایش، شنبه‏شب در سی‏وپنجمین جشنواره بین‏المللی تئاتر فجر روی صحنه رفت. با فرناز رهنما، بازیگر این نمایش، درباره حضور چندین‏ساله‏اش در آثار منیژه محامدی و اجرای متون ماندگار خارجی به گفت‏وگو نشسته‏ایم.

در اهمیت نقش منیژه محامدی در تئاتر ایران تردیدی نیست، اما ماجرای من با ایشان و کارکردن در آثاری که اجرا می‏کنند، به گذشته‏ها مربوط است؛ من دانشجوی ایشان در رشته تئاتر بودم. منیژه محامدی مرا وارد تئاتر حرفه‏ای کرد. اولین ‏بار او بود که مرا به کار گرفت و در سالن اصلی مجموعه تئاتر شهر روی صحنه رفتم. همه اتفاق‏های خوب آغازین ‏روزهای فعالیتم، مربوط به همان اجراست. از او یاد گرفته‏ام و یاد می‏گیرم. گذشته از این، گروه نمایش پیوند محصول زحمات خانم محامدی است و دهه‏هاست مثل خانواده‏ای کنار هم کار می‏کنیم. در این وانفسا که گروه‏ها مدام و هر روز از هم می‏پاشد، این اتفاق مبارکی است و باید غنیمت شمرده شود.

به هر حال، ایشان اولویت من است، اما اگر نمایشی به من پیشنهاد بشود که قابلیت‏ها و ویژگی‏های نمایشی از جنس آثار محامدی را داشته باشد، در آنها هم ایفای نقش می‏کنم؛ چه‌بسا که تاکنون نیز همین طور بوده است.

او تجربه دهه‏ها کار تئاتر را دارد. یک نسل اولیِ کاردرست و کاربلد که خوشحالیم هنوز هست و کار می‏کند. تجربه دهه‏ها اشتغال در تئاتر، مشخص است که پختگی به همراه دارد، اما این تجربه و سابقه باعث نشده که خانم محامدی، درجا بزند و همین امر، مهم‌ترین ویژگی آثار اوست؛ این ‌که هر بار سعی می‏کند همه چیز را در اجرا به‏روز کند، در کمتر کارگردانی دیده می‏شود، بخصوص در کسانی کمتر دیده می‏شود که به امضای خود دست پیدا کرده‏اند و تغییر و تحول را برنمی‏تابند.

در جشنواره فجر در تئاتر حادثه در ویشی به ترجمه و کارگردانی منیژه محامدی حضور دارید. از این اجرا بگویید.

این نمایش را پیش از جشنواره هم برای عموم مردم اجرا کردیم و شاید بسیاری از علاقه‏مندان هنر نمایش پیش از برگزاری جشنواره تئاتر فجر آن را دیده‏اند، اما حضور این اثر در جشنواره بنا به دلایلی لازم بود. به هر حال روزهای برگزاری جشنواره تئاتر فجر، روزهای حضور گروه‏های مختلف تهرانی، خارجی و مهم‏تر از اینها شهرستانی است. کسانی که در طول سال شاید فرصت تماشای تئاترها را پیدا نمی‌کنند، حالا در قالب برنامه جشنواره آنها را می‏بینند. دانشجویان هم اغلب خودشان را به این رویداد می‏رسانند و تماشای این تئاتر، بخصوص برای دانشجوها بسیار مفید است.

از این رو می‏گویم حضور حادثه در ویشی در جشنواره لازم و تماشای آن برای دانشجوها مفید است که مگر چند منیژه محامدی داریم؟ از سویی، با این حقیقت تلخ مواجهیم که از نسل ایشان، فقط خودش در جشنواره حضور دارد. تئاتر ما مدتی است عوض شده، چرا این را می‏گویم؟ الان در همین تهران شبی صد نمایش اجرا می‏شود. آثار خوب بین خرواری از آثار کم‏مایه گم می‏شود. جشنواره می‏تواند فرصت غربال باشد. پیش از این محامدی‏ها زیاد بودند؛ از پیشکسوت‏ها استفاده می‏کردیم و از آنها یاد می‏گرفتیم. چه جمعیتی برای تماشای بهترین تئاترها صف می‏کشید! حالا شور و هیجان بر فضای هنرهای نمایشی ما حاکم نیست. با این حال هنوز گاهی شاهد اتفاق‏های خوب هستیم و امیدواریم که اینها تداوم یابد.

دقیقا. او معمولا نمایش‌ها را به‏روز می‌کند و به همین دلیل از آسیبی که عنوان کردید دور می‌شود. فارغ از این حرف‏ها، سوال اینجاست که پس کی می‏خواهیم به تماشای این نمایش‏ها که اساس هنرهای نمایشی را شکل داده‏اند بنشینیم؟ دانشجوها کی می‏خواهند اینها را ببینند؟

این که فاجعه را در مسیر خودش یعنی تراژدی دنبال کنیم یا برای تلطیف آن دست به دامان کمدی شویم، دو نوع نگاه و دو سلیقه است. میلر قاعدتا این روش را انتخاب نمی‏کند.

پایان‏نامه کارشناسی من در همین باره بود با عنوان آرتور میلر، زندگی، آثار و اندیشه‏ها که اتفاقا استاد راهنمای این پژوهش، خانم محامدی بود. عنوان نتیجه‏گیری این پایان‏نامه هم بود: میلر، مرد تراژدی‏های نوین. به هر حال او بود که بنیان‏های تئاتر معاصر جهان را دستخوش تغییر و تحول کرد. البته در حادثه در ویشی هم در عمق فاجعه، ممکن است خنده‏تان بگیرد.

تجربه زیست و تحصیل منیژه محامدی در خارج از کشور، شناخت و آگاهی عمیقی را از نمایش در جهان برای او به همراه داشته است. همین تجربه و موانست و اشراف کامل او بر این هنر، سبب‏ساز این ممارست و تاکید و اصرار است. در نظر بگیرید که این تجربه، با اجرای چندین نمایش در داخل کشور عجین شده و از او کارگردانی ساخته که جامعه‏شناسانه به هر دو سوی نگاه می‏کند. او دست روی متونی می‏گذارد که به‏ معنای دقیق کلمه تئاترند؛ متونی که جوان‏ترها به خاطر سختی کار و ترس از به‏ فروش ‏نرسیدن بلیت‏ها جسارت اجرایشان را ندارند. می‏پرسید مخاطب این دست از نمایش‏ها باید چه ویژگی‌هایی داشته باشد؟ نخستین عنصری که باید در خودش تقویت کند، حوصله و صبر است. صبری که با لذت همراه است،‌ اما کمتر کسی این روزها تاب تماشای اجرایی سه ساعته از متون کلاسیک خارجی را دارد؛‌ کاری که مثلا حمید امجد هم با چخوف می‏کند و البته مخاطب خاص خودش را دارد. اینها تئاترند. اجرای اینها، برای کسب شناخت از تئاتر واجب است. ما مدت‏هاست به جای تئاتر، با شبه‌تئاتر مواجهیم. پیش از اینها اگر ده تئاتر هر روز اجرا می‏شد نصفش مربوط به نمایشنامه‏های خارجی بود و از این رو حق انتخاب داشتیم. وقتی الان با چنین وضعی مواجه نیستیم، باید قدر محامدی و هادی مرزبان و اینها را بدانیم.